Δυο όμως είναι οι στιγμές που με έχουν συγκλονίσει, και δείχνει όλο το μεγαλείο, που εξέφρασαν στον πολιτικό μας βίο.

Το ένα, ήταν το δάκρυ του Μητσοτάκη, την ώρα που περνούσε μπροστά από τον νεκρό Λεωνίδα, δεν θα φύγει ποτέ μα ποτέ, από τα μάτια μου, την ψυχή μου. Ήμασταν σχεδόν διαλυμένοι, πλησίαζε η ώρα του αποχαιρετισμού…Στεκόμασταν στην τελευταία τιμητική φρουρά και πέρασε ο Μητσοτάκης και ο Στεφανόπουλος…

Τι μεγαλείο ψυχής και ευθύνης, δείκτης ευαισθησίας και ανθρωπιάς…

Το δεύτερο, ένα άλλο δάκρυ, σε ένα σαλόνι ξενοδοχείου, που ξέφυγε από το Λεωνίδα… Μετά το θάνατο της Καλής είχε γίνει πάρα πολύ ευαίσθητος και δάκρυζε, έως έκλαιγε με λυγμούς για διάφορα πράγματα που δεν θα μπορούσες να τα φανταστείς ποτέ σου… Μας διηγούνταν, τις περί αποστασίας αγριότητες, αλλά κυρίως εκείνο το σπουδαίο «αλήθεια σας λέω, τον θεωρώ τον μέγιστο των κοινοβουλευτικών ανδρών στη χώρα μας και τον θαυμάζω γιατί όσο και να προσπάθησα δεν μπόρεσα να του μοιάσω… Λατρεία για τη δημοκρατία δείχνει αυτό και οι άλλοι τον λοιδορούσαν και τον εξύβριζαν….