Δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία απόπειρα λογοκρισίας και περιορισμού της ελεύθερης έκφρασης, η υπόθεση της παρεμπόδισης της παράστασης «Corpus Christi» του Τέρενς Μακνάλλι, στο θέατρο «Χυτήριο».

Βιβλία κάηκαν, προθήκες βιβλιοπωλείων έσπασαν, έργα εικαστικά ξηλώθηκαν, κινηματογραφικές ταινίες διακόπηκαν, σχεδόν πάντοτε από ευάριθμες ομάδες φανατικών, που συνήθως για θρησκευτικούς λόγους και, σπανιότερα εδώ και αρκετά χρόνια, για πολιτικούς, προσπαθούν να αποτρέψουν αυτό που τελικά καταφέρνουν να διαφημίσουν ακόμη περισσότερο.

Όμως, το «Χυτήριο» δεν είναι μία τυπική υπόθεση απόπειρας λογοκρισίας και μίσους από μια χούφτα γραφικούς, οι οποίοι έπιασαν στασίδι έξω από τον «Ιανό» για να κάψουν το βιβλίο του Ανδρουλάκη, να ματαιώσουν τον «Τελευταίο Πειρασμό», κάποια ταινία του Αγγελόπουλου ή μια παράσταση του Τζίμη Πανούση, ή να καταστρέψουν μία «απειλητική για τα χρηστά ήθη» εικαστική σύνθεση στο «Μπενάκη». Σήμερα, όσο και αν φαντάζει περίεργο, δεν είναι εκεί το πρόβλημα.

Το πρόβλημα με τα επεισόδια στο «Χυτήριο», είτε κατά την πρεμιέρα, που η «Χρυσή Αυγή» κατέβηκε σε πλήρη σύνθεση, είτε την Παρασκευή, που έβγαλε μπροστά τους αγανακτισμένους Χριστιανούς, είναι ότι επιχείρησαν να θέσουν μια εξόφθαλμα αντιδημοκρατική και παράνομη επιδρομή, κάτω από τον μανδύα που εξασφαλίζει η κοινοβουλευτική ασυλία, σαν να πρόκειται για πολιτική δράση ενός εκλεγμένου τυπικού πολιτικού κόμματος. Άσχετα αν εκείνοι έβρισαν, έδειραν, απείλησαν, «απελευθέρωσαν» προσαχθέντες, αφού προηγουμένως είχαν καταργήσει στους καλλιτέχνες την ελεύθερη έκφραση και είχαν απαγορεύσει στους πολίτες την πρόσβαση στην πληροφορία. Ενισχύοντας, δηλαδή, το οπλοστάσιο της επιχειρηματολογίας περί μη συνταγματικής συμπεριφοράς.

Η Δημοκρατία είναι τόσο ευρύχωρη, ώστε να χωρά και τους αντιπάλους της. Τελικά, όμως, είμαστε τόσο σίγουροι ότι ακόμη και αν τους αντέχει η Δημοκρατία, τους αντέχουν και οι θεσμοί της;

.

Ο Γιώργος Σταματόπουλος είναι δημοσιογράφος