Αν έδειξαν κάτι οι εκλογές της 6ης Μαϊου, είναι το πόσο βαριά άρρωστη είναι η νεοελληνική κοινωνία. Τη στιγμή που χρειαζόταν μια ισχυρή κυβέρνηση, με σαφή λαϊκή εντολή, για να αντιμετωπίσει τη βαθύτατη κρίση και να μετάσχει στις ελπιδοφόρες και ενδιαφέρουσες διεργασίες που άρχισαν στην Ευρώπη, ο ελληνικός λαός επέλεξε το χάος και την ακυβερνησία.
Το αδιέξοδο κρατικοδίαιτο και παρασιτικό πολιτικό κατεστημένο διασώθηκε μετακομίζοντας κατά κύριο λόγο στο ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως στον Καμμένο και τη ΔΗΜΑΡ. Αρκεί να ρίξει κάνεις μια μάτια στους σταυρούς που συγκέντρωσαν οι άνθρωποι του βαθέως ΠΑΣΟΚ σε αυτά τα κόμματα. Και το χειρότερο είναι ότι το αποτέλεσμα παρουσιάστηκε σαν καταδίκη του πολιτικοό συστήματος, ενώ ήταν μια απόπειρα διάσωσης και αναπαλαίωσης, μέσω άλλων πολιτικών σχηματισμών.
Νίκησε η αντίληψη να μην αλλάξει τίποτα, να μη γίνει καμιά μεταρρύθμιση, να διατηρηθούν όλα τα προνόμια. Αντίληψη, βέβαια, στις σημερινές συνθήκες εξωπραγματική και καταστροφική. Παράλληλα, η Ελλάδα, η χώρα που υποτίθεται γέννησε τη Δημοκρατία και είναι η χώρα των δημοκρατικών αγώνων (πάλι υποτίθεται), έγινε η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που έβαλε στη Βουλή τόσο ισχυρό ένα καθαρόαιμο ναζιστικό κόμμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που ο λαός του έδωσε δεσπόζουσα θέση στο νέο πολιτικό σκηνικό, αντί να επιδιώξει κυβερνητική λύση με τη στήριξη που του έδιναν τα αλλά κόμματα και να αποδείξει έτσι το ρεαλιστικό των προτάσεών του, εξέλαβε τη διερευνητική εντολή ως τρόπαιο, την περιέφερε στους δρόμους και τα σοκάκια και μετέβαλε τη συνταγματική διαδικασία σε δευτεροκλασάτο μιούζικαλ. Το χειρότερο είναι ότι δεν είμαι βέβαιος αν η ελληνική κοινωνία κατάλαβε τη γελοιότητα του Τσίπρα και δεν θα τον επιβραβεύσει περαιτέρω.
Έχω την αίσθηση ότι μια ανείπωτη τραγωδία πλησιάζει τη χώρα, με βήματα γοργά. Ίσως είναι αναπόφευκτο. Ίσως χωρίς σκληρή τιμωρία της άρρωστης νεοελληνικής κοινωνίας να μην υπάρχει κάθαρση. Σε κάθε περίπτωση, οι φιλοευρωπαϊκές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις (σοσιαλδημοκρατικές, φιλελεύθερες, αριστερές) πρέπει να σοβαρευτούν, να ανανεωθούν, να γίνουν συγκεκριμένες προγραμματικά, να συντονίσουν. Και να δώσουν σκληρή μάχη. Για να διασώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί.
Στη χειρότερη περίπτωση, για να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους και να εγγράψουν υποθήκη για το μέλλον. Γιατί η ζωή θα συνεχιστεί και μετά την καταστροφή.