Κάθε μέρα που περνά, γίνεται όλο και περισσότερο φανερό ότι ο κ. Τσίπρας απομακρύνεται από κάθε, στοιχειώδη έστω, έννοια Αριστεράς. Μιλώντας για την κ. Μέρκελ, είπε ότι αυτός βλέπει από το γραφείο του την Ακρόπολη, δηλαδή 2500 χρόνια πολιτισμού, ενώ αυτή βλέπει το Ράιχσταγκ. Μια παραλλαγή δηλαδή του: «Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, εσείς τρώγατε βελανίδια».
Πρόκειται για την ακροδεξιά θέση της εθνικιστικής οικειοποίησης του πανανθρώπινου αρχαιοελληνικού πολιτισμού και της οικοδόμησης μιας δήθεν εθνικής ανωτερότητας πάνω σε ένα μυθικό παρελθόν. Με τέτοιες θέσεις, σε τι διαφέρει ο κ. Τσίπρας από τη Χρυσή Αυγή, τον κ. Καμμένο ή τον κ. Τζήμερο, με τις «ρηξικέλευθες» θέσεις για το μεταναστευτικό;
Έπειτα ανακάλυψε ότι είμαστε ορθόδοξη χώρα και πρέπει να έχουμε προνομιακές σχέσεις με την ομόδοξη Ρωσία. Το επιχείρημα δηλαδή των Ελλήνων εθελοντών που έλαβαν μέρος στο έγκλημα της μαζικής σφαγής στην Σρεμπρένιτσα. Πού πήγαν άραγε οι θέσεις για χωρισμό κράτους-εκκλησίας και για μια ανεξίθρησκη, θρησκευτικά ουδέτερη, πολιτεία;
Αλλά δεν είναι μόνο οι επικίνδυνες ιδεολογικές μετατοπίσεις. Είναι επίσης η μαζική μετανάστευση του πιο οπισθοδρομικού κρατικίστικου και διαπλεκόμενου ΠΑΣΟΚ σε αυτόν, ιδιαίτερα όλου του συστήματος Άκη Τζοχατζόπουλου, που τον κάνουν ένα επικίνδυνο λαϊκιστικό μόρφωμα. Η εμμονή του, όπως φαίνεται, στη λογική της καταγγελίας του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, και όχι της τολμηρής αναθεώρησης μέσα από συναινετικές με τους εταίρους μας διαδικασίες, δημιουργεί άμεσο κίνδυνο εξόδου της χώρας από το ευρώ. Μας οδηγεί έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ σε οικονομικό και κοινωνικό πισωγύρισμα πολλών δεκαετιών, γι’ αυτό ανασύρει και τα κατάλληλα οπισθοδρομικά ιδεολογήματα. Είναι άμεση προτεραιότητα η παρεμπόδιση της πρώτης θέσης του ΣΥΡΙΖΑ στις προσεχείς εκλογές.
Από την άλλη, όμως, διαμορφώνεται ένας θλιβερός διπολισμός που δεν παρέχει καμία προοπτική για μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονιστικές τομές στη βαλτωμένη χώρα μας. Από τη μια, ο ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη μια κεντροδεξιά με πολλές ακροδεξιές προσμίξεις και με πολιτικό λόγο που όλο και περισσότερο μοιάζει με το λόγο της ΕΡΕ τη δεκαετία του ’50.
Γι’ αυτό είναι ζωτικής σημασίας η ενίσχυση σε αυτές τις εκλογές ενός τρίτου πόλου. Ενός πόλου που βασικές συνιστώσες του θα είναι το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ. Αλλά που θα περιλαμβάνει τις διάφορες κινήσεις της κεντροαριστεράς, κινήσεις πολιτών, μεταρρυθμιστικές, φιλελεύθερες και οικολογικές δυνάμεις, ανένταχτους πολίτες.
Στα πλαίσια αυτού του πόλου, είναι σημαντική η ύπαρξη ενός ισχυρού ΠΑΣΟΚ. Γιατί αυτό μετέχει στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και είναι προνομιακός συνομιλητής των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, που είναι ο βασικός παράγοντας των αλλαγών στην Ευρώπη και άρα και της ελπίδας για τη χώρα μας. Και γιατί, ανεξαρτήτως των ευθυνών του, έχει την αναγκαία τεχνογνωσία και κυβερνητική πείρα που είναι απαραίτητες σε αυτές τις δύσκολες ώρες και εκφράζει σημαντικές κεντροαριστερές κοινωνικές δυνάμεις. Στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία μιας εντελώς νέας, σύγχρονης, ευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς.