Η αποθέωση της συμβολικής πολιτικής. Ούτε ο Ουμπέρτο Εκο δεν θα μπορούσε να φαντασθεί τέτοια κατάχρηση συμβολισμού όπως η μαζική… μετακόμιση του Υπουργικού Συμβουλίου στο Παρίσι τον Σεπτέμβρη. Η «απελευθέρωση» από τα δεσμά της τρόικας δεν θα γίνει εδώ, αλλά με ένα πανάκριβο ταξιδάκι στο «όνειρο» του Παρισιού. Την ίδια στιγμή, η πραγματικότητα… εκδικείται, ως ΕΝΦΙΑ, απούλητα ροδάκινα, ανείσπρακτοι φόροι, «βρώμικα» πανεπιστήμια και ανεργία «κολλημένη στο 27%.
Σε αυτήν τη χώρα, πριν από λίγο, ένας ανασχηματισμός έφερε τα τελευταία «υπόλοιπα» στην κυβέρνηση. Στόχος η συγκράτηση των ψήφων που απέμειναν με την υπόσχεση ενός κόσμου που κανείς δεν θυμάται. Μου θυμίζει την ιστορία με τον βάτραχο που του ανέβαζαν τη θερμοκρασία σιγά σιγά μέχρι που στο τέλος έβρασε ζωντανός. Εχουμε ήδη αρχίσει να συνηθίζουμε επικίνδυνα καταστάσεις και πρόσωπα που δεν ήταν ανεκτά πριν από λίγα χρόνια. Πιάσαμε… «πάτο». Μια χώρα βαθιά χρεοκοπημένη, στον 6ο χρόνο ύφεσης, διχασμένη πολιτικά, με τη Χρυσή Αυγή 3ο κόμμα και τη μηδενιστική Αριστερά, λαχανιασμένη για εξουσία, να αρνείται τα πάντα.
Σε μια χώρα που αντικρίζει το φάσμα της χρεοκοπίας και την πραγματικότητα της φτώχειας, θα περίμενε κανείς τελείως διαφορετική συμπεριφορά από το πολιτικό προσωπικό. Η κυβέρνηση ακόμη «χρωστάει» ένα σχέδιο ανασυγκρότησης, σαφές, πειστικό και συμφωνημένο με αυτούς που μας… συντηρούν. Η αντιπολίτευση οφείλει να φτιάξει και να προβάλει το δικό της, αλλά και να συντελέσει στη σωτηρία τώρα, διαπραγματευόμενη μαζί με την κυβέρνηση, ακόμη και στο… Παρίσι. Οταν η σωτηρία δείξει ότι επιτυγχάνεται, ξέρουμε πώς και πού θα χρεώσουμε την περιπέτεια. Δυστυχώς εμείς τα κάνουμε εντελώς ανάποδα. Η κυβέρνηση με τα πρόσωπα που εμπιστεύεται και τα «κόλπα» προσπαθεί να ξεγελάσει έναν κόσμο που αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα και δεν ενδιαφέρεται αν θα τον χρεοκοπήσει ο κ. Μιχελάκης ή ο κ. Ντινόπουλος.
Η αντιπολίτευση κάνει ό,τι μπορεί για να μας ρίξει στον γκρεμό, πιστεύοντας ότι έχει τρόπο να μας φέρει πίσω. Στο μεταξύ, η κοινωνία σαπίζει, μεταναστεύει και ψάχνει για σωτήρες σε σβάστικες και ψεκασμούς. Αυτή είναι η πραγματικότητα και όχι το όνειρο του Παρισιού το φθινόπωρο. Αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να νικήσουμε ως λαός, με όποιον τρόπο μπορούμε να μηχανευθούμε. Και αν ο «τρόπος» δεν έρθει από τους σημερινούς πολιτικούς, τους μεν και τους δε, το κέρδος θα είναι διπλό. Και σωνόμαστε και το κάνουμε μόνοι μας.