—του Γιώργου Τσακνιά για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—

Κυκλοφόρησε σήμερα η παρακάτω επιστολή / ανακοίνωση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 5ου Δημοτικού Σχολείου Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης:

Φαίνεται πως αρκούν δυο-τρεις γενιές για να ξεχάσεις τι σημαίνει προσφυγιά. Οι γιαγιάδες των γονιών που υπογράφουν τη δήλωση ήρθαν κυνηγημένες το 1922 από την περιοχή της Αργυρούπολης (Γκιουμούς χανέ). Οι ντόπιες τις έλεγαν παστρικές, διότι είχαν το κακό συνήθειο να πλένονται — οι ντόπιες δεν πλένονταν και θεωρούσαν την ανάγκη για καθαριότητα ως απόδειξη ανηθικότητας: για να θέλουν να πλυθούν, κάτι έχουν κάνει… (Μου το εξήγησε αυτό πριν από πολλά πολλά χρόνια η γιαγιά μου, παστρικιά κι αυτή, πρόσφυγας από την Κωνσταντινούπολη στην Ελευσίνα).

Το ενδιαφέρον πάντως στην ανακοίνωση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 5ου Δημοτικού Σχολείου Ωραιοκάστρου είναι πως δεν υπάρχει κάποιου είδους αιτιολόγηση: δεν αναφέρεται ας πούμε κτιριακή ανεπάρκεια ή αριθμός παιδιών ανά αίθουσα (ότι π.χ. το σχολείο είναι ήδη φορτωμένο με υπερβολικά πολλά παιδιά) ή ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό —τέλος πάντως, δεν αναφέρεται κάποιος λόγος, έστω προσχηματικά, για να μη γίνουν δεκτά τα προσφυγόπουλα. Αυτό αποφασίσαμε ομόφωνα, κι αν δεν εισακουστούμε θα κάνουμε κατάληψη. Ανεξαρτήτως του αν θα συμφωνούσε κανείς με την όποια τεκμηρίωση της απόφασης, η απουσία της και, γενικά, η λακωνικότητα του κειμένου, δείχνουν ότι οι συντάκτες του θεωρούν τη διαδικασία αυτή απόλυτο και αναφαίρετο δημοκρατικό τους δικαίωμα…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art