—του Josh Weinstein. Μετάφραση για το dim/art: Γιώργος Τσακνιάς—

Το Yellow Submarine είναι η πιο παλιά ανάμνηση που έχω. Ένα γεγονός κοσμοϊστορικό, συνταρακτικό. Αρχές της δεκαετίας του ’70 και με πήγαν να δω το έργο στη μεγάλη οθόνη. Μου πήρε το εξάχρονο μυαλό μου και είμαι απολύτως βέβαιος πως εξαιτίας του έκανα καριέρα στο animation. Χαίρομαι, πάντως, που οι γονείς μου με πήγαν να δω το Yellow Submarine και όχι το Κουρδιστό Πορτοκάλι.

Για τη δημιουργία της ταινίας έχουν γραφτεί μερικά εξαιρετικά βιβλία (συνιστώ ανεπιφύλαχτα το Inside the Yellow Submarine του Dr Robert Hieronimus), κι έτσι εγώ, αντί να πιάσω την ιστορία από την αρχή, προτιμώ να μιλήσω για το τι συνέβη αφότου το Yellow Submarine βγήκε στην επιφάνεια, το 1968, και τορπίλισε το παραδοσιακό animation. Γιατί, κατά τη γνώμη μου, το σύγχρονο animation γεννήθηκε από το Yellow Submarine.

Πριν από το Yellow Submarine, το animation ήταν ένας κόσμος γεμάτος ποντικάκια που φορούσαν γάντια και δεν είχαν προσωπικότητα και χαριτωμένα αρκουδάκια που έκλεβαν τα καλαθάκια του πικ νικ. Μόνον οι Fleischer brothers τη δεκαετία του ’30, με τα πρώιμα cartoon του Ποπάι, τόλμησαν να κάνουν περίεργα πράγματα, κι αυτά είναι ακόμη εν πολλοίς άγνωστα στο ευρύ κοινό. Μετά το Yellow Submarine, όμως, άλλαξε ο κόσμος. Το animation δεν ήταν πια μόνο για παιδιά. Ήταν σάτιρα, ήταν τέχνη και, πάνω απ’ όλα, ήταν ανατροπή.
Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art