Παραθέτω: «Το θέμα είναι τώρα τι λες…» Προσθέτω: «Και προπάντων όχι αυταπάτες».  Κανείς δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος, όταν το μικρόδραμα που κραυγάζουν τα ποιήματα του Αναγνωστάκη επανέρχεται υποδεικνυόμενο από φίλους και φίλους. Στην άλικη συγκυρία, με το φευγιό απαγορευμένο στη χώρα της ήττας, της ανακυκλούμενης περεστρόικα, της ρεπουμπλικανικής φεουδαρχίας, της νεποτικής σανσοσιαλδημοκρατίας κ.τ.τ. είναι δύσκολο να αποφύγουμε τον αυτοσαρκασμό, όταν επιλέξαμε μόλις στις προηγούμενες εκλογές να ταυτίσουμε οράματα και μεταρρυθμιστικές επιδιώξεις με το σκεύος του Αλαντίν, που συνιστά το ΚΙΝΑΛΛ.

Επομένως, τώρα λέμε: ό,τι ωφελεί τη δημοκρατία, τη χώρα, τους πολίτες και υπολείπεται στο ΚΙΝΑΛΛ αυτό μόνο ας στηριχθεί ως απαραίτητη συνθήκη αξιοπρέπειας. Ιστορικότητες, όμως, πρόσωπα σύμβολα, πολιτικές συλλογικής συνενοχής, γόνοι και παράγοντες, ας μπουν στην άκρη: δε μας αφορούν, δε μας συγκινούν, είναι –εν τέλει- αντίπαλοί μας, καθώς αντιστρατεύονται τη βασική δημοκρατική και έλλογη συνθήκη του Διαφωτισμού, ότι είμαστε όλοι/ες ίσοι στην πάντα ανιούσα πορεία της προόδου.

Η άποψή μας, η μεταρρυθμιστική, ανανεωτική, ορθολογιστική, αριστεροκεντρώα κ.ο.κ. δεν κατεβαίνει στις επόμενες εκλογές.

Έτσι, λοιπόν, δεν επιδιώκει να διασωθεί σε αυτές, ούτε να γραπωθεί από σχήματα, προσωπικότητες και συνθηματολογίες. Ευτυχώς, της λείπουν οι αρχηγοί, ο φορέας, το κόμμα. Δεν της λείπει το όραμα, η ανάγκη, η επιτακτική ωφελιμότητα, τα σύμβολα,  προσωπική και συντροφική επάρκεια. Αναμονή; Όχι!           Υπεράσπιση του Ευρώ, με κάθε δημοκρατικό μέσο παρά το κόστος, προσωπικό ή συλλογικό. Αποστροφή της βίας, αναζήτηση συγγενειών και συνεύνων. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, και πάσης Ελλάδος!