Οι μεγάλες πρωτοβουλίες που υπερβαίνουν τα συμβατικά υπάρχοντα σχήματα, εν προκειμένω πολιτικά, θα πρέπει κάθε φορά να μπορούν να βλέπουν τη μεγάλη εικόνα, να αντιλαμβάνονται τις απαιτήσεις της συγκυρίας, τις αντιθέσεις και τους «κόμπους» που πρέπει να λυθούν, να προτείνουν αλλά και να υλοποιούν γρήγορα και αποφασιστικά ένα συγκεκριμένο – σαφές σχέδιο!
Σε κάθε πρόβλημα, υπάρχουν συνήθως περισσότερες από μία λύσεις, αλλά όμως λύσεις… Η στασιμότητα, η αναβλητικότητα και η αναποφασιστικότητα, με ψευδαισθήσεις πως το πρόβλημα μπορεί να λυθεί η να διορθωθεί μόνο του, με κάποιου είδους αυτοθεραπεία, είναι συνήθως αυτοκαταστροφική.
Δεν χρειάζεται νομίζω να επαναλάβουμε πως η κατάσταση στον χώρο της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης, αυτής που σχηματικά για να συνεννοούμαστε αποκαλούμαι κεντροαριστερά, είναι δύσκολη, στενάχωρη και προβληματική. Ούτε να ξαναπούμε πως αν θέλει αυτός ο πολιτικός χώρος στο εξής να έχει σοβαρή πολιτική παρουσία, θα πρέπει να ανασυγκροτηθεί και να ανανεωθεί. Είναι πράγματα που αποτελούν εδώ και καιρό κοινό τόπο, αντικείμενο προβληματισμού, συζητήσεων και διαφορετικών προσεγγίσεων. Όμως το πρόβλημα παραμένει και ο πολιτικός χρόνος εντός του οποίου θα πρέπει να επιλυθεί τελειώνει.
Μέχρι στιγμής έχω την εντύπωση πως ο καθένας, από τους κεντρικούς πολιτικούς παράγοντες της κεντροαριστεράς, πλην κάποιων φωτεινών εξαιρέσεων, δείχνει να θέλει να βλέπει τη μικρή εικόνα, αυτή που έχει μπροστά του, τον αφορά και τον περιλαμβάνει άμεσα. Αυτή την εικόνα πρώτα φτιάχνουν στο μυαλό τους και μετά προσπαθούν να συνθέσουν το ευρύτερο, πολιτικό και οργανωτικό σχέδιο κατά πως νομίζουν πως τους βολεύει καλύτερα. Είναι πιστεύω, ιδιαίτερα σε αυτή τη φάση, μια εντελώς λανθασμένη προσέγγιση. Ακριβώς το αντίστροφο θα έπρεπε να επιδιώκεται, δηλαδή πρώτα η δημιουργία του ευρύτερου πλαισίου και πολιτικού πεδίου αναφοράς και στη συνέχεια η επιδίωξη για ένταξη του καθενός στο πλαίσιο αυτό. Χωρίς την πρώτη και κύρια προϋπόθεση, καθίσταται εντελώς ανέφικτη και η πολιτική επιβίωση των όποιων προσώπων θέλουν και επιδιώκουν να συνεχίσουν να παίζουν ρόλο και έχουν βέβαια ακόμη κάτι να προσφέρουν.
Είναι νομίζω επίσης ξεκάθαρο στην πλειοψηφία των ανθρώπων της παράταξης, πως ένα ευρύτερο Ενωτικό Δημοκρατικό σχήμα, θα πρέπει να κινηθεί ανάμεσα στον σημερινό Σύριζα και στη ΝΔ, αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα η ένταξη σε αυτό το εγχείρημα. Όποιος ξεκινάει να συζητά την ύπαρξη η την δημιουργία μιας παράταξης με προαπαιτούμενο την επίλυση του ζητήματος των συμμαχιών μάλλον άλλα πράγματα έχει στο μυαλό του. Η προσχηματική συζήτηση μέσω πολύπλοκων και ελάχιστα κατανοητών νοητικών και λεκτικών ακροβασιών, που χρησιμοποιείται ως φύλλο συκής για την προσέγγιση και την βαθμιαία ένταξη στο μπλοκ του ενός ή του άλλου πόλου, του μικρομέγαλου σημερινού δικομματισμού (στην παρούσα φάση στην αυλή του Σύριζα), αφορά αυτούς και μόνο που έχουν αυτή την επιδίωξη.
Η προσπάθεια και η έκκληση για ενότητα δεν μπορεί παρά να αφορά όλους τους υπόλοιπους, με προϋπόθεση όχι βέβαια την ιδεολογική αλλά την προγραμματική σύγκλιση, στη βάση κάποιων κοινών φυσιογνωμικών πολιτικών χαρακτηριστικών, όπως ο πολιτικός φιλελευθερισμός, η επιμονή και επιδίωξη για κοινωνική δικαιοσύνη, ο σχεδιασμός και η υλοποίηση μεγάλων μεταρρυθμίσεων, ο ευρωπαϊσμός, τα οποία αν το σκεφθεί κανείς δεν είναι και λίγα!…Δεν μπορεί να υπάρχουν άλλες προϋποθέσεις, όπως ας πούμε η απαίτηση να λυθεί εκ των προτέρων το θέμα της ηγεσίας (πως άραγε) πριν καν συγκροτηθεί η παράταξη – «πίτα – κότα τον Γενάρη και παπί τον Αλωνάρη». Ούτε αποκλεισμοί στη βάση προηγούμενων πολιτικών ή προσωπικών πολιτικών συγκρούσεων. Αυτή η υπόθεση μπορεί να προχωρήσει μόνο με θαρραλέες προσωπικές και κομματικές υπερβάσεις!
Καθαρές κουβέντες, ανοικτές ενωτικές διαδικασίες, ισότιμη συμμετοχή, σαφές περιεχόμενο και πορεία και κυρίως, για να δανειστώ μια προτροπή του Δαντών, «τόλμη και περισσότερη τόλμη»!