ΤΑ ΝΕΑ

Χρόνια τώρα η εκδήλωση στο ελβετικό θέρετρο του Νταβός προσελκύει το ενδιαφέρον των πολιτικών, οικονομικών και δημοσιογραφικών κύκλων. Η παρουσία της ελίτ, Ανατολής και Δύσης, με τη μαεστρία του εμπνευστή της καθηγητή Schwab για σειρά ετών έφερε στην επιφάνεια τα ζητήματα της παγκοσμιοποίησης, των νέων τεχνολογιών και των κινδύνων που απειλούν το μέλλον και τις ισορροπίες της παγκόσμιας κοινότητας. Αν θυμηθούμε τις τελευταίες από τις συναντήσεις αυτές, μας μένουν στον νου οι φράσεις του κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ «όταν βγεις στον Ωκεανό της Παγκοσμιοποίησης, δεν μπορείς σε κάθε φουρτούνα να ξαναγυρίσεις στην ασφάλεια του λιμανιού σου…». Ή την παρουσίαση της θεματικής για το μέλλον και τις επιπτώσεις της 4ης βιομηχανικής επανάτασης. Φέτος ούτε η ενδιαφέρουσα συζήτηση του δούκα του Κέιμπριτζ με τον σερ Ντέιβιντ Ατένμπορο για την κλιματική αλλαγή, ούτε και άλλες συζητήσεις που θα δούμε τις επόμενες ημέρες καλύπτουν την αποτυχία του σημερινού συστήματος να ελέγξει τον μεγάλο πλούτο. Τα νούμερα είναι φρικιαστικά: 26 δισεκατομμυριούχοι έχουν περιουσία όση 3,5 δισ. ανθρώπων σε Ανατολή και Δύση. Πολλοί από τους οποίους συμμετέχουν ή έχουν συμμετάσχει στο παρελθόν στο Νταβός.
2. Λίγο μετά τον πόλεμο, το 1963, ο Ντε Γκολ με τον Αντενάουερ υπέγραψαν το Σύμφωνο (Elysee Accord) Γαλλογερμανικής Φιλίας και Συνεργασίας. Ηταν μια στιγμή της Ιστορίας που έβαλε τις βάσεις για το μέλλον της Ευρώπης όπως την ξέρουμε σήμερα. Οι δύο χώρες έπειτα από χρόνια υπέγραψαν ένα νέο Σύμφωνο στο Ααχεν (Aix-la-Chapelle για τους Γάλλους). Η πόλη που συμβολίζει την Ευρωπαϊκή ιδέα με τη βασιλεία του Καρλομάγνου, υπεγράφη από δυο αποδυναμωμένους Ηγέτες. Τόσο η Ανγκελα Μέρκελ όσο και ο Εμανουέλ Μακρόν αντιμετωπίζουν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, θέλησαν να στείλουν ένα μήνυμα συνέχισης της προσπάθειας για μια νέα Ευρωπαϊκή Αρχιτεκτονική. Δυστυχώς δεν τα κατάφεραν. Οσο κι αν η ευθύνη για την αποτυχία επιρρίπτεται στην επικοινωνιακή πολιτική, όσοι είχαν την υπομονή να διαβάσουν το κείμενο κατάλαβαν ότι οι διαφορές των δυο Ηγετών σε βασικά σημεία είναι μεγαλύτερες από τις συμφωνίες. Κατάλαβαν επίσης ότι τα προβλήματα δεν είναι μόνο οικονομικά, αλλά και προβλήματα ταυτότητας. Και δεν είναι μόνο αυτό. Πολλοί ευρωπαίοι ηγέτες αντέδρασαν. Θεώρησαν ότι ο Γαλλογερμανικός άξονας θέλει να επιβάλει την κυριαρχία του στο σύνολο της Ευρώπης. Κι εδώ το «φάντασμα της Oxfam» πλανιέται με τη μορφή των πράσινων ή των λευκών γιλέκων ή την επανάσταση κατά της επιβολής ορίου ταχύτητας στους γερμανικούς αυτοκινητόδρομους.
3. Σε πρόσφατη πάλι «αποκάλυψη» σχετικά με τη φορολογία των πολυεθνικών εταιρειών. Οι καλές πολυεθνικές έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν ως φορολογική έδρα τη φτηνότερη σε φορολογία χώρα, μια και δεν υπάρχει ενιαία φορολογία επιχειρήσεων στην ΕΕ. Και το χειρότερο είναι ότι η φορολογία τους είναι μικρότερη από τη φορολογία των υπόλοιπων εταιρειών. Ακόμη και στη Γερμανία που έχει τον υψηλότερο συντελεστή φορολόγησης, για τις πολυεθνικές επιφυλάσσει ειδική, χαμηλότερη φορολόγηση.
Ολα αυτά αντανακλούν τις τεκτονικές αλλαγές που συγκλονίζουν το ευρωπαϊκό και όχι μόνο οικοδόμημα. Και δίνουν τροφή στη λαϊκιστική εισβολή. Ηρθε η ώρα για γενναίες παρεμβάσεις στην Ευρώπη. Το πρόβλημα Oxfam δεν κρύβεται κάτω από το χαλί.