Βεβαίως το Πολυτεχνείο έγινε μόλις φιλελευθεροποιήθηκε η χούντα και οδήγησε - σε αντίθεση με τις προθέσεις αυτών που μετείχαν - σε ένα καθεστώς τρόμου, όπως ήταν η χούντα Ιωαννίδη.
Άλλωστε, ποτέ δεν έχουμε εξεγέρσεις σε περιόδους τρόμου, αλλά σε περιόδους φιλελευθεροποίησης. Διότι ο τρόμος καταστρέφει την δυνατότητα των ανθρώπων ακόμη και να επικοινωνούν. (Πάνω στο θέμα του τρόμου πολλά μπορεί να πει η Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου, ως η κορυφαία μελετήτρια στη χώρα μας της Χάννα Άρεντ).
Αρκεί να θυμηθούμε τη μοναχικότητα, στην οποία πέσαμε την περίοδο Ιωαννίδη. Θυμάμαι όταν απολυθήκαμε οι τελευταίοι κρατούμενοι εκεί παραμονές Χριστουγέννων του 73 - μιλώ για Θεσσαλονίκη - ήταν σαν να βρεθήκαμε σε άγνωστη χώρα, αφού δεν έβρισκες έξω άνθρωπο να μιλήσεις.
Όμως τα Πολυτεχνεία (διότι δεν ήταν μόνον η Αθήνα) έσωσαν την τιμή μιας χώρας που - κατά τα λοιπά - συμβιβάστηκε με τη δικτατορία.
Η στάση δε όσων τόλμησαν να συμμετάσχουν, δεν θα κριθεί με βάση σημερινά κριτήρια, αλλά εκείνης αποκλειστικά της στιγμής. Ούτε βεβαίως με βάση το αποτέλεσμα.
Τέλος, το να προσάπτεται σε ολόκληρη "γενιά" η αποκρουστική πράγματι συμπεριφορά ελάχιστων μεμονωμένων προσώπων, βουλιμικών με την εξουσία, που εκμεταλλεύτηκαν την συμμετοχή τους στην αντίσταση για να καταλήξουν μέλη του πολιτικού υποκόσμου της επόμενης περιόδου, δεν είναι τίποτε άλλο από χυδαία συκοφαντία, που βολεύει μεν τους οπαδούς της τυραννίας αλλά προσβάλλει όλους μας.
Από ανάρτηση στο facebook