Το σχέδιο θα μπορούσε να είναι απλό και προσωπικό: να εξαναγκάσουν τον κ. Παυλόπουλο σε παραίτηση, οπότε πάμε σε εκλογές σε 15 ημέρες γιατί δεν μπορεί να εκλεγεί από αυτή τη Βουλή πρόεδρος Δημοκρατίας. Και στα μέσα-τέλη Αυγούστου έχουμε εκλογές, τριήμερα, κτλ, ήτοι νέα κυβέρνηση τον Σεπτέμβρη.
Αυτούς τους δύο μήνες θα είναι πρόεδρος της Δημοκρατίας η κ. Κωνσταντοπούλου, αφού η πρόεδρος της Βουλής αντικαθιστά τον πρόεδρο σε περίπτωση παραίτησης, συνεπικουρούμενη ίσως από τον πρώην πρόεδρο του Παναθηναϊκού, η Οικογένεια θα δοξαστεί. Έτσι κατανοείται η συμπεριφορά της προέδρου της Βουλής όλο αυτό το διάστημα, ως προσωπική υπόθεση.
Αλλά μάλλον τα πράγματα είναι πολύ πολιτικότερα και επικίνδυνα γιατί ώσπου να σχηματιστεί νέα κυβέρνηση τον Σεπτέμβριο θα παραμείνει η υπάρχουσα με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα, να «διαπραγματεύεται» με τους εταίρους την τύχη της χώρας. Προεδρία της Δημοκρατίας και κυβέρνηση στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε η συμπεριφορά της προέδρου της Βουλής (να διαγραφεί το δάνειο, να ταπεινωθεί ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας) γίνεται κατανοητή με πολιτικούς όρους. Όρους συνωμοσίας με τον πρωθυπουργό ώστε να συγκεντρωθεί όλη η εξουσία στα χέρια της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για δύο μήνες – και με τη Βουλή κλειστή. Έχουμε επανάληψη του 1985, όταν παραιτήθηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά με διακυβεύματα άλλης τάξης που αφορούν τη συμμετοχή μας στην Ευρώπη και τη δημοκρατία και όχι τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς δύναμης.
Ενώ αν γίνει δημοψήφισμα και χάσει η κυβέρνηση, τότε έχουμε τριήμερα ανάθεσης εντολών και σε περίπτωση αδιέξοδου (που είναι και το λογικό να συμβεί), σχηματίζεται υπηρεσιακή κυβέρνηση και παραμένει πρόεδρος Δημοκρατίας ο κ. Παυλόπουλος.
Προφανώς όλα αυτά τα έχουν μελετήσει οι βουλιμικοί της εξουσίας στον ΣΥΡΙΖΑ και ίσως έκαναν την κίνηση υπολογίζοντας ότι τους ευνοεί το πρώτο σενάριο. Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αμφιβολία ότι αυτά σχεδιάζονται από καιρό και δεν προέκυψαν χθες. Αυτό ήταν το plan B του Αλέξη Τσίπρα στην περίπτωση που δεν έπαιρνε κάτι από τους εταίρους ώστε να πουλήσει με όρους «νίκης» το δύσκολο πακέτο που ο ίδιος είχε προτείνει και δεν διαφέρει σημαντικά από αυτό των εταίρων ως προς τα βάρη που θα επωμιστούμε. Το πακέτο όμως που απέρριψε η κυβέρνηση έχει οικονομική λογική (μειωμένη, λόγω της διαπραγμάτευσης) ενώ το πακέτο της κυβέρνησης είναι καθαρά ψηφοθηρικό: να μην θιγούν οι συνταξιούχοι που μαζί με τις οικογένειες τους είναι τουλάχιστον 4.000.000, το μισό εκλογικό σώμα των τελευταίων εκλογών.
Μου φαίνεται το σωστότερο είναι να γίνει το δημοψήφισμα και φυσικά να χάσει η κυβέρνηση. Έστω και με αποχή: για να είναι έγκυρο το δημοψήφισμα πρέπει να συμμετέχει το 40% των εγγεγραμμένων, στις εκλογές του Ιανουαρίου ψήφισε μόλις το 63%. Το ευρωπαϊκό-δημοκρατικό τόξο έλαβε 40% συνολικά και αν απέχει αυτό το ποσοστό από το δημοψήφισμα, το 40% συμμετοχής δεν είναι εφικτό.
Αν η αντιπαράθεση γίνει με τα ψηφοδέλτια, το ερώτημα είναι τι θα κάνει το 10% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που προστέθηκε στο 27% των ευρωεκλογών και τι θα κάνουν οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ. Για τη Χρυσή Αυγή δεν μπορούμε να έχουμε αμφιβολίες ότι θα συμπαραταχθεί με το καταστροφικό για τη χώρα σχεδιασμό ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Νέα Δημοκρατία, Ποτάμι, ΠαΣοΚ, πρόεδρος της Δημοκρατίας έχουν να λάβουν δύσκολες αποφάσεις.
Το βέβαιο είναι ότι έχουμε μπροστά μας δύσκολες ημέρες που θα αποδιαλύσουν τη χώρα, ακόμα και αν δεν συμβούν τα χειρότερα, δηλαδή η έξοδος από το ευρώ που, είναι προφανές πια πως αποτελεί τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική του έχει πλήρως αυτονομηθεί από κάθε κοινωνική/οικονομική αναγκαιότητα, από κάθε κοινωνικό προσδιορισμό: ούτε για τους άνεργους ενδιαφέρεται ούτε για την ύφεση και τη φτώχια.
Κυριαρχεί μόνο η αυθαίρετη πολιτική βούληση, η δίψα για εξουσία, η αντιδημοκρατική βοναπαρτική δημοψηφισματική λογική (Νίκος Μουζέλης: Πόσο δημοκρατικό είναι ένα δημοψήφισμα;). 200 χρόνια μετά τη γέννησή του, ο Καρλ Μαρξ διαψεύδεται πανηγυρικά από τους οπαδούς τους.