Η 20η Σεπτεμβρίου ήταν μια νίκη του Αλέξη Τσίπρα. Πέρα από κάθε ορθολογισμό, το εκλογικό σώμα, παρά την προβληματική επτάμηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που πρόσθεσε νέα δεινά στην ήδη καθημαγμένη οικονομία της χώρας, του έδωσε εντολή να ολοκληρώσει το έργο που υποτίθεται ανέλαβε τον Ιανουάριο του 2015, χωρίς διαμεσολαβητές και με τον ίδιο σύμμαχο. Από μια άποψη ίσως είναι και καλύτερα. Γιατί τώρα ο κος Τσίπρας δεν θα μπορεί να επικαλεστεί τα γνωστά, δεν ήξερα, δεν το περίμενα, αιφνιδιαστήκαμε και άλλες αστείες δικαιολογίες που επικαλέσθηκε για την 7μηνη διακυβέρνησή του και το σκληρό μνημόνιο που υπέγραψε.
Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τη νέα Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Γιατί ο κος Τσίπρας είχε εκδηλώσει την προτίμησή του στον συνεταίρο του κο Καμμένο πριν τις εκλογές και αυτό κάτι ασφαλώς σημαίνει, όσον αφορά τις προτεραιότητες του ΣΑΥΡΙΖΑ. Αναμένονται λοιπόν νέοι φόροι, νέες επιβαρύνσεις για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Ένα σκληρό ανελαστικό μνημόνιο πρέπει να εφαρμοστεί από τη νέα Κυβέρνηση, εάν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει χρηματοδότηση της οικονομίας μας από τους εταίρους και εάν δεν θέλει να επαναλάβει τα πειράματα του περασμένου επταμήνου. Και εδώ θα δοκιμαστεί για άλλη μια φορά η κοινοβουλευτική πλειοψηφία και η σταθερότητα της χώρας. Το άμεσο μέλλον αβέβαιο.
Η εκλογική σταθερότητα της ΧΑ δείχνει ότι ένα τμήμα του εκλογικού σώματος, πεισματικά επιμένει να ψηφίζει αυτό το μόρφωμα. Η επιμονή αυτή πρέπει να προβληματίσει το πολιτικό σύστημα και γενικότερα την πολιτεία και τη δικαιοσύνη. Δεν ξέρω εάν αυτή η δικαστική διελκυστίνδα, όπως και η απαγόρευση προβολής και συμμετοχής της ΧΑ στη δημόσια συζήτηση ωφέλησε τη Δημοκρατία. Εφόσον η δικαιοσύνη κρίνει ότι αυτό το μόρφωμα μπορεί να λειτουργεί ως πολιτικό κόμμα, τότε δεν μπορεί να το έχεις κρυμμένο πίσω από την κουρτίνα. Γιατί μάλλον τότε λειτουργούν άλλα κριτήρια για την επιλογή του από το εκλογικό σώμα και το κυριότερο ο λόγος του μένει στο απυρόβλητο, χωρίς αντιπαράθεση, χωρίς κρίση και τελικά χωρίς απόρριψη.
Η σημαντική μείωση των δυνάμεων του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, δείχνει τις δυσκολίες ανανέωσης του πολιτικού συστήματος, αλλά σημαντικά συνετέλεσαν και τα στρατηγικά λάθη της ηγεσίας του σε θέματα της πολιτικής αντιπαράθεσης, της διφορούμενης στάσης του απέναντι στην Κυβέρνηση και ιδιαίτερα απέναντι στο κο Τσίπρα, οι λαθεμένες θεωρίες του περί παλιού και νέου, αλλά και η μικρή γείωση του κόμματος με την κοινωνία, ειδικά στην περιφέρεια, όπου λειτουργούν σε σημαντικό βαθμό διαφορετικά κριτήρια στην επιλογή μιας πολιτικής δύναμης σε σχέση με τα αστικά κέντρα.
