Το ζητούμενο των επόμενων χρόνων δεν μπορεί να είναι άλλο από μία νέα Ελλάδα, ανασυγκροτημένη εκ βάθρων, μακριά από τις παθογένειες του παρελθόντος, που μας οδήγησαν στη δραματική κατάσταση που βιώνουμε ως κοινωνία και ως ελληνικό κράτος τα τελευταία τέσσερα χρόνια!
Η ανορθολογική και στρεβλή ανάπτυξη σε σαθρές βάσεις, με δανεικά, ο άμετρος κρατισμός και κρατικοδίαιτος καπιταλισμός, ο κομματισμός και το ρουσφετολογικό πολιτικό σύστημα, η διόγκωση της διαφθοράς σε όλες τις διοικητικές και κρατικές δομές, ο στρεβλός συνδικαλισμός και εργατοπατερισμός είναι από τις κύριες αιτίες της συσσώρευσης προβλημάτων, που στο τέλος οδήγησαν και στην οικονομική κατάρρευση του ελληνικού κράτους. Όμως το επιβεβλημένο εγχείρημα έχει τώρα πλέον πολύ μεγάλες επιπλέον δυσκολίες να αντιμετωπίσει. Τη φτωχοποίηση πολύ μεγάλου τμήματος του ελληνικού πληθυσμού, την ανατροπή της ταξικής σύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας, τη ρευστοποίηση της κοινωνικής συνοχής, την αποδιάρθρωση του ελληνικού παραγωγικού ιστού και μία προϊούσα χαοτική κατάσταση στο πολιτικό σύστημα.
To εγχείρημα της ανασυγκρότησης του ελληνικού κράτους και της ανάταξης του επιπέδου διαβίωσης της ελληνικού λαού αποτελεί ένα τιτάνιο έργο, ισοδύναμο κατά αναλογία με τις περιόδους μετά τη μικρασιατική καταστροφή και τον εμφύλιο πόλεμο. Είναι προσπάθεια που, ακόμη κι αν όλα πάνε καλά, θα έχει ορίζοντα δεκαετίας.
Ακόμη κι αν το θέλουν, τα σημερινά κόμματα που απαρτίζουν το πολιτικό σύστημα δεν μπορούν να ανταποκριθούν, έτσι όπως είναι, σε αυτό το μεγάλο έργο. Είναι αδύναμα, εξουθενωμένα, ηθικά απαξιωμένα και ακόμη και αυτά που εμφανίζονται ως νέα είναι βουτηγμένα “στα παλιόνερα της μπουγάδας” της παλιάς κομματοκρατίας και αλυσοδεμένα με τα δεσμά ενός χυδαίου μερικές φορές λαϊκισμού.
Σύμφωνα και με τα αποτελέσματα όλων των δημοσκοπήσεων το εκλογικό σώμα δείχνει ιδιαίτερα προβληματισμένο απέναντι στο σύνολο το πολιτικού συστήματος.
H τεράστια πλειοψηφία, αυτή που δεν εκφράζεται από κανέναν κομματικό σχηματισμό, όπως καταγράφεται μέσα από την αδιευκρίνιστη ψήφο, μαζί με τα άκυρα και τα λευκά, φτάνει σήμερακοντά στο 41%!
Δυστυχώς κανείς δεν λέει όλη την αλήθεια, την ωμή αλήθεια. Κανένας δεν εργάζεται, για να συγκροτήσει έναν συνασπισμό δυνάμεων, πολιτικό και κοινωνικό, γύρω από ένα σοβαρό πρόγραμμα και σχέδιο πραγματικής ανασυγκρότησης, που βήμα, βήμα θα προσπαθήσει να χτίσει όλα αυτά που γκρεμίστηκαν όχι με τα παλιά υλικά, παρμένα από τα ερείπια της καταστροφής, αλλά με νέα, καινούργια και σε νέες, στέρεες βάσεις.
Η όποια πορεία ανασυγκρότησης δεν θα είναι κοινωνικά ουδέτερη, χωρίς πολιτικό και ιδεολογικό πρόσημο και συνεπώς είναι εξαιρετικής σημασίας ποιες πολιτικές δυνάμεις θα κατορθώσουν κάποια στιγμή να συγκροτηθούν σε πλειοψηφικό πολιτικό ρεύμα, το οποίο και θα διεκδικήσει να διαχειριστεί αυτή τη διαδρομή.
Αυτή τη στιγμή δυστυχώς δεν υφίσταται μία αξιόπιστη εναλλακτική πολιτική πρόταση ούτε και ένα συνολικό αξιόπιστο εναλλακτικό πολιτικό και προγραμματικό σχέδιο. Υπάρχει και εφαρμόζεται εδώ και τέσσερα χρόνια -“γιατί να το κρύψουμε άλλωστε”- μία νεοφιλελεύθερη συνταγή, επιβεβλημένη από τις ισχυρές συντηρητικές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Και με βάση αυτή τη συνταγή πορεύεται η χώρα σε μία πορεία που πάντα “το φάρμακο κινδυνεύει να σκοτώσει τον ασθενή”, όπως έλεγε κάποτε και ο σημερινός πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς…