«Συνεδριάζαμε σαν κρυφό σχολειό εκτός Πανεπιστημίου και αφού παραπλανούσαμε τους χαφιέδες που μας ακολουθούσαν για να χάσουν τα ίχνη μας». Αυτά τα τρομακτικά τα αποκαλύπτει ο καθηγητής Ι. Ληξουριώτης, μέλος της Επιτροπής για την εκλογή Δ.Σ. στο Πάντειο. Οποιοσδήποτε πολίτης προηγμένης χώρας θα δυσκολευθεί να κατανοήσει πώς μια επιτροπή που εφαρμόζει ένα νόμο συνεδριάζει στα κρυφά! Αλλά η συνέχεια είναι πιο τρομακτική. Ο αρμόδιος υπουργός ακυρώνει τις προσπάθειες αυτών που εφήρμοζαν τον νόμο στα κρυφά και αχρηστεύει το μεγαλύτερό του όπλο: τη ρήτρα ότι χωρίς την τήρησή του δεν θα υπάρξει χρηματοδότηση των ΑΕΙ. Συγχρόνως, δικαιώνει και τους εχθρούς της δημοκρατίας, που μποϊκοτάρουν τον ύψιστο θεσμό της, τις εκλογές. Ακόμα πιο τρομακτικό: τους διορίζει επιτροπή για να… βελτιώσουν τον νόμο.
Ο κ. Σαμαράς είναι που επέβαλε υπουργό τον κ. Μπαμπινιώτη, προφανώς για να μας δείξει τι μας περιμένει όταν «του λύσουμε τα χέρια για να μας κυβερνήσει». Διευκολύνθηκε, ωστόσο, από τη λιποταξία της μεταρρυθμίστριας και φιλόδοξης εκσυγχρονίστριας κ. Διαμαντοπούλου, όταν άδειασε η καρέκλα καλύτερου υπουργείου, μακριά από τις φθοροποιούς εντάσεις. Δεν αρκέστηκε, όμως, η κ. Διαμαντοπούλου στη λιποταξία. Φεύγοντας μας καθησύχασε ότι «ο κ. Μπαμπινιώτης είναι ο κατάλληλος άνθρωπος». Και πριν αλέκτορα φωνήσαι, θυμήθηκε να ενοχληθεί από τις αποφάσεις του. Οι συντεχνίες βρίσκουν ερείσματα ακόμα και μέσα στους μεταρρυθμιστές!.
Και η «Αυγή», στο πλευρό του κ. Μπαμπινιώτη, πανηγυρίζει καθημερινά για τη «μεγάλη νίκη» όπως την αποκαλεί, ξεχνώντας τη θητεία του ως συνεργάτη στον «Ελεύθερο Κόσμο» του Σάββα Κωνσταντόπουλου, επίσημο όργανο της χούντας. Η τόσο αμείλικτη με τους χουντίσαντες εφημερίδα δεν μπορεί να επικαλεστεί άγνοια, αφού τις λεπτομέρειες της συνεργασίας τις παρέχει ο Μανώλης Βασιλάκης στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Athens Review of Books.
Ο πρωθυπουργός κάλυψε στην αρχή τον κ. Μπαμπινιώτη με το σκεπτικό, υποθέτω, ότι μια υπεύθυνη κυβέρνηση δεν μπορεί να αφήσει τα ΑΕΙ χωρίς χρήματα για να λειτουργήσουν. Μόνο που την ίδια υπεύθυνη σκέψη όφειλαν πολύ περισσότερο να κάνουν οι πρυτάνεις, κατ’ εξοχήν αρμόδιοι για τη λειτουργία των πανεπιστημίων τους. Δεν την έκαναν. Επαιξαν πόκερ, ποντάροντας την ανευθυνότητά τους στην ευθύνη της κυβέρνησης. Και κέρδισαν. Οπως κερδίζουν όλες οι συντεχνίες που εκβιάζουν την κυβέρνηση με όμηρο εμάς, τους πολίτες.
Αλλά η ανοχή της ανευθυνότητας και του πόκερ έχει τα όριά της. Μπροστά στην κατακραυγή –μεταξύ άλλων και από το σύνολο των μελών του Εθνικού Συμβουλίου Ερευνας και Τεχνολογίας– ο πρωθυπουργός πάγωσε την «πρωτοβουλία» Μπαμπινιώτη. Πιστεύω πως οφείλει επιπλέον και να τον αντικαταστήσει με κάποιον που εφαρμόζει τους νόμους και δεν μηχανεύεται το ξήλωμά τους. Ούτε το παρελθόν του, πέρα από το χουντικό, ούτε η κατακραυγή για τη σημερινές του ενέργειες εξασφαλίζουν στον κ. Μπαμπινιώτη το απαιτούμενο κύρος για τη σπουδαιότερη επένδυση της κοινωνίας μας: την εκπαίδευση.