Προτιμώ να μην βιάζομαι όταν θέλω να σχολιάσω ένα σημαντικό αλλά αμφιλεγομένο γεγονός.
Η φράση «στη βράση κολλάει το σίδερο» επιταχύνει τη δράση αλλά προσφέρει κακές υπηρεσίες στην καθαρότητα της σκέψης.
Η συναυλία για την τραγωδία στα Τέμπη λοιπόν.
Από τη μια…συγκάλυψη, εξιλαστήριο θύμα ο σταθμάρχης, η Δικαιοσύνη κρύβει τους πραγματικούς ενόχους και βέβαια τον Μητσοτάκη, συνομωσία, κάτι άλλο μεγάλο μας κρύβουν, ποιο δυστύχημα, δολοφονία….
Από την άλλη… η διαχρονική αναξιοκρατία του κράτους, τα διακομματικά ρουσφέτια, η άρνηση αξιολόγησης, η κομματική εκμετάλλευση μιας τραγωδίας, που ήταν η επιλεκτική σας ευαισθησία στο Μάτι και την Μαρφίν, στη Δημοκρατία οι θεσμοί και η Δικαιοσύνη αποδίδουν ευθύνες…
Ο καθένας έχει τη γνώμη του.
Οι υποστηρικτές της πρώτης άποψης γέμισαν το Καλλιμάρμαρο, πλήθος και στοχευμένο πάθος.
Και, ως είθισται, κάποιοι δημοφιλείς καλλιτέχνες.
Συντάσσονται υποθέτω, πέρα από το ανθρώπινο δράμα, με την έμμεση ή άμεση πολιτική στόχευση του καλέσματος.
Ή βλέπουν την ευκαιρία συνάντησης, υπενθύμισης της παρουσίας τους και ισως κολακείας του κοινού τους.
Συνήθως όλα μαζί ισχύουν…
Η εκδήλωση κορυφώθηκε με ένα τραγούδι γραμμένο για την περίπτωση.
Που συμπύκνωσε με λίγες νότες και ομοιοκαταληξία το «δικαστικό πόρισμα» των διοργανωτών.
Η Δικαιοσύνη μας εμπαίζει, καλύπτει τους πραγματικούς ενόχους, η τραγωδία οφείλεται στην αναζήτηση κέρδους, όπως διαπίστωσε κι ο κέδρος.
Το πολιτικό συμπέρασμα δεν είχε ανάγκη επιχειρημάτων, τι να πρωτοπεί κι ένα τραγούδι, λέει τα βασικα, με την απαιτούμενη απλότητα ή, κατ’ άλλους, απλοϊκότητα.
Στοχεύει στην καρδιά κι όχι στο μυαλό.
Στο έτοιμο πληθος που περίμενε να ακούσει ακριβώς αυτό.
Συγκίνησε, ξεσήκωσε, πέτυχε.
Τραγουδι ως σύνθημα. Βαθιά υπόκλιση στο κοινό.
Αναρωτιέμαι αν η, εύκολη λόγω των περιστάσεων, συγκίνηση και η πολιτική στόχευση δικαιώνει την καλλιτεχνική δημιουργία..
Τηρουμένων των αναλογιών, παλαιότερα ο Μίκης Θεοδωράκης έφτιαξε τραγούδια που εξυπηρετούσαν μια πολιτική συγκυρία, μεγάλης σημασίας βέβαια, τον αντιδικτατορικό αγώνα. Στον οποίο συμμετείχε ψυχή τε και σώματι ο ίδιος. Με δεξιοτεχνική μαστοριά, Μίκης ήταν αυτός, με επιτηδευμένη απλότητα, το τίμημα της μαζικότητας. Λειτούργησαν άμεσα και αποτελεσματικά, Πάλης ξεκίνημα, Παιδιά σηκωθείτε…
Ξεπεράστηκαν από τις καλές εξελίξεις αλλά έπαιξαν το ρόλο τους.
Αντίθετα ο Χατζιδάκις αρνήθηκε την ευκολία του συνθήματος κι επέμεινε στην ασυμβίβαστη αισθητική του καλλιτεχνικού έργου. Αυτή καλλιεργεί τη σκέψη, διευρύνει τη συνείδηση και,ακριβώς γι αυτό, αποτελεί ύψιστη πολιτική πράξη. Δεν υποκλίθηκε στο επίπεδο του κοινού, αντίθετα, το προκάλεσε αισθητικά, και συμπλήρωσε την πολιτική του παρουσία με τον άρτιο και ασυμβίβαστο δημόσιο λόγο του.
Ο τρίτος σπουδαίος τραγουδοποιός, ο Διονύσης Σαββόπουλος, αποτύπωσε την εποχή του, την ιδεολογική και πολιτική διαδρομή της χώρας. Χρησιμοποίησε αριστοτεχνικά ένα λόγο εξαιρετικά αναλυτικό, περιγραφικό, συχνά με πολιτική ευθύτητα αλλα πάντα με τον υπαινιγμό και την πολλαπλή ανάγνωση που προσφέρει η ποίηση. Και βέβαια με το ευρηματικό, πρωτοπόρο και εντελώς προσωπικό μελωδικό και ηχητικό του στίγμα.
Σκέψεις και αναφορές γύρω από τον σκοπό και την ουσία της δημιουργίας.
Αν και δεν ξέρω αν έχει νόημα να αναζητούμε το νόημα της Τεχνης.
Ούτως ή άλλως μόνο ο χρόνος αποτιμά το καλλιτεχνικό έργο.
Και το αποτύπωμα που αφήνει σαν σκέψη και συναίσθημα, σαν ήχος, λόγος ή εικόνα στην συλλογική συνείδηση των ανθρώπων.