—του Παναγιώτη Πούτου για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—
Από τις 31 Οκτωβρίου μέχρι τις 13 Νοεμβρίου το Ισλαμικό Κράτος έκανε τρεις τρομοκρατικές επιθέσεις έξω από τα de jure σύνορα της Συρίας: ανατίναξε το αεροπλάνο της Metrojet σκοτώνοντας 224 άτομα, δύο ισλαμιστές καμικάζι ανατινάχθηκαν στη Βηρυττό στις 12 Νοεμβρίου σκοτώνοντας 43 άτομα και στις 13 Νοεμβρίου ο συνδυασμός επιθέσεων από καμικάζι και εκτελεστές σε διάφορα σημεία του Παρισιού κόστισε τη ζωή σε 129 άτομα. Από όλες τις επιθέσεις αυτή που μονοπώλησε το ενδιαφέρον —τόσο στα MME όσο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης— ήταν η επίθεση στο Παρίσι: το Facebook επέτρεψε στους χρήστες που βρίσκονται στο Παρίσι να επιβεβαιώσουν ότι είναι ασφαλείς, ενώ έπειτα, τιμώντας τα θύματα της επίθεσης, προσέφερε τη δυνατότητα στους χρήστες να προσθέσουν στην εικόνα προφίλ τους τα χρώματα της γαλλικής σημαίας.
«Δε λέτε τίποτα για…»
Στην Ελλάδα επαναλήφθηκε το κλίμα που είχε επικρατήσει μετά την επίθεση στο Charlie Hebdo: οι αντιδράσεις κυμαίνονταν ανάμεσα στη συμπαράσταση στο γαλλικό λαό και στις επικρίσεις κατά εκείνων που εκδήλωναν συμπαράσταση. Τότε, τον Ιανουάριο του 2015, είχε γίνει η σφαγή στην Baga της Νιγηρίας από την ισλαμιστική Boko Haram και οι επικρίσεις επικεντρώνονταν στο επιχείρημα: «είστε υποκριτές, επειδή δε λέτε τίποτα για την επίθεση στη Νιγηρία και ασχολείστε μόνο με το Charlie Hebdo». Τώρα, το επιχείρημα ήταν το ίδιο, μόνο που είχαν αλλάξει τα ονόματα: «είστε υποκριτές, επειδή δε λέτε τίποτα για την επίθεση στη Βηρυττό και ασχολείστε μόνο με την επίθεση στο Παρίσι».
Το αντίθετο δεν έγινε: δηλαδή δεν υπήρξαν κάποιοι που εγκάλεσαν για υποκρισία όσους θρηνούσαν για την επίθεση στο Λίβανο ή τη σφαγή στη Νιγηρία. Στην πραγματικότητα στο ελληνόφωνο διαδίκτυο δεν υπήρξε πραγματικό ενδιαφέρον για τις παραπάνω επιθέσεις. Όσοι τις επικαλέστηκαν το έκαναν για να επικρίνουν τους υπόλοιπους που στάθηκαν στο πλευρό της Γαλλίας. Με αυτό τον τρόπο οι νεκροί της Νιγηρίας και της Βηρυττού δε βρήκαν την πραγματική συμπαράσταση που θα έπρεπε, αλλά μόνο έγιναν εργαλείο της αντιδυτικής ρητορικής που προσπαθεί να απαξιώσει το θρήνο για τους Δυτικούς που έπεσαν θύματα της τρομοκρατίας…
Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art