O Κάρολος Ε’ (Κάρολος Κουϊντος, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, βασιλιάς της Ισπανίας, Ιταλίας κ.λπ.) κατά την επίσκεψή του το έτος 1541 στην πόλη Alghero της Σαρδηνίας δέχθηκε πολλά και πιεστικά αιτήματα απονομής τίτλων ευγενείας. Για να κατευνάσει τους πολυάριθμους συγκεντρωμένους που ζητούσαν τίτλους, βγήκε στο μπαλκόνι και έχρισε συλλήβδην όλους τους συγκεντρωμένους ιππότες, αναφωνώντας (στα ισπανικά, επειδή η πόλη είχε καταλανικό πληθυσμό): Todos Caballeros (όλοι Ιππότες)!
Θυμήθηκα αυτό ιστορικό περιστατικό όταν διάβασα ότι τα ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά θα συγχωνευθούν, όχι για να συγκροτήσουν ένα νέο, ενιαίο ΤΕΙ αλλά ένα νέο Πανεπιστήμιο. Το είχα θυμηθεί και όταν προ καιρού είχα διαβάσει ότι το Υπουργείο Παιδείας προχωρεί σε ενοποίηση του Ιονίου Πανεπιστημίου και του ΤΕΙ Ιονίων νήσων. Την ώρα που η Κύπρος , με τη μεθοδική στήριξη δημόσιων και ιδιωτικών πανεπιστημίων, τριπλασίασε τα τρία τελευταία χρόνια τον αριθμό των ξένων φοιτητών της και ήδη εξελίσσεται σε περιφερειακό πανεπιστημιακό κέντρο, εμείς επιμένουμε σε θνησιγενή σχήματα που μόνο τον λαϊκισμό εξυπηρετούν (και την ψηφοθηρία, βεβαίως). Τηρουμένων των πληθυσμιακών αναλογιών, αν η Κύπρος ξεπέρασε ήδη τις 20.000 ξένων φοιτητών, η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει πάνω από 300.000 ξένους φοιτητές. Έναντι αυτού, η πραγματικότητα δεν είναι απλώς μελαγχολική, είναι τραγική. Αναβαθμίζουμε τα ΤΕΙ σε Πανεπιστήμια, στην πραγματικότητα όμως υποβαθμίζουμε ακόμη περισσότερο τα Πανεπιστήμια. Επί πλέον, ο υπουργός Παιδείας ερωτοτροπεί συνεχώς με την ιδέα κατάργησης των εισαγωγικών εξετάσεων, όχι για να εξορθολογίσει το σύστημα αλλά για να μπαίνουν όλοι στα Πανεπιστήμια (και να μας ψηφίσουν, βεβαίως, οι ίδιοι και οι οικογένειές του). Πόσο ακόμη χαμηλότερα θα βρεθεί, με αυτά τα τεχνάσματα, το επίπεδο του πανεπιστημίου, μάλλον δεν τον απασχολεί.
Είχα επίσης θυμηθεί το ιστορικό περιστατικό όταν διάβασα ότι, προς στιγμήν, η κυβέρνηση είχε σκεφθεί να αναβαθμίσει τον Σύνδεσμο Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος σε ισότιμο με τον ΣΕΒ κοινωνικό εταίρο. Γιατί να μη ζητήσει αντίστοιχο status και ο νεοσύστατος εργοδοτικός φορέας «Ελληνική παραγωγή»; Αύριο και κάποιος άλλος; Γιατί όχι και μια νέα οργάνωση εργαζομένων αν η ΓΣΕΕ δεν είναι αρκετά φιλική προς την κυβέρνηση ;
Το ίδιο περιστατικό ήλθε στον νου μου όταν συνειδητοποίησα ότι η κυβέρνηση απαρτίζεται από σαράντα οκτώ υπουργούς και υφυπουργούς. Για να είμαστε δίκαιοι, αυτό δεν συμβαίνει βέβαια για πρώτη φορά. Για πρώτη φορά όμως συμβαίνει οι τέσσερις εξ αυτών, ως υπουργοί Επικρατείας ή μη, να είναι παρά τω Πρωθυπουργώ, επικουρούμενοι μάλιστα από τρεις Γενικές Γραμματείες. Στους σαράντα οκτώ δε υπουργούς και υφυπουργούς προστίθενται – αν μέτρησα σωστά – περί τις ογδόντα (!) Γενικές και Ειδικές Γραμματείες. Και αυτό επίσης μάλλον για πρώτη φορά συμβαίνει.
Αντίστοιχες μελαγχολικές σκέψεις ήλθαν στο μυαλό μου όταν αναλογίσθηκα τον αριθμό των ανωτάτων αξιωματικών στο στρατό και στα σώματα ασφαλείας. Και μιλάμε για τους εν ενεργεία, γιατί αν μιλήσουμε για τους εν αποστρατεία, εκεί κυριολεκτείται το άλλοτε λεγόμενο για τους προέδρους: αν φωνάξεις στο δρόμο «στρατηγέ», ένας στους τρεις θα γυρίσει το κεφάλι. Είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι αποστρατευόμενοι με το βαθμό του συνταγματάρχη ή ταξιάρχου, προσφεύγουν στα δικαστήρια και προάγονται, εν αποστρατεία, σε υποστρατήγους και αντιστρατήγους. Έτσι, παρ’ όλο που δεν έχω συγκριτικά στοιχεία, είναι πιθανό να έχουμε τόσους απόστρατους στρατηγούς όσους και οι ΗΠΑ, αν όχι και περισσότερους. Για να είμαι και πάλι δίκαιος, το φαινόμενο αυτό δεν είναι αποκύημα των τριών τελευταίων ετών. Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια. Συντηρείται όμως επιμελέστατα και σήμερα. Θα ήταν λοιπόν άδικος ο συνειρμός με τον πολωνικό στρατό του μεσοπολέμου βρέθηκε να έχει αξιωματικούς περισσότερους από τους στρατιώτες;
Όλα τα ΤΕΙ να γίνουν Πανεπιστήμια λοιπόν, όλοι οι μαθητές να γίνουν φοιτητές, όλες οι οργανώσεις εργοδοτών και εργαζομένων να γίνουν κοινωνικοί εταίροι, όλοι οι βουλευτές να γίνουν υπουργοί, όλοι οι στρατιώτες να γίνουν στρατηγοί. Todos Caballeros! Τώρα, το αν τέτοιες τακτικές οδηγούν σε υποβάθμιση και απαξίωση του κύρους των Πανεπιστημίων, των φοιτητών, των κοινωνικών εταίρων, των υπουργών, των στρατηγών, των δομών της κοινωνίας, εν τέλει, μικρή φαίνεται πως έχει σημασία για τον κυβερνώντα λαϊκισμό. Πώς λέει το τραγούδι του Κωστή Μαραβέγια; «Πιο χαμηλά Λόλα, πιο χαμηλά…». Βάλτε στη θέση της Λόλας τον λαό και θα έχετε την επιτομή του πού οδηγούμαστε.