Τρία χρόνια ζωής έκλεισε τις μέρες αυτές το Ποτάμι. Ελάχιστος χρόνος για την παρουσία ενός νέου κινήματος στην πολιτική σκηνή της χώρας, μόνο που οι συνθήκες της βαθιάς κρίσης ούτε την πολυτέλεια των χρονικών περιθωρίων ούτε την επιείκεια της κριτικής του χάρισαν.

Τρία χρόνια συνεχούς προσπάθειας να δώσει το δικό του πολιτικό στίγμα, δυσνόητο σε μια κοινωνία που έχει συνηθίσει στον διαχωρισμό αριστεράς-δεξιάς, ακόμα και όταν ο διακομματικός αριστεροδεξιός λαϊκισμός – που εκφράζεται επίσημα εδώ και δύο χρόνια και σε κυβερνητικό επίπεδο – αγωνίζεται να ακυρώσει την όποια μεταρρυθμιστική προσπάθεια.

Τρία χρόνια που το Ποτάμι επιμένει, παρά το βαρύ πολιτικό κόστος, ότι πρέπει «να τ’ αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα», απέναντι σε ένα αλαζονικό πολιτικό σύστημα που προτιμάει να γκρεμίσει τη χώρα για να μην αλλάξει τίποτα.

Τρία χρόνια που το Ποτάμι μαθαίνει ότι το «νέο» που επαγγέλθηκε δεν είναι πάντα νέο όταν εύκολα υποτάσσεται στο παλιό και το «παλιό» δεν είναι πάντα παλιό όταν κοιτάζει θαρραλέα στο μέλλον.

Γιορτάζοντας τα τρίτα του γενέθλια το Ποτάμι πρέπει να αξιοποιήσει την σοφία της μικρής του ιστορίας. Να γίνει η μαγιά ενός μεγάλου κινήματος που θα δώσει ελπίδα και υπόσταση στις προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας και θα συμβάλλει αποφασιστικά στην ανάκαμψη της χώρας και στην έξοδο από την κρίση.