Τα τελευταία χρόνια ο Βολταίρος θα έπρεπε να χρησιμοποιείται ως ο πιο επίκαιρος στοχαστής για τον σχολιασμό της ελληνικής δημοκρατίας. Όχι φυσικά ο Βολταίρος του: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες». Ποτέ αυτός δεν έγραψε μια τέτοια κοινοτοπία. Ο πραγματικός Βολταίρος είναι αυτός ο παθιασμένος και οργισμένος υπερασπιστής του καλβινιστή Ζαν Κάλας, ο οποίος είχε κατηγορηθεί ως δολοφόνος του παιδιού του και κατά του οποίου έπεσαν εξουσία και λαός να τον «ξεσκίσουν», όχι γιατί ήταν πραγματικά δολοφόνος, αλλά γιατί πρέσβευε άλλο δόγμα από αυτό της πλειοψηφίας. Ο πραγματικός Βολταίρος έγραψε λίβελους τόσο κατά της Εκκλησίας και της Απολυταρχίας όσο κατά των ομοϊδεατών του. Ο πραγματικός Βολταίρος δεν υπολόγιζε κανένα πολιτικό κόστος και υπεράσπιζε παντού και πάντα την ελευθερία. Ακόμη και με λάθη και υπερβολές. Με χαρακτηριστικό τρόπο «καρφώνει» τον Πάπα και τον Μονάρχη, όσο και τον Ρουσσώ ή τον, κατά τη γνώμη του απλοϊκό υλιστή, Ελβέτιο. Στην ουσία έτσι λειτουργούσαν όλοι οι φιλόσοφοι του Διαφωτισμού. Η υπεράσπιση του ορθού λόγου θέλει σθένος, ακόμη και όταν «υπερβάλλει».
Οι διώξεις και οι αγωγές κατά δημοσιογράφων από πολιτικούς και όχι μόνο με βάση τον Νόμο περί Αγωγών και το άρθρο 14 συνεχίζονται και θα συνεχίζονται. Όπως εκτενώς έχει επιχειρηματολογήσει ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης αυτά τα δυο αποτελούν τροχοπέδη στη διακίνηση των ιδεών στην Ελλάδα της προ- Συριζανέλ εποχής, της Συριζανέλ εποχής και αν δεν καταργηθούν και της μετα-Συριζανέλ εποχής.
Από την άλλη όμως υπάρχει μια δεύτερη απειλή κατά της δημοκρατίας. Αυτή προέρχεται από τους κόλπους της ίδιας της δημοσιογραφίας της κλειδαρότρυπας, η οποία με εύκολο τρόπο σπιλώνει ανθρώπους, καταστρέφει οικογένειες, θυματοποιεί τους πάντες και τα πάντα. Δεν μπορεί κανείς να κρίνει από φιλελεύθερη οπτική γωνία και να μη οργίζεται όταν κάποιοι καταδικάζουν άκριτα ανθρώπους στη χλεύη και στον περίγελο μιας κοινωνίας που διψά για μετα-αλήθειες. Όπως ορθά τονίζει η καθηγήτρια Φιλοσοφίας κυρία Βάσω Κιντή στο Βήμα (15-01-2017) μετα-αλήθεια είναι η περιφρόνηση της αλήθειας και όχι απλά το ψέμα.
Όταν υπάρχει μια τέτοια δημοσιογραφία που έλκει την καταγωγή της από τον αυριανισμό της δεκαετίας του ?80 και την κλειδαρότρυπα του κ. Μάκη Τριανταφυλλόπουλου του ?90, η οποία σχεδόν με τους ίδιους πρωταγωνιστές επεμβαίνει και σήμερα, είτε μέσα από τα κανάλια του σημερινού αυριανισμού που δυστυχώς τα τιμούν με την παρουσία τους πολλοί δημοκράτες πολιτικοί (το μόνο μποϋκοτάζ που θα άξιζε πραγματικά να γίνει), είτε ακόμη και μέσα από τα «συστημικά» κανάλια τα οποία προσφέρουν ακόμη βήμα στους πολύ πριν τον κ. Τσίπρα «ιδρυτές πατέρες» του ελληνικού λαϊκισμού. Οι ίδιοι σήμερα από τις ίδιες εκπομπές κατηγορούν και απαξιώνουν εκείνο το πολιτικό σύστημα που έκανε ακριβώς όλα όσα αυτοί το πίεζαν να κάνει.
Για να επανέλθω λοιπόν στον Βολταίρο, κανείς φίλος της ελευθερίας δεν μπορεί να μην αγανακτεί με τις αγωγές και τις διώξεις δημοσιογράφων, αλλά και κανείς δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια στην κίτρινη δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας. Ιδιαίτερα όταν την ίδια στιγμή ο Πρωθυπουργός μας, θεωρεί πως οι εφημερίδες βλάπτουν την ψυχική υγεία των πολιτών και χαρακτηρίζει «φούσκα» τις απειλούμενες με κλείσιμο εφημερίδες του ορθού και δημοκρατικού λόγου «Το Βήμα» και «Τα Νέα».
Τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα, αν συνυπολογίσουμε και την τρίτη και μεγαλύτερη απειλή κατά της δημοκρατίας μας που είναι η αγριότητα των 140 χαρακτήρων με την οποία σπιλώνονται άνθρωποι και συνειδήσεις στα μέσα δήθεν κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί πλέον γίνεται το «έλα να δεις» της ανθρωποφαγίας. Να ο πολιτικός που έχει «καταδικαστεί» χωρίς να αναφέρεται πότε και πού, να η γυναίκα του που έχει κάνει «πλαστογραφίες» και τι να πει κανείς για τους «αλήτες» γιους και κόρες τους. Και να σου η εύκολη likeστική αναπαραγωγή. Καταδίκες εκτοξεύονται έτσι χωρίς κανένα φίλτρο. Ε, όχι λοιπόν και να αθωώσουμε τη δημοσιογραφική ανθρωποφαγία και τον διαδικτυακό κανιβαλισμό στο όνομα της ελευθερίας! Και μετά να απορούμε από πού ξεφυτρώνουν οι Τραμπ και οι Λεπέν.