Νιώθω μαθητούδι που δίνει εξετάσεις στο σχολείο! Θα «πρέπει» κι εγώ να μπω στη διαδικασία να εκθέσω τις σκέψεις μου στην επί Τραμπ εποχής, η οποία ανοίγεται μπροστά μας, όχι πλέον ως ενδεχόμενο, αλλά ως ωμή πραγματικότητα. Αυτός είναι ο Πλανητάρχης, αυτός θα αποφασίζει, αυτός θα ορίζει, κατά μεγάλο μέρος, τις τύχες τής υφηλίου, αυτός ο εκτελεστής των αποφάσεων, ελπίζοντας να μην εξελιχθεί και σε «εκτελεστή» με άλλη έννοια…
Ο μονοσύλλαβος Πρόεδρος ας ελπίσουμε να μη μοιάσει στον προηγούμενο μονοσύλλαβο Μπους, τότε που η αμερικανική κυριαρχία εκτέθηκε και προκάλεσε τόσες παγκόσμιες καταστροφές (πολλές από τις οποίες συνεχίζονται τραγικά μέχρι και σήμερα) σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης!
Ο Πρόεδρος, πια, Τραμπ (θα πρέπει να το χωνέψουμε…) έρχεται ως αντιπαθέστατος εξουσιαστής μετά τον συμπαθέστατο Ομπάμα και οι συγκρίσεις θα είναι αναπόφευκτες στις συνειδήσεις τής παγκόσμιας κοινότητας. Κάθε βήμα, κίνηση, απόφαση, λεγόμενα, πράξεις κλπ, θα κρίνονται συγκριτικά, με βάση τη σχετική ασφάλεια που προσέδιδε η οκτάχρονη περίοδος Ομπάμα. Το ενδιαφέρον μας λοιπόν θα έχει να κάνει με την εξωτερική πολιτική τής Αμερικής, που ελπίζω να συμπεριλάβει και την περιοχή μας, όχι βεβαίως όπως το ΄60, το΄70, το ‘80 κ.λ.π…
Οι «εξετάσεις», που νιώθω πως υφίσταμαι αυτή τη στιγμή, γίνονται πραγματικότητα μόνο και μόνο επειδή, όπου βρεθώ και όπου σταθώ, οι συζητήσεις στα στέκια, στα cafe, στα γραφεία, στα μαγαζιά, στα σπίτια, στις παρέες, το κύριο θέμα συζητήσεων είναι εκείνο του τρόμου από την διάχυση και την καταλυτική επέκταση των διαφόρων μορφωμάτων του λαϊκισμού τής άκρας δεξιάς και των φασιστικών-ναζιστικών μικροκομμάτων, που ενδεχομένως να διογκωθούν από την ιδεολογική «τροφή» που θα παρέχεται από τον «μεγάλο αρχηγό» που, όπως φαίνεται, είναι πρόθυμος να θρέψει τέτοια πολιτικά μορφώματα, τα οποία μπορούν κάλλιστα να μας «πισωγυρίσουν» στις ακόμα πιο σκοτεινές εποχές πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο…
Δεν μπορώ να γνωρίζω αυτή τη στιγμή κατά πόσο, αυτή η σκοτεινή εικόνα που έχω κι εγώ, αντικατοπτρίζει την αλήθεια και την πραγματικότητα, αν θα εξελιχθεί δηλαδή έτσι όπως οι συζητήσεις και η αρθρογραφία των ημερών περιγράφουν.
