Η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με την τρόικα έχει παραδόξως «σκαλώσει» στις απολύσεις επίορκων και 20.000 δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το 2014. Λέμε παραδόξως, γιατί το κύριο είναι η μεταρρύθμιση των δομών και των λειτουργιών της δημόσιας διοίκησης και όχι οι απολύσεις… Ιδίως, μάλιστα, όταν το δημοσιονομικό όφελος από μια τέτοια δράση είναι εξαιρετικά ισχνό (το αναγνωρίζει και η τρόικα), ενώ μέχρι το 2015, με τους συνήθεις τρόπους, θα μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων κατά… 180.000 και ο συνολικός αριθμός τους θα είναι κάτω του μέσου ευρωπαϊκού όρου. Δεν είναι πλέον πρόβλημα το «μέγεθος» του Δημοσίου, αλλά η «ποιότητα», οι δομές, οι λειτουργίες, η σωστή κατανομή και η γραφειοκρατία. Εκεί θα έπρεπε να συγκεντρωθεί η προσοχή.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Κατ? αρχάς, οι επίορκοι. Ουδείς έχει αντίρρηση να φύγουν. Αλλά πώς; Σήμερα στα πειθαρχικά συμβούλια εκκρεμούν περίπου 2.000 υποθέσεις (1.500 στα πρωτοβάθμια και περίπου 500 στα δευτεροβάθμια). Πρώτο ερώτημα, θα κριθούν όλοι απολύσιμοι; Μάλλον απίθανο. Και δεύτερον, μπορεί να γίνει ό,τι πρέπει να γίνει δεσμευτικά μέχρι τον… Ιούνιο του 2013; Ιδίως όταν υπάρχουν δικαιώματα ενστάσεων κατά των αποφάσεων του πρωτοβάθμιου συμβουλίου και κατοχυρωμένη συνταγματικά υπαλληλική προσφυγή στο ΣτΕ, στις αποφάσεις του δευτεροβάθμιου συμβουλίου, που επιφέρει μάλιστα αυτομάτως αναστολή εκτέλεσης της απόφασης…
Κάποιοι, εν γνώσει ή εν αγνοία, …«παπαρολογούν» τουλάχιστον, όταν λένε να φύγουν 2.000 επίορκοι μέχρι τον Ιούνιο. Εκτός αν καταργήσουμε τους νόμους και το Σύνταγμα. Εχει πέσει στο «τραπέζι» η ιδέα της απλοποίησης της πειθαρχικής διαδικασίας, ή με σύντμηση των προθεσμιών ή τα δύο στάδια κρίσης (πρωτοβάθμιο – δευτεροβάθμιο) να γίνουν ένα…
Εν πάση περιπτώσει, είναι αυτονόητο ότι πρέπει να απολυθούν όσοι αποδειχθεί ότι είναι επίορκοι. Γιατί, όμως, η «τρέλα» να υπάρξει δέσμευση για συγκεκριμένο αριθμό μέχρι τον Ιούνιο, που έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να γίνει και ποιο είναι τελικά το αναλογικό όφελος;
Το δεύτερο θέμα είναι η μαζική απόλυση 20.000 υπαλλήλων (7.500 το 2013 και 12.500 το 2014). Προφανώς, δεν μπορεί αυτό να γίνει αυθαίρετα και με «οριζόντια μέτρα». Προϋποθέτει κατάργηση οργανικών θέσεων (που αυτό, βέβαια, γίνεται με τα «νέα οργανογράμματα») και αξιολόγηση.
Τα κριτήρια και το ποιος θα κάνει την αξιολόγηση είναι το ένα πρόβλημα. Ιδίως όταν δεν υπάρχουν καθόλου φάκελοι αξιολόγησης ή και εκεί που υπάρχουν είναι συνήθως αναξιόπιστοι… Το άλλο πρόβλημα είναι αν η αξιολόγηση θα συμπεριλαμβάνει όλους τους υπαλλήλους ή θα απολύονται αυτομάτως -ανεξαρτήτως ικανοτήτων- όσοι είναι τοποθετημένοι σε καταργούμενες θέσεις.
Ολα αυτά δεν είναι απλά. Θέλουν τον απαιτούμενο χρόνο. Τήρηση των νόμων (ελπίζω να μην είμαστε με τη νομιμότητα κατά… περίπτωση) και αξιοπιστία των διαδικασιών. Ολα τα άλλα «μυρίζουν» από μακριά δογματισμό, ιδεολογική εμπάθεια και βλακεία…
Κυρίως, όμως, υπονομεύουν, εξαρχής, μια σοβαρή μεταρρυθμιστική διαδικασία που έχει επιτέλους αρχίσει!