Ο θεσμός της μαθητείας είναι ένα θέμα πάντα επίκαιρο σε όλη την Ευρώπη όπου υπάρχει θετικό κλίμα και μεγάλη παράδοση. Όπως είναι και ο θεσμός της τεχνικής και τεχνολογικής εκπαίδευσης. Στην Ελλάδα θέλουμε όλοι να γίνουν «επιστήμονες». Ένας ιδιότυπος επαγγελματικός ρατσισμός που θέλει τους τεχνίτες, όσων «πιάνουν τα χέρια τους» να είναι παιδιά …κατώτερου Θεού. Πόσο λάθος!

Και εκεί που πάμε να σπάσουμε το ταμπού της τεχνικής εκπαίδευσης, ένα άλλο ισχυρότερο αναγεννιέται: Ο Κρατισμός, η δημοσιουπαλληλία ως στάτους, ως προοπτική, ως στόχος ζωής.

Η επαγγελματική εκπαίδευση που βασίζεται στο θεσμό της μαθητείας, φαίνεται να αποτελεί το πιο αποτελεσματικό εργαλείο στον αγώνα για την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων, που είναι το πιο σοβαρό πρόβλημα για τη συνοχή και το μέλλον της Ένωσης.
Σαν να μην έχουμε καταλάβει τίποτε τόσα χρόνια. Σαν να μην πέρασε μία μέρα από την κατάρρευση και τη χρεοκοπία του Δημοσίου. Και ως νοοτροπία και ως όνειρο ζωής, έρχεται το χρεοκοπημένο ελληνικό δημόσιο κατ εντολή της κρατικιστικής μας Κυβέρνησης, να παράγει προοπτική δημοσιοϋπαλληλίας για τους μαθητές.
Όπως διαβάζουμε στην εισαγωγή, το ΦΕΚ που δημοσιεύθηκε προ ημερών, δίνει δυνατότητα μαθητείας στους μαθητές για πρακτική άσκηση στο …ΔΗΜΟΣΙΟ.
Προφανώς, και ο δημόσιος τομέας διαθέτει επιχειρήσεις και τομείς υψηλού επιπέδου πχ ΔΕΗ, αλλά φέτος ΟΛΕΣ οι θέσεις μαθητείας δόθηκαν – προφανώς από επιλογή – ΜΟΝΟ στο ΔΗΜΟΣΙΟ.

Γιατί;

Γιατί δεν θέλουμε τα παιδιά να μάθουν πώς λειτουργεί μία επιχείρηση ιδιωτική; Γιατί θέλουμε οι νέοι να μάθουν ότι δουλειά = Δημόσιο.

Η Κυβέρνηση έχει δεσμευθεί με το 3ο Μνημόνιο που έφερε, το δικός της μνημόνιο [Ενότητα «Διαρθρωτικές πολιτικές για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης»] να εκσυγχρονίσει και να επεκτείνει την επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση και να συνδέσει την αγορά εργασίας με το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Όσο και αν δεν της αρέσει…