Δεν είναι λίγοι εκείνοι που χαρακτήρισαν το νομοσχέδιο για την Παιδεία ως το χρονικό μιας προδιαγεγραμμένης εξέλιξης στον χώρο του Πανεπιστημίου. Ωστόσο, ακόμα και για ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα, το δικομματικό σκηνικό καλά κρατεί. Οι μεν πανηγυρίζουν για την ιδεολογική ήττα της Αριστεράς, οι δε καταγγέλλουν την επίδειξη της συντηρητικής πυγμής της Δεξιάς. Προφανώς υπάρχουν πολιτικές και ιδεολογικές πλευρές στην αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει αυτές τις μέρες για τα βασικά σημεία του νομοσχεδίου, ειδικά για το θέμα της παρουσίας αστυνομικών δυνάμεων στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Πρωτίστως όμως, πρόκειται για το θέμα της απαξίωσης της Παιδείας που αφορά όλους όσους συμμετείχαν, μεταπολιτευτικά, στον εκπαιδευτικό κατήφορο της χώρας και είναι συνυπεύθυνοι για τη ντροπιαστική πραγματικότητα.

Η επικείμενη ψήφιση του νομοσχεδίου είναι μια από τις πιο ηχηρές αποδοκιμασίες του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις θυσίασαν, επί δεκαετίες, την εκπαίδευση στον βωμό των κομματικών τους ψηφοθηρικών σκοπιμοτήτων. Επέλεξαν την απαξίωση των ΑΕΙ με την εισαγωγή και αιώνια παραμονή όλων σχεδόν των υποψηφίων, ανεξαρτήτως επιδόσεων, αντιμετώπισαν τα περιφερειακά Πανεπιστήμια ως φοιτητικά στρατόπεδα που τα αναπλήρωσαν, κατάργησαν την τεχνολογική εκπαίδευση ανωτατοποιώντας την δήθεν και επέτρεψαν τη μετατροπή των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε άσυλο παρανομίας, εγκληματικότητας και απαγόρευσης της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Μοναδική αναλαμπή ήταν ο νόμος της Άννας Διαμαντοπούλου που ψηφίστηκε από όλες σχεδόν τις πολιτικές δυνάμεις και ξηλώθηκε σταδιακά από όλες τις κυβερνήσεις, δεξιές κι αριστερές, που ακολούθησαν.

Η συνέχεια στην athensvoice.gr