Τρεις ιστορίες, μήπως κατανοήσουμε την πραγματικότητα μέσα από την πραγματικότητα, διότι βλέπω και τη νέα κυβέρνηση (συνευθύνης, εθνικής σωτηρίας, εκτάκτου ανάγκης, SOS, 166) να εγκλωβίζεται στο πολιτικάντικο ιδεολόγημα του Μνημονίου. Μια επισήμανση κατ’ αρχάς: Δεν θέλω να πιστέψω ότι στην ΚΕ της ΔΗΜΑΡ, η οποία ενέκρινε τη συμμετοχή στην κυβέρνηση, ακούστηκε ότι η Δημοκρατική Αριστερά θα είναι η «αντιμνημονιακή συνιστώσα». Το επόμενο βήμα θα είναι να κάνουν δήλωση μετανοίας και επαναπροσχώρησης στον ΣΥΡΙΖΑ!
.
Ιστορία πρώτη: Αναγνώστης μεταφέρει τη «φορολογική γυμναστική» που έκανε σε κεντρική εφορία της Αθήνας, προκειμένου να διακόψει το αδρανές ελεύθερο επάγγελμά του και να γλιτώσει το χαράτσι των 500 ευρώ. Πάρτε βαθιά ανάσα και ξεκινάμε: 3ος όροφος στο Μητρώο για την αίτηση, 4ος όροφος στο τμήμα ΦΠΑ, 2ος στη φορολογία εισοδήματος, ισόγειο στον Κώδικα Στοιχείων, 5ος όροφος στον Προϊστάμενο, 6ος όροφος στον Ελεγκτή, επιστροφή στον 5ο στον Προϊστάμενο, 3ος στο Μητρώο, 2ος στο Ταμείο, επιστροφή στον 3ο στο Μητρώο και έπειτα από τρεις ώρες, η περιπέτεια ολοκληρώνεται με δυο κιλά λιγότερα και με τουμπανιασμένο τον τετρακέφαλο! Δεν υπάρχει on line σύνδεση ούτε μεταξύ των τμημάτων της ίδιας της Εφορίας και μετά φιλοδοξούμε να συλλάβουμε τη φοροδιαφυγή. «Ασύλληπτες» βλακείες.
.
.
Ιστορία δεύτερη: Αν θυμάστε, η Ελλάδα, στο πλαίσιο της μείωσης των ελλειμμάτων και των χρεών της, έχει θέσει ως στόχο τη συγκέντρωση 50 δισ. ευρώ από την προς πώληση κρατική ακίνητη περιουσία. Λοιπόν, μέχρι τον περασμένο Φεβρουάριο, είχαν συγκεντρωθεί μόλις 180 εκατ. ευρώ. Ο Τσίπρας προεκλογικά έλεγε ότι θα ακυρώσει το Ελληνικό. Ορθά: Θα χρειαστεί ομολογουμένως ένα μεγάλο πάρκο για να κατασκηνώνουν οι άνεργοι-άστεγοι, οι οποίοι ενδεχομένως να έβρισκαν μια δουλειά εάν γινόταν η επένδυση στο Ελληνικό.
.
Ιστορία τρίτη: Απόσπασμα από ρεπορτάζ του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel, για την παραγωγή κρασιού στην Ελλάδα. «Στους Γερμανούς αρέσει το ελληνικό φαγητό, ο γύρος και το σουβλάκι. Αλλά περιφρονούν το ελληνικό κρασί. Η φήμη του είναι σαν τη φήμη της χώρας. Φιλόδοξοι οινοπαραγωγοί παλεύουν ενάντια στην κρίση. Δυστυχώς οι Γερμανοί, όταν ακούνε για ελληνικό κρασί, σκέφτονται μόνο τη ρετσίνα με αποδοκιμασία. Δεν γνωρίζουν ότι από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 υπάρχουν εξαιρετικές ελληνικές ποικιλίες κρασιών, όπως Merlot, Syrah, Cabernet Sauvignon». Συμπέρασμα, όχι του Der Spiegel: «Στο Γερμανό βρε Καραγκιόζη» πρέπει να πουλήσεις τα κρασιά σου.
.
Αλλά, πώς να γίνει αυτό, όταν κράτος έχει δώσει τη θέση του στο παρα-κράτος των κομματικοδίαιτων, η οικονομία στην παρα-οικονομία, η πολιτική στην παρα-πολιτική, ο λογισμός στον παρα-λογισμό; Το πρόβλημα δεν είναι αν θα επιστρέψουμε στη δραχμή, αλλά αν θα επιστρέψουμε στον «παρά», το ένα τεσσαρακοστό του τουρκικού γροσιού! Αλήθεια όμως, φύγαμε ποτέ από εκεί; Η Τουρκία πάντως έφυγε!
