Αυτό που μπορεί να ξενίζει με το ζεύγος Ζελένσκι και την φωτογράφισή του ειναι οτι δεν μεταφράζει την εμπόλεμη κατάσταση σύμφωνα με τις δικές μας προσδοκίες.
Αυτό εξηγείται αν το δει κανείς απο τη σκοπιά των ειρηνικών κοινωνιών, εκείνων που εχουν ξεχάσει την πολεμική εμπειρία. Αυτές οι κοινωνίες - οι δικές μας- εχουν μάθει τον πόλεμο μέσα από ποικίλες διηγηματικές μεσολαβήσεις και άλλες διαυγαστικές αναπαραστάσεις που εχουν την ιδιότητα να τον διαχωρίζουν πλήρως απο την ειρήνη. Ομως, σχεδόν ολες οι μορφές πολέμου, ενω πράγματι ορίζουν μια ριζική διαφορά από την ειρηνική συνθήκη, εμπεριέχουν ειρηνικές ποιότητες, ανάπαυλες, γκρίζες ζώνες, κανονικότητες.
Ο πόλεμος της Ουκρανίας ειναι μια κλασσική τέτοια περιπτωση, διπλής εμπειρίας, οπου η βια, ο φόβος, ο πόνος, η μάχη, ο τελικός στόχος, ο θάνατος και ο ζόφος του τραυματισμού περιβάλλουν και προσδιορίζουν εναν ολόκληρο βίο. Το βιο του ερωτα, της παιδικης χαράς, της εργασίας, της φιλίας, της καθημερινής ασχολίας. Τον προσδιορίζουν και τον εξουσιάζουν αλλα δεν τον αφανιζουν.
Ευτυχώς λοιπον δεν γνωρίζουμε καλά τον πόλεμο και τον νομιζουμε μονον αιματηρό και ανυπόφορο, ειναι δεν ειναι μονον αυτο. Είθε ο αγώνας των ουκρανών να λήξει σύντομα νικηφόρος ωστε να εξακολουθούμε με ευκολία, απο την ειρηνική μας γωνία, να διαμαρτυρόμαστε οταν μια εικόνα δεν συμβαδίζει με τις προιδεάσεις μας περι του πεδίου της μάχης και της εμπόλεμης ζωής.