Να είναι η αντιαισθητική του παρουσία; η αύρα τής παρακμιακής αμερικανιάς που εκπέμπει; ο δυναμισμός τής συντηρητίλας που εκφράζει; η ακατάσχετη βοθρολογία που ακούστηκε από το στόμα του; οι πολεμικές απειλές προς πάσα κατεύθυνση; ο απερίσκεπτος ρατσιστικός-φυλετικός, σεξιστικός του λόγος που τελειωμό δεν έχει; Αλήθεια, σε τι και πόσο θα μπορούσε να αλλάξει τις θέσεις και το περιεχόμενο των προεκλογικών του υποσχέσεων ένας τέτοιος άνθρωπος (?) του οποίου ανατίθεται η πορεία τού Πλανήτη Γη;;;
Εντάξει, γνωρίζουμε και από τα δικά μας χώματα πως η τήρηση των προεκλογικών υποσχέσεων είναι ένα «παιχνίδι» που εύκολα παίζεται όταν κανείς αποτείνεται στο πόπολο. Όταν, ιδιαίτερα, αυτό το πόπολο νιώθει ανασφαλές, άμοιρο, φτωχοποιημένο, εγκαταλελειμμένο και αναζητάει μια χαραμάδα για να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιπέσει… Εκεί, στα σκοτεινά αδιέξοδα, η πολιτική (κάθε χρώμα πολιτικής) γεννάει συνεχώς νέους αδίστακτους «παίκτες» που αρπάζουν την ευκαιρία των τζάμπα υποσχέσεων και των μεγαλοστομιών. Το… πόπολο ακολουθεί, με τις απολιτίκ μάζες να μη διστάζουν να σταθούν στο πλευρό του «παίκτη» (όχι του πολιτικού).
Να ονομάσουμε λοιπόν την περίοδο αυτή «Τραμπισμό»; Μου φαίνεται ο όρος πολύ αδόκιμος και επιτρέψτε μου να τον προτείνω μεταξύ σοβαρού και αστείου. Ο  «Τραμπισμός» λοιπόν δεν ισχυρίζομαι πως είναι πρωτοφανές σύμπτωμα, αλλά τουλάχιστον αυτή η λογική πρυτάνευσε παγκόσμια αυτούς τους δυο τελευταίους μήνες τής προεκλογικής αμερικανικής εμπειρίας και δικαιούται αυτό τον τίτλο.
Είναι η περίοδος του ξαφνιάσματος τώρα. Είναι η περίοδος της μεγαλύτερης έκρηξης του παγκόσμιου λαϊκισμού, που σημαίνει της «δεξιόστροφης-συντηρητικής» τάσης τού κάθε πολιτικού χώρου… Όσο περνάνε οι μέρες και χωνευτεί το ξάφνιασμα Τραμπ, η συνειδητοποίηση της παγκόσμιας ήττας από τους μορφωμένους, καλλιεργημένους, έμπειρους πολιτικούς αναλυτές, παλιές καραβάνες τής πολιτικής σχολιογραφίας, τη συσσωρευμένη πρακτική εμπειρία των σχολιαστών των καφενείων, όταν όλοι μα όλοι σχολιάζαμε τον κακό Τραμπ από τη μια, αλλά στεκόμασταν στην αδιαμφισβήτητη νίκη τής… «καλής» Χίλαρι από την άλλη, τότε θα μπορέσουμε να σκεφτούμε και το υπόλοιπο κομμάτι τής πραγματικότητας. Εκείνο του παγκόσμιου πολιτισμού που ξεκινάει από την ισορροπία τού οικολογικού συστήματος και την τήρηση των συμφωνιών για την προστασία του, περνάει από πλήθος καθημερινών αναγκών και φθάνει έως τις εκπαιδευτικές υποδομές, οι οποίες, όσο η γη φλέγεται σε διάφορα σημεία με ακατανόητους καταστροφικούς πολέμους, όλο και θα υποχωρούν με θλιβερές συνέπειες για την επιβίωση των ανθρώπων και τη δημοκρατική λειτουργία τών κοινωνιών. Και δεν θα είναι ο Τραμπ που θα ευνοήσει οποιαδήποτε τέτοια εκδοχή. Απεναντίας.

Η… μαθητική μου έκθεση εδώ τελειώνει. Νιώθω πως έπρεπε να πω δυο λόγια προς τους φίλους-ες μου, ώστε μη τυχόν και φανταστούν πως αδιαφορώ για αυτό τον παγκόσμιο μετασχηματισμό και το πέρασμα από τον Ομπάμα στον Τραμπ. Μια αλλαγή σκηνικού που τα παιδιά μας θα την εξιστορούν στα εγγόνια μας. Βέβαια-μεταξύ μας-ίσως να τους έχουμε πει ένα αφελές ψέμα:
Πως τάχατες ο κόσμος αυτός είναι, στην πλειοψηφία του, ώριμος για κάτι διαφορετικό…