Πράξη 1η : «Η Σλοβάκα νοικοκυρά»
Πράξη 2η: Μια από τα ίδια ή αλλιώς Brussels Group
Πράξη 3η: Πολιτικοποίηση²
Η Κυβέρνηση από τις 26 Ιανουαρίου αποφάσισε να αλλάξει το σκηνικό, τα κουστούμια και τη μαρκίζα. Αυτά μαζί με μία εκκωφαντική, καταιγιστική και αποδοτική επικοινωνιακή τακτική, ήταν τα βασικά όπλα στην προσπάθεια αλλαγής σε πρώτη φάση της σελίδας που έγινε με τις εκλογές.
Η Κυβέρνηση αποφάσισε να «πολιτικοποιήσει» το θέμα της Ελλάδας – όχι ότι δεν ήταν βεβαίως αρκούντως πολιτικό ένα θέμα που συζητείται κατά κόρον σε ΜΜΕ όλων των άλλων χωρών – και διά αυτής της «αναβίβασης» να κερδίσει χρόνο, εταίρους, κοινή γνώμη, αλλά όχι χρήματα…
Η τρόικα πέθανε, λοιπόν, ζήτω το Eurogroup! Αυτό συνιστά μία φαινομενικά νέα εξέλιξη, αλλά με σημαντικές πολιτικές συνέπειες που φάνηκαν σε 40 ημέρες, αλλά στο μέλλον ίσως φανούν περισσότερο.
Η Ευρωομάδα, κατά κανόνα ακολουθούσε την Τρόικα στις εκτιμήσεις της και τις προτάσεις της έως τώρα. Η κατάργηση της Τρόικα, όμως, έχει προσδώσει στους Υπουργούς Οικονομικών την Ευρωζώνης status ελεγκτή, διευρύνοντας ουσιαστικά το…Eurogroup Working Group, με τη συμμετοχή και των Υπουργών, θα έλεγε κανείς.
Η αύξηση του κατώτατου μισθού, η επαναφορά της 13ης σύνταξης για ορισμένους, κλπ, από θέματα μικρο και μακρο, θα γίνουν θέματα πολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα σε Υπουργούς που θα ήθελαν να το εφαρμόσουν και στις χώρες τους και σε άλλους που διαφωνούν γιατί δεν μπορούν να το εφαρμόσουν στις δικές τους. Η πολιτικοποίηση έχει ρίσκο και απρόβλεπτη κατάληξη. Η συζήτηση αναγκαστικά σε μία τέτοια περίπτωση ζυμώνεται και στο επίπεδο της κοινής γνώμης που πολλές φορές αγνοεί – ελέω και των ΜΜΕ – τις πλήρεις διαστάσεις της υπόθεσης. Η Σλοβάκα νοικοκυρά, δεν είναι υποτιμητικός νεολογισμός για τους εταίρους. Δείχνει τη διάχυση της ελληνικής υπόθεσης σε κάθε σπιθαμή της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης.
Η πολιτικοποίηση όμως, του ελληνικού ζητήματος έχει και ένα μεγάλο θετικό που μένει να φανεί. Την «οικειοποίηση» του προγράμματος μεταρρυθμίσεων – έστω αυτών των μεταρρυθμιστικών ιδεών σε πλαίσιο ασάφειας – από την Ελλάδα και δη από ένα κόμμα σαν το Σύριζα. Μπορεί να είναι δύσκαμπτο ένα κομμάτι του στην αποδοχή τους, αλλά η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη.
Τέλος 1ης Πράξης.
Πράξη 2η. Μετά το τελευταίο Eurogroup, αποφασίστηκε να αναστηθεί η Τρόικα μέσω της μετενσάρκωσης σε «θεσμούς». Οι τεχνικοί έλεγχοι επανέρχονται, όπως ήταν αναμενόμενο και η μνημονιακή ζωή αποκτά την κανονικότητα της, τουλάχιστον ως τις 20 Απριλίου.
Πράξη 3η. Η Ελλάδα θα βρεθεί πάλι ανάμεσα στην πολιτικοποίηση του προβλήματος της στο τέλος της παράτασης που της δόθηκε. Το κρίσιμο στοιχείο σε αυτή τη φάση θα είναι για μία ακόμα φορά, αλλά πιο ενισχυμένο, εκείνο της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης στην ευρωζώνη. Και αυτό γιατί η ΕΕ θα βιώσει μία κορύφωση της πολιτικοποίησης της, καθώς, Γαλλία, Μ. Βρετανία, Ισπανία, Πορτογαλία και Φινλανδία θα έχουν κάποιας μορφής εκλογική διαδικασία. Εθνικές και τοπικές εκλογές στις παραπάνω χώρες θα διαμορφώσουν συσχετισμούς και κυρίως εντυπώσεις αναφορικά με την πορεία της αντιμετώπισης της κρίσης εν γένει.
