Περνάμε την περίοδο που η κυβέρνηση απολαμβάνει στο εσωτερικό τη δημοφιλία της και η αντιπολίτευση αμήχανη γνωρίζει πως ό,τι και να πεί δεν βρίσκει ευήκοα ώτα .Ισως στην περίπτωση μας η αποδοχή της νέας κυβέρνησης να είναι ακόμα μεγαλύτερη της αποδοχής που τυγχάνουν όλες οι κυβερνήσεις το πρώτο διάστημα της διακυβέρνησης τους γιατί ανήλθε στην εξουσία με μία ατζέντα λυτρωτική για συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα. Το ότι σε αυτήν την περίοδο ευφορίας υπάρχει ημερομηνία λήξεως το γνωρίζουν όλοι και σίγουρα και οι κυβερνώντες.

Συνεπώς προς το παρόν να μην περιμένουμε πολλά από την αντιπολίτευση στο σύνολο της . Ο πολιτικός της λόγος θα αρχίσει να διαμορφώνεται όταν ξεκαθαρίσει η τριγωνική σχέση κυβέρνηση – τρόικα – κυβερνητικό πρόγραμμα. Όταν δηλαδή καταστεί σαφές ποιές  από τις εξαγγελίες της κυβέρνησης , όταν γίνει απόπειρα εφαρμογής τους , θα χαρακτηρισθούν από την τρόικα  ως μονομερείς ενέργειες και άρα ακυρωτέες. Αυτό είναι ένα σημείο πάνω στο οποίο θα δοθεί η δυνατότητα στην αντιπολίτευση να οικοδομήσει το λόγο της. Νομίζω όμως πως αυτό ακριβώς το σημείο θα προκαλέσει και τις τριβές στο Σύριζα , που ενδεχομένως να ξεφύγουν από τον έλεγχο της ηγεσίας γιατί θα είναι το τρίτο μιας ακολουθίας γεγονότων που προηγήθηκαν ( επιλογή κεντροδεξιού υποψηφίου, υπογραφή της συμφωνίας στο Eurogroup )και που σηματοδοτεί πως ούτε  το μνημόνιο καταργήθηκε ούτε και οι νόμοι του. Μέσα σε έναν μήνα τρείς παραβιάσεις του λόγου της αριστεράς είναι κάτι δύσπεπτο για το ιδεολογικοποιημένο στελεχιακό δυναμικό του Σύριζα.

Ετσι λοιπόν η αναμονή της αντιπολίτευσης είναι και ευεξήγητη και επιβεβλημένη . Εκείνο που θα μπορούσε να γίνει στο μεταξύ , είναι να οικοδομηθούν  γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ των τριών κομμάτων ( ΝΔ, Ποτάμι , Πασόκ ) ώστε να υπάρξει ένας στοιχειώδης συντονισμός προς το παρόν. Αντιλήφθηκα πως το Ποτάμι και το Πασόκ έχοντας άλλη στρατηγική ματιά για την κυβέρνηση , απέρριψαν με εύσχημο τρόπο την σχετική πρόταση της Νέας Δημοκρατίας . Προφανώς δεν θέλουν να τορπιλλίσουν πρόωρα την προοπτική συνεργασίας με τον Σύριζα αν τους ζητηθεί ή αν καταστεί αναγκαίο. Είναι λογικό η στροφή του Συριζα της 20^ης Φεβρουαρίου να απαιτήσει ευρύτερες πολιτικές στηρίξεις στο εσωτερικό μέτωπο καθώς η ματαίωση των προεκλογικών εξαγγελιών του ή η περιορισμένη εφαρμογή τους είναι σίγουρο πως θα αποσταθεροποιήσει την κοινωνική συμμαχία που του έδωσε το 37%.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση τα κόμματα της αντιπολίτευσης το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να την  αναλύσουν ψυχρά , χωρίς υστερικές τσιρίδες και κυρίως χωρίς τη διάθεση της ύστερης δικαίωσης των πολιτικών τους. Το κυρίαρχο ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσουν – όταν τεθεί – είναι αν θα βοηθήσουν τον Σύριζα αν τους το ζητήσει ή αν καταστεί αναγκαίο , ή θα τον αφήσουν να πιεί το πικρό ποτήρι του μνημονίου μόνος του. Στρατηγικής σημασίας το ερώτημα , ίδιας ποιότητας και η απάντηση. Διαβλέπω πως το Ποτάμι και το Πασόκ κλίνουν προς την εκδοχή της συνεργασίας . Και αν για το Ποτάμι αυτό είναι αυτοκτονικό , για το κατεδαφισμένο Πασόκ είναι λύση πρόσκαιρης σωτηρίας γιατί η επιβίωση του περνά μέσα από τον κυβερνητισμό του. Μη έχοντας να προσφέρει απολύτως τίποτα στην κοινωνία – πέραν της πανθομολογούμενης ευφυίας του προέδρου του – το μόνο που διαθέτει είναι η κυβερνητική τεχνογνωσία . Πολύ σημαντική για τους αδαείς περί το κυβερνάν συριζαίους. Ισως μέσα από την κυβερνητική του συμμετοχή και την επανασυγκρότηση των πελατειακών του σχέσεων ξαναβρεί την επαφή  με έναν  κόσμο που αυτό ακριβώς επιζητεί από το Πασόκ. Έναν κόσμο που θα του δώσει την δυνατότητα να επιβιώσει οριακά. ( Τα στελέχη του Πασόκ που ονειρεύονται πως το κόμμα τους θα εισπράξει μέρος της φθοράς του Σύριζα , μου θυμίζουν τους χριστιανούς του 9^ου και του 10^ου αιώνα , που αποκλήθηκαν χιλιαστές. )

Νομίζω πως το διάστημα μέχρι το Πάσχα θα είναι εξίσου  ενδιαφέρον με τον μήνα που διανύσαμε γιατί θα ξεδιπλωθούν οι στρατηγικές των κομμάτων και κυριώς γιατί θα καταστεί γνωστό το εύρος των δεσμεύσεων που έφεραν οι υπογραφές της 20^ης Φεβρουαρίου 2015.

ΥΓ Διατηρώ τις ονομασίες ‘’ τρόικα’’ και ‘’μνημόνιο’’. Είναι θέμα και αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού του λόγου μας να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους και όχι όπως τα έχει βαφτίσει ο Σύριζα.