«Σε άλλες οικονομίες με τα ίδια προβλήματα οι τράπεζες επέλεξαν και περιόρισαν τα επιτόκια στο μισό, μείωσαν το επιτοκιακό περιθώριο …αυτοί πέτυχαν… εμείς όχι!!», «χρειάζεται λειτουργική εποπτεία των τραπεζών…», «…χρηματοπιστωτικό σύστημα που να εξασφαλίζει φθηνό και προσβάσιμο χρήμα στις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά», «θα παραδώσουμε την οικονομία σε τέσσερις τράπεζες…». Κι όμως, αυτά ακούστηκαν στη Βουλή στη συνεδρίαση του περασμένου Σαββατοκύριακου. Είναι αποσπάσματα από την ομιλία του προέδρου της ΔΗΜΑΡ κ. Κουβέλη και μερικών βουλευτών που συνετά και υπεύθυνα προσέγγισαν το θέμα της συζήτησης. Που ήρθησαν στο ύψος των περιστάσεων με επιχειρήματα και προτάσεις για ένα τόσο σημαντικό θέμα για τη λειτουργία της οικονομίας και της κοινωνίας όπως οι τράπεζες. Που έμειναν και συμμετείχαν στον κορυφαίο θεσμό της δημοκρατίας.
Κι όμως, η κυβέρνηση προτίμησε να κωφεύσει έναντι επιχειρημάτων και προτάσεων και να απαντά στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν ήταν εκεί. Οπως και ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να μη συζητήσει αρκούμενος στη συνθηματολογία της αποχώρησης. Και κάπως έτσι «έκλεισε» το θέμα των τραπεζών. Πέρασε η μεθόδευση της κυβερνητικής πλειοψηφίας χωρίς συζήτηση αν το Δημόσιο θα πάρει κάποτε πίσω τα λεφτά της επένδυσής του, ή αν και πώς οι τράπεζες θα μεριμνήσουν για τη ρευστότητα της οικονομίας, ή για τη διαφάνεια επί των χρηματιστηριακών συναλλαγών.
Χωρίς αναφορά ή μέτρα για τον κολοβό ανταγωνισμό στον κλάδο. Οπως πέρασε και η μεθόδευση της μείζονος αντιπολίτευσης να αντιπολιτεύεται συμπολιτευόμενη, κλείνοντας μέσω της κυβέρνησης σταδιακά όλα τα μεγάλα ζητήματα που αλλιώς θα έπρεπε να αντιμετωπίσει πιθανώς στο μέλλον ως κυβέρνηση. Το χειρότερο όμως, επιβεβαιώθηκε η υστέρηση δημοκρατίας που προκαλείται από την ανεπάρκεια του πολιτικού κόσμου να εισχωρήσει και να συζητήσει για τα ουσιώδη, αρκούμενος στη συνθηματολογία και τη διαχείριση του επιφαινόμενου. Η δικαίωση της πολιτικής ως τέχνης του θεαθήναι… η δικαίωση του κυρίου Θεοδωράκη που με το Ποτάμι του μετεξέλιξε αυτήν ακριβώς την παθογένεια του πολιτικού συστήματος σε ιδεολογία… Και κάπως έτσι μας προσπερνάν τα γεγονότα και μαζί προσπερνά και η ιστορία τη χώρα και τις ανάγκες της. Με την οικονομία αιχμάλωτη τεσσάρων τραπεζών και των ακόλουθων ολιγοπωλίων, που σε συνδυασμό με πελατειακές πολιτικές σχέσεις ορίζουν τη νέα ολιγαρχία… με τους παλιούς πρίγκιπες, κάποιους καινούργιους ευγενείς και τους γνωστούς δουλοπάροικους…