Εδώ και πολλά χρόνια, η χριστιανοφοβία βρίσκεται σε έξαρση. Στις ισλαμικές κυρίως, αλλά και τις ινδουιστικές ή βουδιστικές χώρες και τις εναπομείνασες κομμουνιστικές δικτατορίες, αναπτύσσεται αυτό που η σομαλικής καταγωγής Ολλανδή ακτιβίστρια Αγιάν Χίρσι Άλι ονόμασε «παγκόσμιο διωγμό κατά των χριστιανών». Σύμφωνα με τη δεξαμενή σκέψης Civitas, 200 εκατομμύρια άνθρωποι, ο ένας στους δέκα χριστιανούς του πλανήτη, διώκονται σήμερα λόγω της πίστης τους. Ο αριθμός αφορά κυρίως την Κίνα. Αλλά και αλλού, όπως στο Ιράκ, πολλοί χριστιανοί διώκονται τόσο απηνώς ώστε να επιλέγουν την αυτοεξορία.
Τις τελευταίες όμως εβδομάδες, ο αντιχριστιανισμός πήρε μιαν ολέθρια στροφή στη Συρία και το Ιράκ. Οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και της Συρίας» (ΙSIS), που ήδη κυριαρχούν σε σημαντικό τμήμα των δύο χωρών, μοιάζουν αποφασισμένοι να επιβάλουν μια Μέση Ανατολή όπου η Σαρία θα αποτελεί τη μόνη πηγή δικαίου. Μια Μέση Ανατολή χωρίς αλλόδοξους, χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα, χωρίς διαφορετικές φωνές.
Όπως γράφει στην Τέλεγκραφ ο Αμερικανός ιστορικός Τιμ Στάνλεϊ, εδώ και λίγες μέρες, στη Μοσούλη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ, δεν είναι πια δυνατό να τελεσθεί Θεία Λειτουργία. Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά εδώ και 16 αιώνες! Στην πόλη αυτή, αλλά και όποια άλλη καταλαμβάνει το ISIS, η μόνη επιλογή που δίνεται στους χριστιανούς είναι ή να αλλαξοπιστήσουν ή να πεθάνουν. Τυπικά υπάρχει και η δυνατότητα της καταβολής ενός «θρησκευτικού φόρου», που όμως είναι τόσο εξωφρενικός που κανείς δεν μπορεί να τον πληρώσει. Κι όποιος δεν τον πληρώνει, όπως έγινε πριν λίγες μέρες στη Μοσούλη, μπορεί να δει τα μέλη της οικογένειάς του να βιάζονται εμπρός στα μάτια του, πριν του τινάξουν τα μυαλά στον αέρα.
Όπως επί ναζισμού, οι εξώπορτες των υποψηφίων θυμάτων σημαδεύονται με μπογιά, ούτως ώστε να ξέρουν οι επίδοξοι εκτελεστές ποιους να εξολοθρεύουν ατιμώρητα. Το σχετικό σημάδι δεν είναι πια το άστρο του Δαυίδ, αλλά το γράμμα «νουν» του αραβικού αλφαβήτου, που θυμίζει ύψιλον με τόνο: με το γράμμα αυτό αρχίζει η λέξη «Ναζωραίος», που στη Μέση Ανατολή ακούγεται ολοένα και περισσότερο ως «μελλοθάνατος».
Σε πολλές δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της πατρίδας μας, αυτή η γενοκτονία αντιμετωπίζεται με φλέγμα που εντυπωσιάζει. Το σύνθημα «είμαστε όλοι Ναζωραίοι» εμφανίζεται ήδη σε σκόρπιες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εδώ κι εκεί, αλλά όχι στους δρόμους της Ελλάδας, που τόσο έχουν ταλαιπωρηθεί από εκδηλώσεις «αλληλεγγύης» και «συμπαράστασης» στις πιο απίθανες και αμφιλεγόμενες υποθέσεις. Εδώ καμία πολιτική οργάνωση, κανένα μέσο ενημέρωσης, καμία μη-κυβερνητική οργάνωση, ακόμα και καμία εκκλησιαστική αρχή δεν τολμάει να υπερασπιστεί τους χριστιανούς με το σθένος που αντιστοιχεί στο Ολοκαύτωμα που βρίσκεται σε εξέλιξη. «Στο Τέλος, αυτό που θα θυμόμαστε, δεν θα είναι οι κραυγές των εχθρών μας, αλλά η σιωπή των φίλων μας», είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Η σιωπή που μας τυλίγει είναι πράγματι εκκωφαντική.
Η στάση μας στο σύγχρονο διωγμό κατά των χριστιανών θυμίζει πνευματικό θάνατο. Τόση ακινησία μοιάζει με νεκρική ακαμψία. Υπερβολές, θα πείτε. Κι όμως: το να είσαι νεκρός πριν τον βιολογικό σου θάνατο, δεν είναι δα και τίποτα καινούργιο. Κάποτε ένας υποψήφιος μαθητής του Χριστού Του είπε πως θα Τον ακολουθούσε, αλλά πρώτα ήθελε να πάει στην κηδεία του πατέρα του. «Άσε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους», του απάντησε ο Ιησούς. Εμείς, δυστυχώς, φαίνεται πως ούτε καν αυτό δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε σωστά.