Πλην του Εμμανουήλ Ξάνθου που τιμώ και αναμιμνήσκω δε βρίσκω τι και πώς να ελπίσω στην ηγεσία του γένους των ξανθών: ας ρωτήσω το φάντασμα του Πούσκιν καλύτερα ή τους τολστοϊκούς τού Κολιμά και της Λουμπιάνκα.

          Δεν ξανάγινε. Έχουν πολλοί τα δίκια τους. Αζέροι κι Αρμένιοι. Η λευκή σημαία στη μονομερή βαρβαρότητα όμως; Η εμπροσθοφυλακή της αιματηρής μεταβολής τού status quo, η διπλωματική και ηθικοπολιτική δικαίωση της επιθετικότητας, της βαναυσότητας, η επιδιαιτησία υπέρ του μαχαιροβγάλτη;

          Πώς να τελειώσει η Ευρώπη με τον εγκληματία; Που χωρίς θεσμούς και μπέσα ξεπερνά σε καταπίεση και κυνισμό αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες του παρελθόντος; Στα όπλα;

          Σε επαγρύπνηση. Μας σκιάζει ο εξουσιασμός και η αδικία, η φενάκη των θρασύδειλων δεσμωτών! Αρκετά! Η Ευρώπη θα επανέλθει, σε σύγκρουση, με το Σκότος που δεκαετίες τώρα μάς παραστέκει στην κατάντια. Φτάνει πια. Ευρωπαϊκό/ασιατικό ΝΑΤΟ Τώρα! Πούτιν, ο Ούτις δεν αποσύρθηκε ακόμη, έτσι: A death with no reason is murder που λεν και οι Smiths, έλεγαν έστω!