Αν εξαιρέσει κανείς τον Κολοκοτρώνη, τον Καποδίστρια , τον Βενιζέλο, τον Τρικούπη και τον παλιό Καραμανλή και κάποιους ακόμα, μετρημένους στα δάχτυλα των δύο χεριών, σπάνια διακρίνει κανείς, όσο κι αν καλοπροαίρετα σερφάρει στα μονοπάτια της ιστορίας, εθνοσωτήρες με Oραμα, Σχέδιο, υψηλό αίσθημα Πατριωτικής ευθύνης και Εθνικής συνείδησης ,που να νοιάστηκαν πραγματικά για το μέλλον αυτής της χώρας και των επόμενων γενεών. Συνήθως οι περισσότεροι από τους Έλληνες Ηγέτες ενδιαφέρονταν, εμμονικά και μονοδιάστατα θα έλεγα, για την προοπτική των επόμενων κάθε φορά εκλογών και μόνο στο πλαίσιο αυτού του σκεπτικού αναλώνονταν στην υλοποίηση μικροέργων, συνήθως υποδομής, και ανέξοδων μεγαλεπήβολων εξαγγελιών για την ταλαίπωρη παιδεία, για το ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος και το ταξικό σύστημα υγείας. Αντίστοιχα όμως και ο ελληνικός λαός κάθε φορά που επένδυε σε καινούργια όνειρα και προσδοκίες με βάση τις νέες πολιτικές υποσχέσεις , έπεφτε μόνιμο «θύμα εξαπάτησης», τά δε όνειρά του αναβάλλονταν διαρκώς, όπως λέει ο ποιητής , μέχρι που γίνονταν γηρατειά !!! Δεν κατέστρωσαν δηλαδή εμπνευσμένες Στρατηγικές ,ώστε μέσα από αυτές να αναδείξουν τα μοναδικά εθνικά συγκριτικά πλεονεκτήματα , ικανά να αναβαθμίσουν την εικόνα και να προσδώσουν προστιθέμενη αξία στα πέρατα της Οικουμένης, που όλοι να μιλούν για μας, για το μικρό θαύμα της Νέας Ελλάδας , αντίστοιχο εκείνου που δημιούργησαν οι Αχαιοί όπου αναγκαστικά απομακρυνθέντες από τους Δωριείς μετανάστευσαν στη νότια Ιταλία, στις Παραδουνάβιες και στην Ιωνία, αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι κατάφεραν να κρατήσουν ισχυρούς τους δεσμούς με την μητέρα πατρίδα-Ελλάδα και να διαπρέψουν στις εμπορικές συναλλαγές, στη ναυτιλία και στον τουρισμό.
Αντίθετα οι της νεώτερης Ελλάδας πολιτικοί ταγοί ,αρκετοί απο αυτούς υπήρξαν υπηρέτες συμφερόντων, τοποτηρητές ολιγαρχών, όργανα περιορισμένης, επίσης αρκετές φορές, εθνικής ευθύνης που ενδιαφέρονταν για πολύ συγκεκριμένα πράγματα, τα εξής δύο : αφενός, να « φορτώσουν » τη Δημόσια διοίκηση ,μέσα από αμφιλεγόμενες αξιολογικές διαδικασίες ,με αμέτρητες προσλήψεις καθώς στόχευαν στην προσωπική τους εκλογική αναπαραγωγή μέσω της "υφαρπαγής" ψήφου , αφού πρώτα προέβαιναν στο έγκλημα των διορισμών και της εξαγοράς συνειδήσεων και αφ ετέρου, να μοιράζουν ασύστολα χρήματα, είτε απευθείας είτε μέσω δανεισμού, ανεβάζοντας για πολλά χρόνια διαρκώς τους μισθούς και ικανοποιώντας έτσι τις πλατιές λαϊκές μάζες ,δίχως ωστόσο καμμία αίσθηση παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας σε μια οικονομία βαθμιαία συρρικνoύμενη και διόλου παραγωγική που «φούσκωνε» από τον άκρατο δανεισμό του κράτους και την αλόγιστη καταναλωτική ασωτία.
