Τουλάχιστον η ταινία των Ταβιάνι εκτός από σκηνοθετική αρτιότητα διέθετε και την απολαυστική μουσική του Ν.Πιοβάνι…ενώ το εκτυλισσόμενο – από το τέλος προς την αρχή – φίλμ της Κ/Αριστεράς είναι εντελώς απροσδιόριστο.
Φυσικά κάθε άλλο παρά απεύχομαι για την επιτυχία του εγχειρήματος μιας και σε γενικές γραμμές ανήκω σε κάποιο διακριτό πολιτικό ρεύμα του χώρου αυτού, που επεκράτησε να λέγεται έτσι. Παρόλα ταύτα – και έως τώρα – έχουν καταγραφεί σπερματικά δύο κυρίαρχες απόψεις, που θα μπορούσαν να συνυπάρξουν στα πλαίσια μιας κυβερνητικής πλειοψηφίας, δύσκολα όμως θα μπορούσαν να συστεγαστούν.
Είναι η άποψη, που προσπαθεί να ανιχνεύσει και να ανιχνευτεί μέσα στους κλυδωνισμούς της παραδοσιακής άκαμπτης Σ/δημοκρατίας και η άποψη που προσπαθεί να επανορίσει την πρόοδο απροκατάλυπτα , στο αναγκαστικό μονοπάτι μιας μετά-Σ/δημοκρατίας.
Είναι αρκετά τα διλημματικά ερωτήματα, που μπορεί να βάλει κάποιος στο τραπέζι κουβεντιάζοντας και προγραμματίζοντας, αρκεί να τελειώσουν επικολυρικά θούρια για την μεγάλη παράταξη. Μεγάλη ή μικρή, πρέπει να είναι σε αδρές γραμμές ομοιογενής νοητικά – όχι ιδεολογικά , γιατί υποκρύπτεται το δόγμα – και να απαντά σε κρίσιμα ερωτήματα , καταρχάς με ένα ναι ή ένα όχι.
- Πώς μπορεί να κοιταχτεί έργω και όχι λόγω, το επενδυτικό μοντέλο στην παρακμιακή οικονομικά και πολιτιστικά χώρα μας και με ποιες καινοτόμες οικονομικές και παραγωγικές μοχλεύσεις; Αναφέρομαι τόσο στις ιδιωτικές όσο και στις δημόσιες επενδύσεις. Ειδικά οι τελευταίες πρέπει να κοιταχτούν με άλλη ματιά, καθώς η σοφιστεία του Κέινς «…ανοίγουμε και ξανανοίγουμε τρύπες στους δρόμους, για να δουλέψουν χέρια», δεν αρκούν.
- Πώς απαντιέται ξεκάθαρα η λελογισμένη και ανταγωνιστική συνύπαρξη, δημοσίων και ιδιωτικών ΑΕΙ με όφελος πολλών ταχυτήτων για την Παιδεία και την Οικονομία… Η τωρινή αιμορραγία προς την αγγλόφωνη ανώτατη Παιδεία της Μπρατισλάβα και της Λευκωσίας , μπορεί σταδιακώς να αναστραφεί με προφανή ευεργετικά αποτελεσματα…
- Με βάση το παραπάνω ανακύπτει το ζήτημα της δημοκρατικής μα καθαρής και νόμιμης αντιμετώπισης των συντεχνιών, που λειτουργούν ως αιμοφόρα αγγεία νεοπλασιών στην σχέση με το Κράτος και τον – δυνάμει μουσολινικό – κορπορατισμό, που από κοινού διαμορφώνεται. Και προσοχή …οι συντεχνίες είναι παντού, ακόμα και στον κοινωνικό ύπνο.
