Ενω η Τουρκία έχει βελτιώνει θεαματικά τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ όπως μαρτυρούν και οι τελευταίες εξελίξεις ( ακύρωση Αμερικανικής υποστήριξης σε αγωγό EastMed, επίσκεψη προέδρου Ερτογάν σε Κίεβο, κ.λπ) φαίνεται να υπάρχει μια κάποια ακινησία στις σχέσεις Τουρκίας- Ευρωπαικής Ένωσης ( ΕΕ). Κι όμως η ακινησία αυτή ειναι μόνο θεσμική και φαινομενική. Σύμφωνα με πληροφορίες από τις Βρυξέλλες, πραγματοποιείται σειρά άτυπων συναντήσεων με την Άγκυρα στο πλαίσιο , μεταξύ άλλων, και του Ευρωτουρκικού διαλόγου. « Η Τουρκία ειναι στρατηγικά πολύτιμη για να εγκαταληφθεί» είναι το motto των Βρυξελλών. Αλλά εδω ακριβώς ελλοχεύει ένας κίνδυνος για την Ελληνική πλευρά. Το κλείδωμα/επανασύνδεση της Τουρκίας στην ΕΕ –κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για την Αθήνα- να γίνει με εξελικτικά βήματα και άτυπο τρόπο χωρίς κανόνες, προϋποθέσεις, αιρεσιμότητες. Αυτό θα πρέπει να αποτραπεί. Η επανασύνδεση δεν μπορεί βέβαια να γίνει με πλήρη ένταξη της Τουρκίας καθώς η χώρα δεν πληροί κανένα απολύτως από τα αναγκαία κριτήρια (δημοκρατία, κράτος δικαίου, σεβασμός θεμελιωδών δικαιωμάτων). Αν και η ενταξιακή προοπτική πρέπει να παραμείνει ανοιχτή. Μπορεί να γίνει με εκσυγχρονισμό της Συμφωνίας Σύνδεσης (Συμφωνία Άγκυρας 1963) και τελωνειακής ένωσης καθώς και άλλων στοιχείων μιας «θετικής ατζέντας» στη βάση όμως προϋποθέσεων και αιρεσιμοτήτων. Σ’ αυτές μπορούν και πρέπει ειδικότερα να συμπεριληφθούν η άρση του casus belli, η προσχώρηση της Τουρκίας στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (που αποτελεί μέρος του ενωσιακού κεκτημένου), η ρητή δέσμευση της Άγκυρας για παραπομπή θεμάτων στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ) εάν δεν μπορούν να επιλυθούν μέσω διαπραγμάτευσης. Για μια τέτοια προσέγγιση η πρωτοβουλία ανήκει στην Αθήνα ενώ η Λευκωσία δεν θα πρέπει να ασκήσει ένα τυφλό βέτο. Αλλά να σκεφθεί δημιουργικά και να επιδιώξει τις ευεργετικές αιρεσιμότητες που θα συμβάλουν στη δίκαιη και βιώσιμη λύση του κυπριακού στη λογική της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας (ΔΔΟ).
Το « στρατηγικά πολύτιμη» όμως φαίνεται να ειναι τώρα και το motto της κυβέρνησης Μπαιντεν για Τουρκία . Και έτσι η τελευταία αναλαμβάνει ένα νέο ρόλο με τις ευλογίες της Ουάσιγκτων. Ή μάλλον επιστρέφει ως περιφερειακή δύναμη στον ( παραδοσιακο;) ρόλο του de facto αναχώματος/ αντίβαρου της Ρωσσίας σε σειρά διαφορετικών μέτωπων από Καύκασο, Συρία, Λιβύη μέχρι Ουκρανία ενω ταυτόχρονα συνομιλεί με τη Μόσχα( και διαμεσολαβεί για την Ουκρανία) ! Και τον ρόλο αυτό για την Τουρκία προωθούν οι ΗΠΑ. Με άλλα λόγια, η Ουάσιγκτων φαίνεται να «αναθέτει» τώρα στην Τουρκία το ρόλο του αντίβαρου, περιορισμού της Ρωσσικής επιρροής σε περιοχές που η ίδια εγκαταλείπει ως πεδία υψηλής στατηγικής προτεραιότητας όπως Καύκασος ( Αζερπαιτζαν, Αρμενία, κ.α) Μ. Ανατολή ( Συρία, περιοχή Κόλπου, Αφγανιστάν , κ.α.) , Λιβύη ακόμη και Αφρική λ.χ. στην περιοχή Σαχέλ/Μαλί όπου η Γαλλική στρατηγική έχει αποτυχεί πλήρως ενώ διευρύνεται η Ρωσική και Τουρκική παρουσία. Στη λογική αυτή οι ΗΠΑ έχουν ενθαρρύνει και την βελτίωση των σχέσεων της Τουρκίας με τις χώρες της περιοχής ( Ισραήλ, Αιγυπτο, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα/ΗΑΕ, Σ. Αραβία). Και βεβαίως οι σχέσεις βελτιώνονται επίσης σταθερά.
Τωρα εάν η Αθήνα πιστεύει ότι όλος αυτό ο επαναπροσδιορισμός σχέσεων δεν έχει συνέπειες στην σχέση Ελλάδας-ΗΠΑ ή Ελλάδας με τις χώρες της περιοχής αυτό είνα εκτός πραγματικότητας. Προφανώς η Ουάσιγκτων αν και εκτιμά τον ρόλο της Ελλάδας επανέρχεται στη λογική των «ίσων αποστάσεων» στη σχεση της με την Τουρκία( σημαντική η Αλεξανρούπολη αλλά σημαντικά και τα Στενα μεταξύ άλλων) . Και εμφανώς οι συμμαχίες που οικοδομήσαμε με χώρες της περιοχής αποδεικνύονται εγγενώς ασταθείς και αναξιόπιστες στην προοπτική του χρόνου....
Πηγή: www.tanea.gr