Δεν θα γινόταν λόγος περί του κυρίου, εάν η ειδησεογραφία που φτάνει σε εμάς δεν επέμενε πως ο πλανήτης Γη κινδυνεύει από την απειλή της εκλογής Τραμπ ως μελλοντικού Προέδρου της Αμερικής. Ο κος Ντόναλντ (καμία σχέση με το συμπαθές παπί) εντάξει, ήρθε στο πολιτικό (σε στιλ Λούνα παρκ) προσκήνιο, είπε τις παρόλες του, επέδειξε έναν χαρακτήρα φίλα προσκείμενο σε ιδιότυπες μορφές ναζιστή, μισογύνη, αναχρονιστή και πολέμιο κάθε μορφής προοδευτικής σκέψης, αμετανόητο ρατσιστή, με μπόλικη σάλτσα πολεμόχαρου, ώστε (όπως συχνά διατυμπανίζει) να αποκτήσει ξανά η Αμερική την παλαιά της «αίγλη». Θυμάστε, τότε, με τις συνεχείς στρατιωτικές επεμβάσεις-κατακτήσεις σε Δύση και Ανατολή, καθώς και τις προφάσεις του στιλ «μπουκάρουμε με το στρατό μας στις χώρες, για να «αποκαταστήσουμε» τη δημοκρατία»… Γνωστές αποικιοκρατικές μέθοδοι, οι οποίες δεν έπαψαν ποτέ να υφίστανται και από το 2001 και μετά έκαναν άνω κάτω τη Μέση Ανατολή, διαλύοντας κράτη και ανθρώπινες ζωές…
Ο Τραμπ, επίμονος νοσταλγός μιας τέτοιας αντίληψης του κόσμου, προχωράει ολοταχώς, κατακτώντας μέρα με τη μέρα τους εκλέκτορες του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, ενόψει των εκλογών για την αμερικανική προεδρεία τού Νοεμβρίου.
Προσέξτε αναγνώστες μου:
Η περίπτωση Τραμπ δεν ξέρω αν ανήκει αποκλειστικά στο όλο και περισσότερο γκρίζο τοπίο τής διεθνούς πολιτικής σκηνής, ή στις σύγχρονες ιδιομορφίες ενός παγκόσμιου χάρτη «πολιτισμικής» εξέλιξης! (?)… Ίσως να ανήκει και στα δυο προαναφερθέντα, από τη στιγμή που ο Τραμπ ή, εν πάση περιπτώσει, αυτό το υπαρκτό και ανατριχιαστικά απειλητικό, για υψηλό πολιτικό αξίωμα, φαινόμενο, υποστηρίζεται και εκλέγεται από ανθρώπους-πολίτες μιας προηγμένης μεγάλης χώρας, με υψηλές τεχνολογικές υποδομές, πανεπιστημιακές ακαδημίες, παγκόσμιας πνευματικής-επιστημονικής-επιμορφωτικής-παραγωγικής δύναμης σε κάθε επίπεδο. Τεράστια κινηματογραφική βιομηχανία, αλλά και θεατρική οντότητα, όπως και στον κλασικό αθλητισμό, στην ανάπτυξη των ερευνών, με παράδοση σε σημαντικούς συγγραφείς, και σε τόσες άφθονες πια πολιτιστικές δημιουργικές παραγωγές τής σύγχρονης ζωής!
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν: πώς διαμορφώνεται και διογκώνεται τόση δυναμική ηλιθιότητας, αδιαφορίας και αφοπλιστικής πολιτικής αφέλειας, από τις τάξεις ενός λαού με αυτές τις προαναφερόμενες δυνατότητες; Είναι ένα δύσκολο ερώτημα το οποίο με απασχολεί. Πώς συντονίζονται και δραστηριοποιούνται τόσες σκόρπιες δυνάμεις κοινωνικών στρωμάτων, οι οποίες δείχνουν πρόθυμες να κινητοποιηθούν συνυπάρχοντας κάτω από την σκέπη ενός πολεμοχαρή ρατσιστή; Δεν με καλύπτουν τα επιχειρήματα της αμορφωσιάς μεγάλου τμήματος της αμερικανικής κοινωνίας. Ούτε η… κρυφή φτώχια, η κούραση των απανωτών πολέμων, η αποστραγγισμένη συνείδηση, δίχως τη βαθύτερη καλλιέργεια των επιστημονικών «εξειδικεύσεων», ούτε η μονεταριστική θεοποίηση, ούτε οι θρησκευτικές αγκυλώσεις, ούτε η ισχυρή υποδουλωτική «κουλτούρα τής τηλοψίας», καθώς και άλλες πολλές τρύπες που συναντάμε σ’ αυτό το… πουλόβερ. Τέτοια στοιχεία θα παρατηρήσουμε, χωρίς δυσκολία και σε άλλες χώρες, μη εξαιρουμένης και της δικής μας ψωροκώσταινας.
Το, παγκόσμιας σημασίας, θέμα Τραμπ να μην το προσπεράσουμε. Ο τύπος διαθέτει χρήμα, πολύ χρήμα, είναι υπερδύναμη στο τηλεοπτικό τοπίο, έχει φάτσα συνηθισμένου ανθρώπου μεσαίας τάξης, διαθέτει άξεστο λόγο, είναι αρκούντως θεοφοβούμενος, τόσο όσο επιθυμεί το εκλογικό του ακροατήριο, εκπροσωπεί παγκοσμίως την ακριβώς αντίθετη αισθητική τού λεγόμενου προοδευτικού τόξου…
Ο Τραμπ ίσως θα πρέπει στα αλήθεια να γίνει το νέο αντικείμενο σκέψης των απανταχού μαρξιστών, για να προκύψουν συμπεράσματα από το ερώτημα, πώς και ο άκρατος παγκόσμιος σύγχρονος καπιταλισμός συνεχίζει να καταφέρνει, έστω και δια της βλακείας, να ανακατατάσσει τους υποστηρικτές του, διαιωνίζοντας τη δύναμη και την ισχύ του επί της ανθρωπότητας; Μήπως θα πρέπει να αρκεστώ στην απάντηση περί ανασφάλειας, αγραμματοσύνης, διαιώνισης φυλετικών διακρίσεων και τηλεοπτικής απάτης;
Εμένα προσωπικά, αυτή η απάντηση, δεν θα μου αρκούσε…