- Το Ασφαλιστικό μοντέλο όσο κι αν αυξάνονται οι εισφορές, χάνει διαρκώς τόσο την παραδοσιακή ανταποδοτικότητα – αναγκαία προϋπόθεση για την έμβια κυκλικότητα – , όσο και το ποιοτικό ανάλογο, που είναι η περίθαλψη.Γίνεται φανερό πως κάποιοι πρέπει να μιλήσουν για τον τετραγωνισμό του κύκλου, που όμως μπορεί και να είναι μια δύσκολη αλλά επιλύσιμη εξίσωση τριών αγνώστων: Κοινωνία Πρόνοιας, Δημόσια Εμπλοκή, Οικονομικός – Πραγωγικός Φιλελευθερισμός.
- Είναι αναγκαίο η κουβέντα να περιλάβει μαζί με την εθνική μιζέρια τις ευκαιρίες, που δυνητικά θα παρουσιαστούν – παρά τις πρώτες εντυπώσεις – από μια ΕΕ που είναι διαρκώς εν τω γεννάσθαι. Ο, υπό δημιουργία, άξονας Γαλλίας – Γερμανίας παρά τα φυσιολογικά ανισοτικά στοιχεία που έχει σε σχέση με τις αιμορραγούσες οικονομίες , τμήματος της Ν.Ευρώπης, δεν παύει να δημιουργεί και κενά που η ευελιξία, η γνώση και η διπλωματία μιας χώρας μπορεί να καλύψει εποικοδομητικά.
Πως; πχ. με τις αποδοχές ευέλικτων μοντέλων απασχολήσεως, μιας και τα παλιά δεν μπορούν πιά να επεκταθούν λειτουργικά, που σταδιακώς θα οδηγήσουν σε ύφεση της ανεργίας, εντατικοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων και τα πρώτα Ευρώ πλούτου εθνικού. Αρκεί βέβαια να γίνει αντιληπτό, πως το ζήτημα είναι διαγενεακό και μακρού χρόνου.
Αυτά τα πρώτα 5 ερωτήματα, κι άλλα τόσα, και μετά άλλα τόσα, κοκ. Πρέπει αδρά αλλά ξεκάθαρα να απαντηθούν στην συζήτηση για την αναζήτηση των πλαισίων του ενδιαμέσου χώρου. Αυτά θα φέρουν εκ των πραγμάτων στην επιφάνεια το διακύβευμα των συμμαχιών μα και και των αναγκαίων θεσμικών αλλαγών.
Η ενότητα όταν αποτελεί καίριο αυτοσκοπό με υποστήριγμα το παρασκήνιο, δεν αρκεί να κρύψει τις πολιτικές ψυχές .
Χωρίς να αναφέρω ονόματα και παρά την δηλωμένη επιφύλαξή μου για το διαδικαστικό εκλογικό μοντέλο – που όμως έχει οιονεί γίνει αποδεκτό –εκτιμώ απόσα μπόρεσα να αντιληφθώ, πως υπάρχει ένα χάος που μερικώς- μόνο- γεφυρώνεται. Οι δύο απέναντι μεριές του είναι η επικράτεια κάθε αντίληψης.
Είναι το δίλημμα που τέθηκε – και πάντα τηρουμένων των αναλογιών – συντριπτικά από τον Μακρόν και δευτερευόντως από τον Βάλς από την μια, από τον Αμόν, τον Μελανσόν και τους άλλους από την απέναντι όχθη.
Κι εδώ όσο θα ξορκίζεται το «άνευρο Κέντρο » ( όπως χαρακτηρίστηκε από την Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ), ως παράπτωμα καθοσιώσεως της λεγόμενης Δημοκρατικής Παράταξης, τόσον οι δύο πολιτικές ψυχές θα τείνουν να γίνουν διακριτές, πρώτα πολιτικά και κατόπιν οργανωτικά. Κι αυτό το τελευταίο ανεξαρτήτως της εκβάσεως του τέλους των εκλογικών διαδικασιών, αν οι διαφορετικότητες υποκρύπτονται και συσκοτίζονται προς όφελος υπορρήτων πολιτικών επιβιοτικών ιδιοτελειών.
Ποτέ κανείς δεν κρύφτηκε μπροστά από τον καθρέφτη του.