Κυρίως, όμως, ως προς την αντιμετώπιση της ελληνικής υπόθεσης, καθώς είναι σαφές ότι άλλη θα είναι η προδιάθεση μίας Γαλλίας με τις δυνάμεις της Λεπέν να καταγράφουν άνοδο και άλλη με τους Ποδέμος αν κατακτήσουν την εξουσία.
Ως εκ τούτου η πολιτικοποίηση στο τετράγωνο που θα δημιουργηθεί το επόμενο διάστημα, θα επηρεάσει έτι περαιτέρω τη διαχείριση της κρίσης.
Το βάρος της πολιτικής
Η αλήθεια είναι ότι η διαχείριση της κρίσης πάντα ήταν μία κατά βάση πολιτική αντιπαράθεση στην οποία παρεμβάλλονταν αριθμοί.
Ο Πρόεδρος του Eurogroup όσο προσηλωμένος και αν είναι στους αριθμούς, δεν παύει να είναι ένα πολιτικό πρόσωπο, με σχέσεις ανταγωνιστικές πολλές φορές με τους άλλους «παίκτες» της ευρωπαϊκής οικονομίας. Είναι αδιανόητο να θέλει να χρεωθεί την αποτυχία ενός κράτους μέλους της ευρωζώνης γιατί γνωρίζει ότι η αποτυχία θα κλονίσει και το δικό του κύρος και σίγουρα θα ακυρώσει κάθε ελπίδα του για ανανέωση της θητείας του τον Ιούλιο.
Το ίδιο ισχύει και για τους εν δυνάμει συμμάχους της Κυβέρνησης, όπως ο Επίτροπος Μοσκοβισί. Ενώ και στην περίπτωση του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών πρέπει πίσω από λαγνεία δημοσιονομικής τεκμηρίωσης, να διακρίνουμε την προσπάθεια του να περιχαρακώσει το κόμμα του από τα δεξιά του και από την «Εναλλακτική για την Γερμανία « (AfD). Αντίστοιχες πολιτικές μανούβρες εσωτερικής καύσης πρέπει να κάνουν και οι «νότιοι», Ισπανοί και Πορτογάλοι, ενώ οι Βαλτικές χώρες μάλλον είναι πιο επιθετικές απέναντι σε ενδεχόμενες παραχωρήσεις προς την Ελλάδα.
Με αυτά τα δεδομένα υπόψιν της η ελληνική Κυβέρνηση επιδιώκει να κερδίσει χρόνο, συμπάθειες και προφανώς χρήμα.
Προσαρμοστική ασάφεια και χρόνος
Η προσαρμογή στην πραγματικότητα που πολλοί καλούν την Κυβέρνηση να συνεχίσει να κάνει και άλλοι την κατηγορούν ότι την έχει παρακάνει, δεν είναι τίποτε περισσότερο σε αυτή τη φάση από την προσαρμογή του προεκλογικού μαξιμαλισμού της Θεσσαλονίκης στα νέα δεδομένα. Η Κυβέρνηση υποστηρίζει ότι προσαρμόζεται όταν μεταθέτει το αφορολόγητο των 12.000 Ευρώ, όταν μεταθέτει τη 13η σύνταξη και την αύξηση του κατώτατου μισθού. Και αυτό παρουσιάζει στους εταίρους ως προσαρμογή.
Οι εταίροι προφανώς, εκτιμούν ως προσαρμογή την υιοθέτηση (νέων) μεταρρυθμίσεων μέσα στο προηγούμενο πλαίσιο που έχει πάρει παράταση…
Αυτό το παιχνίδι με το χρόνο και την προσαρμογή, πρόθεση της Κυβέρνησης είναι να συνεχιστεί έως ότου οι σεισμοί από τις επικείμενες εκλογές σε άλλες χώρες, δώσουν τη δυνατότητα στον Πρωθυπουργό να προσέλθει στη Σύνοδο Κορυφής όχι σαν μύγα μέσα στο γάλα, αλλά ως ένας από τους «νέους».
Καλό το σχέδιο και η στρατηγική αυτή…αλλά άμα δεν σχεδιάζεις με τις δικές σου δυνάμεις, σύντομα θα βρεθείς μόνος και απομονωμένος από τους «νέους».