Τώρα όλα σε μας: Δυστυχώς…

Λυκούργος Λιαρόπουλος 18 Νοε 2012

Μετά από τρία χρόνια βομβαρδισμού με ειδήσεις, αναλύσεις, ψέματα και αλήθειες, διλήμματα, απειλές και φρούδες ελπίδες, πολύς κόσμος έχει συνειδητοποιήσει, ο καθένας με τον τρόπο του, ότι η βοήθεια απ’ έξω είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για τη σωτηρία της χώρας. Οι «δόσεις», όπως και στα εξαρτημένα άτομα, φέρνουν προσωρινή ανακούφιση, αλλά οξύνουν το πρόβλημα και οδηγούν στο θάνατο. Τρία χρόνια τώρα, οι πολιτικές ηγεσίες απέτυχαν να μας ενημερώσουν σωστά και να μας κινητοποιήσουν. Έτσι, ο λαός μας σήμερα είναι έρμαιο λαϊκίστικων και ανεύθυνων δημαγωγών, αλλά και ανθρώπων του κοινού ποινικού δικαίου που εκμεταλλεύονται τα αισθήματα φόβου, απελπισίας και οργής που ξυπνούν τα χειρότερα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης.

Για να γίνει το χρέος βιώσιμο, η αναγκαία συνθήκη είναι να αυξηθεί ο παρονομαστής και μάλιστα πολύ. Για να αυξηθεί το ΑΕΠ, χρειάζεται παραγωγή, πολλή παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Η παραγωγή αυτή πρέπει να υποκαταστήσει εισαγωγές και να εξαχθεί. Αυτό σημαίνει πολύ γρήγορη ανάπτυξη που πρέπει να φτάσει ποσοστά …Κίνας, για τουλάχιστον 10 χρόνια. Σε τούτο το ευλογημένο κομμάτι της Γής, αυτό μπορεί να γίνει, αλλά μόνο υπό πολύ αυστηρές προϋποθέσεις. Έχουμε δυνατότητες που δεν έχουν άλλες χώρες που τώρα είναι σε δύσκολη, αλλά καλύτερη από εμάς θέση, όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Η γεωργία, ο τουρισμός, η ναυτιλία, η γεωγραφική μας θέση, οι ανθρώπινοι και φυσικοί μας πόροι και, ίσως, η ενέργεια, είναι πλεονεκτήματα που δεν έχουμε καν ακουμπήσει. Η αξιοποίησή τους όμως χρειάζεται δύο πολύ βασικές προϋποθέσεις. Πολύ σκληρή και συλλογική προσπάθεια και πολλές και μεγάλες επενδύσεις.

Η προσπάθεια εξαρτάται μόνο από εμάς. Τρία χρόνια τώρα αρνηθήκαμε να κάνουμε όσα μπορούσαμε. Να αλλάξουμε την κοινωνία, την οικονομία, τους θεσμούς και τις συνήθειες που μας έφεραν, πάλι, στο γκρεμό. Ακόμη και τώρα, κάποιοι διεκδικούν να κυβερνήσουν υποσχόμενοι να τα «αλλάξουν όλα», να μας γυρίσουν πίσω με «ένα νόμο ενός άρθρου». Αν πιστέψουμε ότι οι θυσίες πήγαν χαμένες, τώρα, μάλιστα, που κοντεύουμε να εξαλείψουμε τα πρωτογενή ελλείμματα, αλλά μόνο με ύφεση, όχι με παραγωγή, αν επιλέξουμε επιστροφή στα παλιά, η χώρα θα εξαερωθεί σε λίγες μέρες. Η θεραπεία λαοπλάνων και λαϊκιστών δεν θα προλάβει καν να δοκιμαστεί, γιατί τα πτώματα δεν αντιδρούν ούτε στα θαύματα, αν δεχθούμε ότι υπάρχουν. Και δεν θέλω να σκεφθώ τι θα γίνει αν το «νταηλίκι» για μονομερή διαγραφή χρεών, γίνει δημοκρατική πολιτική επιλογή.

Συνεπώς, αν εμείς το θελήσουμε, είναι στο χέρι μας να σωθούμε. Η συνειδητή μας προσπάθεια να διεκδικήσουμε αυτό που μας αξίζει, σημαίνει αυτοκριτική ηγετών και πολιτών, διάθεση για απαλλαγή από καταστρεπτικά στερεότυπα και το περίφημο ελληνικό φιλότιμο. Η γενιά της Μεταπολίτευσης δεν πρέπει να συμβιβασθεί με την κατηγορία ότι κατέστρεψε τη χώρα καλοπερνώντας με δανεικά και έστειλε το λογαριασμό στα παιδιά της. Ακόμη και αυτό, όμως, δεν φτάνει .Είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη. Το μέγεθος του χρέους μας είναι τόσο θηριώδες, που καμιά θαυματουργή μεταβολή μας σε τέρατα παραγωγικότητας, ακόμη και αν μπορούσε να γίνει με μαγικό ραβδί, δεν μπορεί να το μειώσει. Χρειαζόμαστε κεφάλαια για τις πολλές και μεγάλες επενδύσεις που θα δώσουν τους πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Επειδή τα λεφτά που φυγαδεύσαμε, ακόμη και αν έρχονταν πίσω, δεν φτάνουν, χρειάζεται η βοήθεια φίλων και εταίρων. Πρώτον για μείωση τόκων και επιμήκυνση και δεύτερον -και το κυριότερο- για ουσιαστικές, μεγάλες επενδύσεις. Η ανάδειξη και εκμετάλλευση των δυνατοτήτων μας, μπορεί να γίνει μόνο όπως γίνεται παντού, με ξένες άμεσες επενδύσεις σε μεγάλη κλίμακα. Αυτό σημαίνει ότι η ανάπτυξη της Ελλάδας θα γίνει ευρωπαϊκή και παγκόσμια υπόθεση, όπως ήταν και η χρεοκοπία μας, τα τελευταία τρία χρόνια. Γι’ αυτό πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη και όχι την καλοσύνη των ξένων.

Η δόση αυτή, που ελπίζω να αποδειχθεί η τελευταία που δίνεται κάτω από τις τραγικά εκβιαστικές συνθήκες που ζούμε, είναι η τελευταία, αλλά χρυσή ευκαιρία. Το αν θα αποδειχθεί τελευταία ή χρυσή, εξαρτάται από εμάς. Είμαι αισιόδοξος; Αντιγράφω, επί λέξει, από μία φίλη στο Facebook: «Πρωινές ειδήσεις στο Bloomberg: Παίζεται το βίντεο με τον προπηλακισμό του Γερμανού Προξένου, μετά ο δημοσιογράφος κάνει «γέφυρα» για την επόμενη είδηση που είναι η Πορτογαλία, λέγοντας «ας πάμε τώρα σε μια πιο πολιτισμένη χώρα». Τα συμπεράσματα δικά σας. Αν ο δημοσιογράφος έχει άδικο ότι αυτοί είμαστε, εξαρτάται από εμάς να το απαντήσουμε πειστικά. Αν όμως έχει δίκιο, τότε δεν αξίζει καν να σωθούμε.