Η μητέρα των προβλημάτων που μας έσπρωξαν στον πάτο λέγεται παιδεία. Ή, για να ‘μαστε πιο ακριβείς, έλλειψη παιδείας. Η «κοιτίδα του πολιτισμού», αφού έφαγε επί δεκαετίες από τα έτοιμα, παραδόθηκε άνευ όρων στο αδηφάγο τέρας του λαϊκισμού.
Η τηλεόραση έπαιξε ασφαλώς πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατιούσα πορεία της νεοελληνικής κουλτούρας. Η κρατική, λειτουργώντας πάντα – από την χούντα μέχρι την «πρώτη φορά αριστερά» – ως κομματοκυβερνητική ντουντούκα και η ιδιωτική που έστησε ανεξέλεγκτα τα τσαντίρια της μέσα στην κοινωνία.
Οι όποιες οάσεις δημιουργήθηκαν, χάρη στη σκληρή προσπάθεια και προσφορά μερικών φωτεινών εξαιρέσεων, δεν μπόρεσαν να αλλάξουν την ζοφερή εικόνα.
Η σημερινή κυβέρνηση διακήρυξε την πρόθεσή της «να βάλει τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο της χώρας». Ο πρωθυπουργός φρόντισε από την πρώτη κιόλας στιγμή να διαψεύσει τις όποιες, έστω και αφελείς, προσδοκίες δημιουργήθηκαν. «Τόση είναι η διαφήμιση, τόσα θέλει ένα κανάλι για να βγαίνει, τόσα κανάλια θα υπάρχουν. Όποιος δώσει τα περισσότερα»!
Για τις προϋποθέσεις συμμετοχής και την αξιοπιστία των υποψηφίων, για το περιεχόμενο και την ποιότητα των προγραμμάτων, κουβέντα. Η ουσιαστική κατάργηση του ΕΣΡ έγινε ακριβώς για να μην υπάρξουν «εμπόδια» στην υπουργική μονοκρατορία.
Η διαχείριση του τηλεοπτικού αέρα, το ζήτημα «σε ποια χέρια» θα πέσει η ενημέρωση και η ψυχαγωγία σε ένα τόσο κρίσιμο για την διαμόρφωση της λαϊκής κουλτούρας τομέα, θα λυθεί με συνοπτικές διαδκασίες, πριν καν αποφανθεί η δικαιοσύνη για τη νομιμότητά τους.
Πόσα, τόσα, πάρτο!