Οι πολίτες μίλησαν άλλη μια φορά μέσα σε ένα μήνα. Επανέλαβαν σε όσους δεν το είχαν καταλάβει την 7η Μαϊου, ότι θέλουν – απαιτούν κυβέρνηση συνεργασίας και κυρίως κυβέρνηση ευθύνης απέναντι στη χώρα.
Οι πολίτες κατέστησαν άλλη μια φορά σαφές ότι δεν επιθυμούν την περιπέτεια που τους πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή το ρόλο του βομβιστή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. (Και τα κρυφά όνειρα κάποιων ΣΥΡΙΖαίων, ότι τους έλαχε ο ιστορικός ρόλος για ανατροπή του καπιταλισμού με αρχή την Ευρώπη).
Οι πολίτες αποφάσισαν άλλη μια φορά πως επιθυμούν τη συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Τη συμμετοχή, μαζί με άλλες δυνάμεις της Ευρώπης, στη μάχη για αλλαγή του Μνημονίου και όλων των μνημονίων στην Ευρώπη. Με όρους όμως και αρχές που διέπουν τον ευρωπαϊκό μας πολιτισμό. Αυτόν τον πολιτισμό που αποτέλεσε τη βάση για τη δημιουργία της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Τα αποτελέσματα των εκλογών αυτών επιβεβαιώνουν -για να δανειστώ την έκφραση του καθηγητή Γιάννη Βούλγαρη σε πρόσφατο άρθρο του στα Νέα- πως η Ελλάδα καταφέρνει, έστω και την τελευταία στιγμή, να πηδήξει στο τελευταίο βαγόνι της Ευρώπης.
Αυτά είναι τα πρώτα εν θερμώ συμπεράσματα της χθεσινής εκλογικής αναμέτρησης.
Δημιουργήθηκαν όμως οι προϋποθέσεις για κυβέρνηση συνεργασίας;
Στην πραγματικότητα, κατά την προεκλογική περίοδο συγκρούστηκαν δύο στρατηγικές. Η στρατηγική της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και η στρατηγική που οδηγούσε σε έξοδο με τα μάτια στραμμένα προς λατινοαμερικανικά ή άλλα τριτοκοσμικά μοντέλα.
Οι δυνάμεις της πρώτης στρατηγικής επιλογής, έχουν την πλειοψηφία. Και στη Βουλή και στο Λαό. Αυτή την τόσο κρίσιμη για τη χώρα περίοδο, δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις. Το πρώτο ζητούμενο είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης. Και μάλιστα κυβέρνησης που θα μπορεί να συνομιλεί με τους ευρωπαίους εταίρους μας. Το δεύτερο ζητούμενο είναι να είναι σχηματιστεί κυβέρνηση που να είναι αξιόπιστη, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στην Ευρώπη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε το ρόλο της αντιπολίτευσης. Η ζωή θα δείξει εάν θα επιδείξει την υπευθυνότητα που απαιτούν οι ιστορικές στιγμές που περνάει η χώρα. Αν και έχουμε δείγματα, δεν προτίθεμαι να κάνω δίκη προθέσεων.
Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ βρίσκονται προ των ιστορικών ευθυνών τους. Θα πρέπει να ξεπεράσουν όλους τους ενδοιασμούς και να συμβάλλουν στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας. Οι ενδοιασμοί που προβάλλονται από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, κατανοητοί λόγω της συντριβής που υπέστη, δεν θα πρέπει να το αποτρέψουν να αναλάβει την ευθύνη της συμμετοχής του στην κυβέρνηση.
Η ΔΗΜΑΡ δήλωνε σε ολόκληρη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ότι δεν θα αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη. Ζήτησε «εντολή για λύση». Πάρα το σάρωμα του ΣΥΡΙΖΑ από τα όμορα κόμματα, άντεξε στην πίεση. Οι πολίτες που την εμπιστεύθηκαν, πίστεψαν στο λόγο της και περιμένουν λύση.
Η Δημοκρατική Αριστερά έχει την ευκαιρία να δώσει προοδευτικό στίγμα στην κυβέρνηση που θα σχηματιστεί. Έχει την ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι η Αριστερά της ευθύνης. Έχει την ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να συνομιλεί με τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης για αλλαγή πολιτικών, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην ΕΕ.
Τέλος, στους ώμους της ΔΗΜΑΡ πέφτει και το βάρος μιας άλλης, πολύ σημαντικής πρωτοβουλίας. Η ανασυγκρότηση των δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Δημοκρατικής Αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας. Φυσικά, σε διάλογο με το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τις άλλες δυνάμεις του κεντροαριστερού χώρου.
.
O Μιχάλης Κυριακίδης είναι δημοσιογράφος, διευθυντής Σύνταξης της «Μεταρρύθμισης»