.
.
Η νέα κυβέρνηση ( συνευθύνης, σωτηρίας, εκτάκτου ανάγκης, SOS, 166), πρέπει τώρα να δρομολογήσει την πάταξη του κρατισμού, την αναγέννηση του κράτους και πάνω απ’ όλα, την αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου. Καλή και σοσιαλιστική η ελάφρυνση των ασθενέστερων, καλή και προοδευτική η κατάργηση των νόμων της μετενέργειας, αλλά αν δεν αυξήσουμε τον εθνικό μας πλούτο, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να αναδιανέμουμε τη φτώχεια μας.
.
Τo ερώτημα είναι αν μπορεί να αλλάξει κάποια πράγματα η νέα κυβέρνηση. Πάντως, η «πατροπαράδοτη» κομματική λογική συγκρότησής της (οι φίλοι Σαμαρά στο γαλάζιο Facebook), δεν δημιουργεί μεγάλες ελπίδες. Για να ευθυμήσουμε λίγο, όταν είναι ελεύθεροι οι Ομπράντοβιτς και Ίβκοβιτς, δεν παίρνεις τον Ιωαννίδη! Αλλά ας περιμένουμε λίγο να δούμε τα πρώτα δείγματα.
.
Σε μια ενδιαφέρουσα παρέμβασή της, η οικονομολόγος και πρώην βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ Έλενα Παναρίτη, διαπιστώνει ότι «η κρίση στην Ελλάδα είναι διαρθρωτική και δευτερευόντως οικονομική». Σημειώνει ότι το Ελληνικό κράτος «είναι ένα μωσαϊκό, το οποίο από όπου και αν το πιάσεις, είναι σπασμένο. Στην Ελλάδα απουσιάζει η δυνατότητα ελέγχου, αφού οι λειτουργίες της χώρας θεσμοποιούνται από τα πρόσωπα και όχι από το ίδιο το κράτος. Γι’ αυτό και το Βέλγιο μπορεί και δουλεύει χωρίς κυβέρνηση, εν αντιθέσει με την Ελλάδα, που λειτουργεί προσωποκεντρικά». Χαρακτηριστικό της θεσμικής παράλυσης του κράτους είναι ότι, σύμφωνα με έρευνα της κ. Παναρίτη, για την πώληση ενός ακινήτου στην Ελλάδα, εμπλέκονται 15 φορείς, πρέπει να γίνουν 17 έως 27 ενέργειες, οι οποίες χρειάζονται στο χαρτί έως και έξι μήνες, καθώς οι πράξεις διέπονται από τρία διαφορετικά, νομικά συστήματα.
.
Άργησε αλλά κατάλαβε το πρόβλημα η κυρία Παναρίτη, οικονομολόγος με περγαμηνές και διακεκριμένη θητεία σε διεθνείς οργανισμούς. Δεν την αδικώ. Έχουν άραγε στηθεί στο γκισέ της εφορίας, είτε από την πλευρά του πολίτη είτε από την πλευρά του υπαλλήλου, αυτοί οι «φωτεινοί παντογνώστες» που λαμβάνουν τις αποφάσεις; Και ο «σκοτεινός παντογνώστης» όχι θα απαντήσει!
.
ΥΓ1: Ανήμερα των εκλογών άφησε την τελευταία του πνοή ένας μεγάλος δάσκαλος, ο ιστορικός της Εκπαίδευσης Αλέξης Δημαράς. Μεταφέρω ένα απόσπασμα από το εμβληματικό του έργο: « Η μεταρρύθμιση που δεν έγινε». Αναφέρεται σε μια υπουργική εγκύκλιο από την οποία προκύπτει ότι «… τα δημοσυντήρητα σχολεία βρίσκονται σε παραλυσία, οι καλοί μαθητές τρέπονται προς τα ιδιωτικά». Η εγκύκλιος είναι της 15ης Σεπτεμβρίου 1871!
.
ΥΓ2: Παρά τις αποκαλύψεις των δημοσιογράφων για τη δράση τής Χρυσής Αυγής, τα Ρόμποκοπ διατήρησαν το ποσοστό του 7%. Όταν κάποιοι τραγουδούσαν «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» και κάποιοι άλλοι σιγοτραγουδούσαν μαζί τους, ή από τον καναπέ τους, έπρεπε να ξέρουν ότι εκείνη τη στιγμή φώναζαν το νταβατζή!
.