Η σημαντική άνοδος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, της συνεργασίας δηλαδή του ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ και τις κινήσεις πολιτών, έδειξε σε πρώτο βαθμό ότι κάποιοι πολιτικοί χώροι αποδεικνύονται πολύ σκληροί για να “πεθάνουν”, και σε δεύτερο βαθμό τη δυναμική του εγχειρήματος της ανασυγκρότησης της σοσιαλδημοκρατίας. Ναι, αυτή η εκλογική συμμαχία, έδειξε σε πολλούς ανέστιους πολίτες, ότι δεν αποτελεί άπιαστο όνειρο η ανασυγκρότηση του προοδευτικού πόλου. Αρκεί να υπάρχει πνεύμα συνεργασίας, χωρίς ηγεμονισμούς και αλαζονεία. Και αυτή η επιτυχία του πρώτου βήματος αποτελεί την εγγύηση, ότι θα ακολουθήσει το δεύτερο βήμα. Που δεν μπορεί να είναι άλλο από τη συνεργασία και συμπόρευση όλων των προοδευτικών δυνάμεων από το Προοδευτικό Κέντρο έως την ανανεωτική και μεταρρυθμιστική αριστερά. Για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου και την ίδρυση του σοσιαλδημοκρατικού φορέα της χώρας. Της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Και αυτό δεν πρέπει να καθυστερήσει ούτε μία μέρα.
Χρειάζεται βέβαια προσοχή ώστε να μην επικρατήσουν μικροκομματικοί εγωισμοί, όπου ο καθένας θα προσπαθήσει να κρατήσει το “κομματάκι” του. Οι προοδευτικοί πολίτες έδωσαν την ευκαιρία. Οι συγκροτημένες δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ αλλά και δυνάμεις του ΠΟΤΑΜΙΟΥ και των κινήσεων πολιτών, πρέπει να συνειδητοποιήσουν την μεγάλη εικόνα που τους υπέδειξε το εκλογικό σώμα. Την ανασυγκρότηση για την δημιουργία του νέου φορέα της σοσιαλδημοκρατίας. Και αυτό το εγχείρημα πρέπει να γίνει υπόθεση και των πάνω, αλλά κυρίως των από κάτω, δηλαδή των προοδευτικών πολιτών. Η νεοσυσταθείσα επιτροπή για την ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας χρειάζεται να πάρει άμεσα πρωτοβουλίες, έναρξης διαλόγου αλλά και συγκρότησης σοσιαλδημοκρατικών κινήσεων πολιτών σε όλη τη χώρα. Και μέσα από ένα διάλογο, αλλά χωρίς καθυστερήσεις, να προχωρήσουμε σε ιδρυτικό Συνέδριο του νέου φορέα. Τα θέματα των υπαρχόντων πολιτικών φορέων θα τα δούμε στην πορεία. Εάν τα πράγματα είναι ώριμα και όλες οι πλευρές δείξουν εμπιστοσύνη στους άλλους, ενδεχομένως να χρειαστεί να αυτοδιαλυθούν. Ενδεχομένως να συνεχίσουμε σε πρώτη φάση την μορφή της συμπαράταξης με την συνύπαρξη των επί μέρους φορέων και η ίδια η ζωή να μας επιβάλλει την πολιτική ενοποίηση στην πορεία. Η ουσία είναι να κάνουμε το δεύτερο βήμα, χωρίς καθυστερήσεις και χωρίς μικρομεγαλισμούς και πολιτικούς εγωισμούς. Ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας αποτελεί μια ανάγκη, όχι μόνο για τις κατακερματισμένες προοδευτικές δυνάμεις, αλλά για την ίδια την χώρα. Γιατί αυτός ο χώρος αποτελεί την προοδευτική λύση για την πατρίδα μας και κάποια στιγμή θα καλεστεί να αναμετρηθεί με την συντηρητική πολιτική αλλά και με τον αριστερό εθνολαικισμό και αντιευρωπαϊσμό.