• Ο Αλέξης Τσίπρας, το «αγόρι», όπως τον αποκαλεί χαϊδευτικά η «παλιά καραβάνα» της δημοσιογραφίας Γιώργος Παπαχρήστος, έχει δύο εκ φύσεως χαρίσματα και μια επίκτητη ιδιότητα. Το πρώτο του χάρισμα είναι ο δαιμονιώδης δείκτης ευφυΐας, το λεγόμενο IQ. Με απλά λόγια είναι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος. Με όλη τη συμπάθεια που έχω για τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς (εκτός Χρυσής Αυγής φυσικά), κάθε ένας εκ των οποίων έχει τις ικανότητές του, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι βρέθηκαν σε αδυναμία να καταλάβουν και να αντιδράσουν έγκαιρα στον φρενήρη ρυθμό της τακτικής σχεδίασης του Αλέξη. Τον χάνουν στην αέναη μεταβλητότητά του. Έτσι δεν έχουν αποφύγει σοβαρότατα αναλυτικά σφάλματα, έχουν στηριχτεί σε εκτιμήσεις που δεν επιβεβαιώνονται, κατά το κοινώς λεγόμενο συχνά έχουν χάσει την μπάλα. Ήδη ο Τσίπρας είναι Πρωθυπουργός για μία πλήρη τετραετία και απ’ ό,τι φαίνεται θα εξαντλήσει και την τελευταία μέρα της θητείας του. Μέγα επίτευγμα για κάποιον που δεν έχει συμπληρώσει ακόμα το 45^ο έτος της ηλικίας του.
• Το δεύτερο εκ φύσεως χάρισμα του «αγοριού» είναι το καθαρό και γλυκό προσωπάκι. Δεν ξέρω αν το πήρε από τη μαμά του ή τον μπαμπά του, αλλά πάντως το διαθέτει. Είναι το παιδί της διπλανής πόρτας, «το καλό παιδί» που δεν πειράζει αν κάνει το καημένο και καμιά αταξία, που όλες οι μαμάδες και οι μπαμπάδες της ελληνικής επικράτειας θα τον ήθελαν για γαμπρό της κόρης τους, οι παππούδες και οι γιαγιάδες θα τον ήθελαν για εγγονό τους και οι νεαρές Ελληνίδες, κάπως έτσι, ονειρεύονται, αν όχι τον τέλειο εραστή, τον πιστό σύζυγο.
• Η επίκτητη ιδιότητα που τον συνοδεύει είναι ο απόλυτος, ο αδίστακτος αμοραλισμός. Η ιδιότητα αυτή, στην αργκό της καθημερινότητας, αποδίδεται με τη λέξη «κωλοπαιδισμός». Είναι φονική πραγματικά γιατί έρχεται σε αντίθεση με την εξωτερική πραότητα της φατσούλας, η οποία μπορεί να μπερδέψει. Ο Τσίπρας δεν ορρωδεί προ ουδενός. Στερείται οποιουδήποτε ηθικού φραγμού. Δεν έχει ούτε στο ελάχιστο την αίσθηση της ντροπής. Δεν έχει την αίσθηση της σημασίας των πανάρχαιων λέξεων που συμπυκνώθηκαν στη λέξη ντροπή. Την αιδώ, την αισχύνη και την καταισχύνη. Μπορεί να πει με ευκολία το οποιοδήποτε ψέμα. Μπορεί να εξαπατά συνειδητά. Μπορεί να «αλλάζει γνώμη» οποιαδήποτε στιγμή. Μπορεί να εμφανίζει το μαύρο άσπρο. Μπορεί ανενδοίαστα να χτυπάει κάτω από τη ζώνη, όταν θεωρεί ότι τον βολεύει. Δεν έχει κανένα πρόβλημα να καταρρακώσει οποιονδήποτε θεσμό και να παίξει χωρίς κανόνες. Η αχίλλειος πτέρνα της φονικής αυτής ιδιότητας είναι ότι δεν μπορεί, πλέον, να παράξει σε κανένα επίπεδο εμπιστοσύνη. Και την πλέον αυταπόδεικτη αλήθεια να αρθρώνει δεν τον πιστεύει κανείς. Αν ο ίδιος υποστηρίξει ότι ο ήλιος ανατέλλει από την Ανατολή, οι λιγότερο οξυδερκείς αντίπαλοί του, θα αντιτάξουνε αμέσως, ότι ο ήλιος ανατέλλει από τη Δύση. Πολλοί παλιοί πολιτικοί, δεν θα το έλεγαν δημόσια, αλλά το ψιθυρίζουν στις ιδιωτικές συζητήσεις, ότι οι παραπάνω απεχθείς ιδιότητες, δεν αποτελούν ελαττώματα αλλά προσόντα για έναν Έλληνα Πρωθυπουργό. Ακριβώς επειδή δεν μπορεί εύκολα να παρακολουθήσει το πολιτικό σύστημα την κυκλοτερή πορεία του «αγοριού», το συλλογικό ένστικτο των τουιτεράδων, εντόπισε αμέσως το σωστό hashtag, που επί μήνες κυριαρχούσε στο διαδίκτυο. «Στο μυαλό του Αλέξη». Με άλλα λόγια, όποιος το βρει κερδίζει. Τι κερδίζει;.. Μια ασφαλέστερη πρόβλεψη.