Κάποιοι από αυτούς με συμμάχους την άσκηση δημαγωγικού λόγου, την κολασμένη δημόσια διοίκηση και τα μέσα Μαζικής ενημέρωσης στοιχειοθέτησαν ένα αμαρτωλό πλέγμα διαπλοκής και συμφερόντων ,αποδεικτικό επίσης της υπανάπτυκτης φυσιογνωμίας των ελληνικών αγορών , λόγω του μεγάλου κυρίως βαθμού εξάρτησής τους από την κρατική πολιτική και τις εν γένει απορρυθμίσεις του Δημοσίου.
Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς και εμείς, ως ελληνικός λαός «κουβαλάμε» δύο βαριά εθνικά ελαττώματα : πρώτον, στο συλλογικό ασυνείδητο θριαμβεύει η άρνηση να υποστούμε αλλαγές που μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Οι αλλαγές αντίθετα ,παγίως πιστεύουμε, οτι αφορούν μόνο τους άλλους αλλά όχι τον εαυτό μας. Αποτέλεσμα είναι να επικρατούν οργανωμένες συντεχνίες συμφερόντων που στηρίζουν ομάδες πίεσης, ανθίστανται σε αλλαγές και επιβάλλουν την άποψή τους σε άλλους. Δεύτερον, δεν έχουμε αίσθηση διαφοροποίησης συλλογικού και ατομικού. Προεξάρχει μέσα μας πρωτευόντως το ιδιωτικό, το ατομικό και δευτερευόντως το συλλογικό συμφέρον που αφορά το κοινό καλό, το καλό της κοινωνίας. Αυτή είναι και η βαθιά αιτία δυσκολίας υλοποίησης μεταρρυθμίσεων στη χώρα, που ανέχθηκε ως ένα βαθμό και ο πολιτικός κόσμος ταλαντευόμενος μονίμως μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού.
Αναρωτιέμαι, από την άλλη, πως θα μπορούσε από τον ελληνικό λαό να υπάρξει σεβασμός απέναντι στους θεσμούς και να λειτουργήσουμε συγκροτημένα ως έθνος και συντεταγμένα ως κοινωνία, να αντιμετωπίσουμε τη δύσκολη αυτή κρίση από τη στιγμή που το ελληνικό πολιτικό προσωπικό εδώ και πολλά χρόνια μας έχει κυριολεκτικά "φλομώσει" στο ψέμα δηλαδή δεν γνωρίζουμε ως λαός κατά βάθος γιατί περνάμε αυτή τη διαρθρωτική κρίση; Πόσο καιρό θα την περνάμε; και που θέλουμε να πάμε; με άλλα λόγια αν υπάρχει κάποιος εν τω βάθει εθνικός στόχος; Επιπλέον η γελοιοποίηση των θεσμών μέσω εκπροσώπησης των από ελλιποβαρείς Προσωπικότητες που δεν ανταποκρίνονται στα ιδεώδη και στις υψηλές απαιτήσεις θεσμικής λειτουργίας ,τυγχάνουν της απαξίωσης του κόσμου σε τέτοιο βαθμό που να οδηγεί σε αδράνεια, αδιαφορία και οκνηρία αντίδρασης, αφού απο τη μιά, ούτε σοβαρό ιδεολογικό εποικοδόμημα υπάρχει στο μαλακό υπογάστριο της κοινωνίας να αντισταθεί και από την άλλη, η πολιτική ισοπέδωσης και εξίσωσης προς τα κάτω λειτουργεί κατασταλτικά στο σύνολο ,ενώ δημιουργεί ταυτόχρονα φυγόκεντρες και απομονωτικές τάσεις για το όποιο δυναμικό «κομμάτι» της κοινωνίας!!!