Πήγε να με ψαρώσει στο fb κατά τα άλλα μειλίχιος «σύντροφος» εκ του φαιοκόκκινου στρατεύματος που το λένε και Προοδευτική Συμμαχία: «άμα κάνεις πολιτική, πρέπει να παραμερίσεις τα προσωπικά σου βιώματα». Σπουδαία φράση αντίστοιχη του «εξαφάνισε τον εαυτό σου». Τι να το κάνεις το βίωμα μπροστά στην ιδεολογία, τι πιάνει η ανάμνηση ενώπιον της ιστορίας!

            Και μόνο για αυτό ο αντιδραστικός εγώ θα ξεκινήσω αφηγούμενος. Ανακαλώ τη γοητεία που μου  ασκούσαν από μικρό παιδί οι δημιουργίες του αεροναυπηγικού οίκου Ντασό (ελληνιστί: της επίθεσης), όπως τα Μιράζ F-1, να με ξυπνάνε παιδί, να σπάνε το φράγμα του ήχου πάνω από την εκκλησία του Άγιου Νικόλαου, να μας προσφέρουν παύση στο μάθημα εν γυμνασίω Ν. Αλικαρνασσού, τον πατέρα μου να σώζει πιλότο αναίσθητο σε ανώμαλη προσγείωση (τρίτο μεγάλο κατόρθωμα μετά του να δώσει τέρμα με «τάκλιν» στην ποδοσφαιρική καριέρα του έφηβου Μανόλη Ρασούλη στον Ηρόδοτο και να κάψει το πουλί της χούντας στη Χίο), εμένα και τον αδελφό μου να «μοντελιζόμαστε» και το σπίτι να μυρίζει λαδομπογιά από Μιράζ 2000 και Μυστέρ και Μιράζ ΙΙΙ, 1/72, 1/144 (πού λεφτά για 1/48).

Και τα Ραφάλ ωραία είναι, πρόλαβε να τα δει ο Γαλλοεβραίος γερό-Ντασό, που πριν τον πόλεμο λεγόταν Μπλοχ και άλλαξε το επώνυμό του προς τιμήν του αδικοχαμένου ήρωα της αντίστασης αδελφού του ο οποίος έφερε το παρατσούκλι.

            Ωραία τα γαλλικά αεροπλάνα. Ωραιότερο όμως το παράδειγμα του δολοφονημένου μάρτυρα της ειρήνης τού Γάλλου πολιτικού Ζαν Ζορές, που εναντιώθηκε στη φρενίτιδα του Α? Παγκόσμιου. Τα αεροπλάνα ας γοητεύουν άοπλα! Θλίβομαι για την περιοχή μας. Θέλουμε εμείς, οι της Ελλάδας τη σύγκρουση; Για να κερδίσουμε νεκρούς και φτώχεια; Μια ματιά στην ύφεση της πανδημίας και την καταπόντιση του τραπεζικού μας συστήματος δε μας πείθει πως ήρθε η ώρα να συζητήσουμε για τα όντως φλέγοντα ζητήματα; Την οικονομία; Την ένταξη των προσφύγων, δώρο απρόσμενο σε μια γηρασμένη χώρα!

            Θέλουμε πόλεμο λοιπόν; Για να συμμαχούμε με δικτάτορες, εμίρηδες, Αναστασιάδηδες, το διεφθαρμένο Λικούντ, να μας χειροκροτούν ισλαμόφοβοι κι απάνθρωποι; Να κορδωνόμαστε από τον καναπέ; Επειδή έχουμε άδικο;

Κι έχουμε άδικο όταν πυρπολούμε την ειρήνη, όταν χαιρέκακα απομονώνουμε ακόμη περισσότερο την Τουρκία, όταν επιλέγουμε δύο κράτη ή κανένα στην Κύπρο, όταν μπλέκουμε σε ξένους αχυρώνες στη Λιβύη, όταν μας νοιάζουν οι δημοσκοπήσεις κι όχι η καλπάζουσα ανεργία! Όταν υποτιμούμε την επίφοβη κατάσταση στόλων που επιδεικνύονται, όταν δε διευκολύνουμε την κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική, απλώς την εκβιάζουμε περιγελώντας τους εταίρους μας και την κρισιμότητα της ευρωπαϊκής συνοχής! Όταν καλούμε σε υπεράσπιση τα ανατολικά ευρωπαϊκά σύνορα στο Νότο, τα περιφρονούμε στο Βορρά όταν τα απειλεί η μήτερούλα Ρωσία.

            Τι προτιμούμε ως προοπτική; Την Τουρκία χρεοκοπημένη, στα χέρια των Ρώσων ή του Κατάρ, διαλυμένη, για να είναι αυτή η πηγή της προσφυγιάς και το μέτωπο των μαχών; Ποια βοήθεια, (δημοκρατία άραγε); προσφέρουμε στο κοσμικό Ισλάμ, και δεν εννοώ μόνο στην Τουρκία; Τι σόι αυτοεκτίμηση μας διακρίνει, όταν δε φοβόμαστε που με ή χωρίς δραχμή θα μαζεύουμε αποκαΐδια, θα θρηνούμε τούμπες πτωμάτων, ίσως και από πείνα;

            Για δυο μίλια (ή και παραπάνω) αγωγού, χωρίς Ελένη;