Από ποιο λυπηρό ν” αρχίσεις; Μεγάλη επιλογή. Είναι πολύ λυπηρό που ο φίλος τού Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν επείσθη για τη λειτουργία της Δικαιοσύνης, αν και ο δολοφόνος του φίλου του καταδικάστηκε ισόβια. Είναι λυπηρό που δεν θέλησε να πάρει μέρος στη διαδικασία καταθέτοντας τότε σαν μάρτυρας, στη δύσκολη εκείνη δίκη που όμως ολοκληρώθηκε και απέδωσε δικαιοσύνη. Είναι λυπηρό που δεν τον συγκίνησαν οι προσπάθειες όλων των ανθρώπων, δικαστών και δικηγόρων και μαρτύρων και λοιπών πολιτών να δώσουν νόημα στη λειτουργία ενός κράτους κανονικού, που σέβεται τον εαυτό του. Γιατί, κακά τα ψέματα, δεν συμβαίνει και σε κάθε δίκη κάτι τέτοιο.

Είναι λυπηρό που τόσοι νέοι έχουν πιστέψει στην αξία της βίας που θα αλλάξει τον κόσμο, παγιδευμένοι στα νεοελληνικά κλισέ του ανδρισμού που τους ταλανίζουν από την εφηβεία και που δεν διορθώνονται πουθενά. Που τόσοι ευαίσθητοι άνθρωποι παπαγαλίζουν την ανάγκη για βίαιη δράση αναφέροντας τη Γαλλική επανάσταση και κανένας δεν τους διορθώνει ιστορικά, ούτε στο σχολείο ούτε πουθενά αλλού, δεν τους βάζει να σκεφτούν ότι τότε που συνέβη αυτή η Επανάσταση ο κόσμος ήταν βίαιος από πριν, η καρμανιόλα και η συνήθεια να εκτελούνται δημόσια οι κατάδικοι ήταν η διασκέδαση του κόσμου, υπήρχε πόλεμος που συνεχίστηκε κ.λπ. Τόσοι δάσκαλοι και αναλυτές και δημοσιογράφοι και γονείς αφήνουν τα νιάτα να λατρεύουν ήρωες, να νοσταλγούν συγκρούσεις, σε μια ηλικία που το σώμα ασφυκτιά από τον συμβιβασμό του πολιτισμού. Ποιητές και τραγουδιστές και καλλιτέχνες υπηρετούν τη λατρεία του απόλυτου, υμνούν την αδιαλλαξία. Είναι τόσο λυπηρή αυτή η κατάσταση, αυτή η φτώχεια της κουλτούρας μας που αναπαράγει εύφλεκτη ύλη.

Επίσης είναι λυπηρό που άνθρωποι της Αστυνομίας έφτασαν στο σημείο να δώσουν στη δημοσιότητα φωτογραφίες με κρατούμενους παραμορφωμένους από το ξύλο. Πολύ λυπηρό που δεν πονηρεύτηκαν να μην το κάνουν, που δεν κράτησαν τα προσχήματα. Τα προσχήματα αυτά, είναι η ουσία: το κράτος δεν έχει δικαίωμα να κακοποιεί κρατουμένους. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι νεαροί της Αστυνομίας και όλοι οι υπόλοιποι. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, τίποτα. Δεν μπορούμε να το δεχτούμε για κανέναν. Εδώ είναι που χρειάζεται η αδιαλλαξία, αν θέλει η κυβέρνηση να πειστούμε τώρα εμείς οι πολίτες πώς εννοούν την επιβολή του νόμου και της τάξης, οι ένοχοι του ξυλοδαρμού να βρεθούν και να απολυθούν.

Πρέπει να το υπερασπιστούμε αυτό το κράτος απ” όλες τις μεριές. Δεν μένουμε στην Ευρώπη μόνο για να έχουμε ευρώ. Δεν δεχόμαστε τους μισθούς και τις συντάξεις να μειώνονται μόνο για να έχουν οι συνδικαλιστές να παριστάνουν τους αγωνιστές. Δεν ματώνουμε για να πληρώσουμε τριπλά στην εφορία μόνο για να αποδειχτεί πως ήταν λάθος η συνταγή της λιτότητας. Το κράτος δικαίου είναι το μόνο πράγμα που δίνει νόημα σε όλα αυτά. Πρέπει να προσπαθήσουμε να πείσουμε ξανά χιλιάδες νέους ότι η ειρηνική ζωή αξίζει τον κόπο, ότι το κοινωνικό συμβόλαιο έχει νόημα, ότι μπορεί να εξασφαλίσει ευτυχία και ικανοποίηση ανώτερη από την υπόσχεση της βίας και του απόλυτου. Και χρειαζόμαστε επιχειρήματα. Χρειαζόμαστε την πολιτεία στο πλευρό μας.