Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είχε την τιμητική της τις μέρες που πέρασαν. Το τι ακούστηκε για το πόσο πολύτιμη είναι, κύτταρο της Δημοκρατίας, κάτι σαν την ΕΡΤ υποθέτω, που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει και χωρίς αυτήν δεν κάνουμε, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της και αρνείται κάθε έλεγχο, ακόμη και… σήμερα!!! Τυχερή με έναν γλυκύτατο, ικανότατο και τηλεοπτικά συμπαθέστατο κ. Ασκούνη, τους πετυχημένους Μπουτάρη και Καμίνη, κατάφερε να… κρύψει τα… κραυγαλέα προσόντα ενός Βουνάτσου και των αρχόντων των σκουπιδιών και χωματερών, Μπαλασόπουλου και Σία.

Αντίθετα, μάθαμε να εκτιμούμε το έργο της Δημοτικής Αστυνομίας και των Σχολικών Φυλάκων, που έως τώρα είχαν κατορθώσει να περάσουν απαρατήρητοι. Διακριτικοί και συμπαθέστατοι με ντοκτορά και μεταπτυχιακά, όπως μαθαίνουμε τώρα. Η κακούργα κενωνία, όμως, αποφάσισε ότι τους χρειάζονται κάπου αλλού, μερικούς ίσως και καθόλου. Οι απειλές για παραιτήσεις των δημάρχων «βροχή», αλλά αμέσως προσέτρεξαν οι φίλιες δυνάμεις για να τους αποτρέψουν. Κάτι σαν το «κρατάτε με να μην ορμήξω». Νταηλίκια για τα μάτια ενός κόσμου κατά 27% και 60% άνεργου, που βρίσκεται σε απόγνωση και βλέπει να χαλάει ο κόσμος, γιατί; Για να μην αλλάξουν κάποιοι δουλειά.

Στις διεθνείς στατιστικές η Τοπική Αυτοδιοίκηση μετράει μαζί με τη Γενική Κυβέρνηση στα μακροοικονομικά δεδομένα. Τα ελλείμματα και το χρέος είναι εξίσου δική τους δουλειά. Είναι αλήθεια ότι έχουν μόνο το 2,5-3% του ΑΕΠ ως έσοδα, ενώ σε άλλες χώρες αυτό μπορεί να είναι 15-20%. Η διαφορά, όμως, είναι ακόμη μεγαλύτερη αν συγκρίνουμε το έργο που παράγουν.

Η χώρα θα ήταν ευτυχής με μία πιο δραστήρια τοπική αυτοδιοίκηση, αφού «αυτά που ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος». Το ζήτημα, όμως, είναι σε ποια Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορούμε να εμπιστευθούμε σχολεία και Κέντρα Υγείας, ξενοδοχεία, μαρίνες, σκουπίδια και χωματερές. Πολύ φοβάμαι ότι αυτό που είδαμε να εμφανίζεται μπροστά μας αυτές τις μέρες μάς θύμισε πολύ περισσότερο τις οθωμανικές μας καταβολές παρά το πολυδιαφημιζόμενο ευρωπαϊκό μας παρόν και μέλλον. Και ειλικρινά, εγώ θα ψηφίσω τον δήμαρχο Πεντέλης γιατί τα Μελίσσια είναι πεντακάθαρα, αλλά όχι τον δήμαρχο Μαρκόπουλου γιατί στο Πόρτο Ράφτη δεν τολμώ να περπατήσω στον δρόμο χωρίς να μου έρθει εμετός από τη βρώμα. Για τα… πολιτικά τους, καρφί δεν μου καίγεται.