• Από καιρό υποστηρίζω την άποψη, χωρίς να βρίσκω ακροατήριο, ότι ο φανατικότερος υπέρμαχος της αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας, είναι ο Τσίπρας. Εργάζεται συστηματικά για να το πετύχει. Αδιαφορεί παγερά για την δημοσκοπική διαφορά του Σύριζα με την Νέα Δημοκρατία. Όσο εκδηλώνει την αντίθετη ρητορική, τόσο πιο πολύ εδραιώνει την πεποίθησή μου ότι ο πρώτος στόχος του, είναι μια αυτοδύναμη Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Συνειδητά δεν θέλει να αναλάβει την διακυβέρνηση του τόπου, μετά τον Οκτώβριο του 2019. Γνώστης της πρόσφατης ιστορίας, θυμάται πολύ καλά πώς παρέδωσε άρον – άρον την εξουσία ο Κώστας Καραμανλής, στο επελαύνον ΠΑΣΟΚ. Πώς κατακρημνίστηκε ο Γιώργος Παπανδρέου, δύο χρόνια μετά από μια εκλογική νίκη, με ποσοστό 44%. Ξέρει πόσο ναρκοθετημένο είναι το έδαφος της πραγματικής οικονομίας και επιδιώκει να το ναρκοθετήσει ακόμη περισσότερο. Γι’ αυτό, θα χρησιμοποιήσει και την τελευταία χρονική ρανίδα της θητείας του. Δεν θέλει να μπλέξει σε οποιοδήποτε πολύπλοκο σχήμα πολιτικής συνεργασίας. Γι’ αυτόν άλλωστε τον λόγο έσπευσε να αποδεχτεί την αποσύνδεση της προεδρικής εκλογής από τη διάλυση της Βουλής και δήλωσε την υποστήριξή του προς τον Προκόπη Παυλόπουλο.
• Τι επιδιώκει; Την ολική επαναφορά. Να διαλύσει τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Να γίνει ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης χτίζοντας τον νέο δικομματισμό. Να αποχωρήσει δαφνοστεφανωμένος, ότι έβγαλε την χώρα από το μνημόνιο, «νομπελίστας» που τον έριξαν σκοτεινές δυνάμεις, συνταγματικός μεταρρυθμιστής, και να περιμένει τον Μητσοτάκη στην γωνία, για να επανέλθει μετά δόξης, μετά από μερικά χρόνια. 47 με 48 χρονών θα είναι. Δεν είναι και άσχημα.
• Στη θέση του παλιού Σύριζα και αφού εκδιώξει και την τελευταία φουρνιά των ιστορικών στελεχών του, αφού αποκόψει και το τελευταίο ριζίδιο, με τις ιδεολογικές παραδόσεις της αριστεράς, θα τεθεί επικεφαλής ενός προσωποπαγούς, άμορφου, πολυσυλλεκτικού κόμματος, που θα μπορεί να παντρέψει αρμονικά το φάσμα από την ακροδεξιά, μέχρι και την σοσιαλδημοκρατία. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Ήδη το έκανε από τα κυβερνητικά γεννοφάσκια του ΣΥΡΙΖΑ. Οι τελευταίες κινήσεις του το δείχνουν καθαρά. Ο θρίαμβός του θα είναι μια αυτοδύναμη Νέα Δημοκρατία, υπό την ηγεμονία της δεξιάς της πτέρυγας, στην περιοχή του 40% και ένας Σύριζα, αδιαφιλονίκητα δεύτερος, στην περιοχή του 30% να καιροφυλακτεί και να ουρλιάζει.
• Θα το πετύχει; Τώρα που το κατάλαβαν όλοι, ελπίζω να μην είναι αργά για δάκρυα. Το ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ) δέχθηκε καίρια πλήγματα. Όσο και να μιλάει για ρετάλια, οι πρόσφατες μεταγραφές σε υπουργικά χαρτοφυλάκια, η προοπτική στελέχωσης του συνόλου των ψηφοδελτίων με ψηφοθήρες παραγοντίσκους παλαιάς κοπής ΠΑΣΟΚ, οι εκ πεποιθήσεως ή συμφέροντος γεφυροποιοί του «προοδευτισμού», η εκμετάλλευση της εσωτερικής του πολυπλοκότητας, θα συμπιέσει εκλογικά το χώρο προς όφελος του ΣΥΡΙΖΑ, συγκρατώντας την παλιννόστηση των ψηφοφόρων προς το σημερινό ΚΙΝΑΛ.
• Το ΠΟΤΑΜΙ, ως πυλώνας ισορροπίας στο διαφαινόμενο δίπολο του λαϊκισμού, δίνει τη μάχη της κοινοβουλευτικής επιβίωσης. Αν δεν την κερδίσει, οι γενικές παράμετροι των πολιτικών ισορροπιών οδηγούν σε τεράστιες διακινδυνεύσεις για το μακροπρόθεσμο συμφέρον της χώρας. Η μάχη θα κερδηθεί αν στο παραπέντε οι σκεπτόμενοι άνθρωποι που το στήριξαν στην πορεία του αντιληφθούν την γενικότερη σημασία της πολιτικής του παρουσίας.
• Γενικότερα ο ενδιάμεσος χώρος παραδόθηκε αμαχητί στο ΣΥΡΙΖΑ, από την πολιτική του αδυναμία να ανασυγκροτηθεί και να βρει μαζί με τη ΝΔ μια πανίσχυρη δυναμική μεταρρυθμίσεων και ανασυγκρότησης απέναντι στην ετερόκλητη τετραετή συμπόρευση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δυστυχώς οι επιμέρους βλέψεις ήταν πολλές και το κλίμα καχυποψίας ανίκητο. Και όταν υπάρχουν τόσες βλέψεις δεν μπορεί να προκύψει καθαρή ματιά.
• Ποτέ δεν είναι αργά.

Πηγη: iporta