Η συγκροτημένη αισιοδοξία που εξέφραζαν κάποιοι αναλυτές για τη συνάντηση Λαβρόφ-Κουλέμπα στην Αττάλεια αποδείχτηκε στην πράξη υπερβολικά αισιόδοξη. Οι δύο υπουργοί εξωτερικών δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν όχι μόνο σε μια εκεχειρία 24 έστω ωρών αλλά ούτε και στη διασφάλιση μιας οδού διαφυγής από την διαλυόμενη Μαριούπολη.

Η τύχη που επιφυλάσσουν οι ισχυροί του πλανήτη στην Ουκρανία φαίνεται προδιαγεγραμμένη. Ο Πούτιν εξακολουθεί να χρησιμοποιεί ως πρόσχημα της εγκληματικής του εισβολής τα τοξικά και βιολογικά όπλα που αναπτύσσονται στο έδαφος της πρώην χώρας της Σοβιετικής Ένωσης από το ΝΑΤΟ, όπως ισχυρίστηκε ο Λαβρόφ, έστω κι αν δεν παρουσίασε πειστήρια. Η «αναξιοπιστία» της Δύσης την οποία επικαλείται του είναι αρκετή.

Η Δύση, από την άλλη, αφού ενθάρρυνε την ηγεσία της Ουκρανίας να την προσεγγίσει, ανοίγοντάς της την αγκαλιά του ΝΑΤΟ, συνειδητοποιεί τώρα τον κίνδυνο ενός πυρηνικού ολέθρου από τον παραλογισμό ενός αδίστακτου ηγέτη που έθεσε ήδη, από την πρώτη στιγμή της εισβολής, το πυρηνικό οπλοστάσιο της Ρωσίας σε ετοιμότητα. Η συνειδητοποίηση αυτή έγινε έγκαιρα, ευτυχώς για την ανθρωπότητα, αλλά πολύ αργά δυστυχώς για τους Ουκρανούς.

Όταν σιγήσουν τα όπλα, μη έχοντας και πολλές ακόμα πόλεις να ισοπεδώσουν, αμάχους να βομβαρδίσουν και να διώξουν από τα σπίτια τους, τον λόγο θα έχει η διπλωματία. Και τότε, μέσα από διαπραγματεύσεις, συμβιβασμούς και βέτο, θα αποφασιστεί το μέλλον μιας χώρας που πληρώνει σήμερα το τίμημα της αυταπάτης ότι μπορεί να αποφασίζει η ίδια για το μέλλον της. Μόνο που τότε η Ουκρανία θα είναι μια βολική για όλους τρύπα στη γεωγραφία.