Η ιστορία με την επιστολή μιας διεύθυνσης του υπουργείου Πολιτισμού, που χαρακτηρίζει ως αρχαιολογικό όλο το παλιό αεροδρόμιο μοιάζει να είναι μια ακόμη κυβερνητική κουτοπονηριά.
Οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε ότι το έγγραφο της γενικής διεύθυνσης Αρχαιοτήτων και Πολιτισμού, το οποίο χαρακτηρίζει ως αρχαιολογικό όλο το παλιό αεροδρόμιο, δεν θα καταφέρει τελικά να ματαιώσει την ψήφιση από τη Βουλή της επένδυσης του Ελληνικού. Το αν και πότε θα γίνει, είναι ένα άλλο θέμα.
Ελάχιστοι επίσης πιστεύουν ότι ένα τέτοιο έγγραφο μπορεί να βγει και να κοινοποιηθεί στους πάντες, ως μια αυγουστιάτικη κινητοποίηση υπηρεσιακών παραγόντων για την προστασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, η οποία για δεκαετίες κατάφερνε να κρύβεται κάτω από τους τροχούς των αεροπλάνων. Κάτι τέτοιο μπορεί να είχε κάποιο νόημα το 2011 ή έστω το 2014, πριν δηλαδή από την αρχική συμφωνία.
Επομένως η λογική λέει ότι έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη κυβερνητική κουτοπονηριά. Μπορεί να μην εκπορεύεται από του Μαξίμου, αλλά από κάποια ή κάποιες ανυπότακτες αριστερές συλλογικότητες των υπουργικών εδράνων. Μπορεί, για παράδειγμα, ο αριστερός καθηγητής και φιλόσοφος Αριστείδης Μπαλτάς να σκέφτηκε – και δικαίως – ότι δεν μπορεί να υστερεί σε επίδειξη πνεύματος αριστερής αντίστασης από συναδέλφους του όπως ο ελντοραδομάχος Σκουρλέτης ή κοσκομάχος Δρίτσας. Τι κι αν τα περιποιημένα χεράκια τους στο τέλος τα ψηφίζουν όλα απνευστί; Τι κι αν κανείς τους δεν διανοείται να αποχωριστεί τη θαλπωρή της μνημονιακής εξουσίας;
Φαίνεται ότι το εύρημα της ανέξοδης γι’ αυτούς «αντίστασης» και «αριστερής» ρητορείας βολεύει πολλά από τα κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές. Μπορεί να μην πείθει τους πολλούς, αλλά ενδεχομένως το αγοράζουν αρκετοί αφελείς μέσα και έξω από τα κόμματά τους. «Πολεμήσαμε, αλλά συνθηκολογήσαμε προ των υπερτέρων δυνάμεων του εχθρού. Κάνουμε το παν για να μετριάσουμε τις συνέπειες. Ποτέ δεν θα πάψουμε να είμαστε αριστεροί!». Λες και η έννοια της Αριστεράς είναι βαφή μαλλιών. Αυτήν την τακτική εγκαινίασε πρώτος ο Αλέξης Τσίπρας κατά την ανευ όρων περυσινή συνθηκολόγηση της χώρας.
Αυτά βεβαίως πιάνουν – όσο και σε όσους πιάνουν – όσο δεν δημιουργούνται δυναμικές συνθήκες για μια νέα, ξεκάθαρη αναγεννητική πορεία της χώρας. Μια πορεία που δεν μπορεί φυσικά να εξασφαλίσουν αυτοί που δεν την πιστεύουν. Η ζημιά βεβαίως που γίνεται είναι μεγάλη. Ποιος σοβαρός επενδυτής θέλει να έχει σχέση με τέτοιες μπαγαποντιές και καμώματα; Ποιος πιστεύει ότι θα βγούμε από τον συνεχιζόμενο εφιάλτη της κρίσης με κουτοπονηριές;