«Διατρέχουμε τον κίνδυνο να μας πάρουν σοβαρά, κάτι που είναι η αρχή του τέλους» — Ζαν Κοκτώ

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, στις 11 Οκτωβρίου 1963, πέθανε ο συγγραφέας, ποιητής, εικαστικός και σκηνοθέτης Ζαν Κοκτώ (Jean Maurice Eugene Clement Cocteau, 1889-1963).

«Είμαι ένας ποιητής που χρησιμοποιεί διαφορετικά οχήματα κάθε φορά. Όταν γράφω, γράφω. Όταν ζωγραφίζω, ζωγραφίζω. Δεν κάνω ποτέ δύο πράγματα συγχρόνως».

Το αίμα του ποιητή (Le sang d’un poete, 1930)

«Συχνά λέγεται ότι το Αίμα του ποιητή είναι μια σουρεαλιστική ταινία. Όμως ο σουρεαλισμός δεν υπήρχε όταν εγώ την σκέφτηκα».

«Ένα από τα χαρακτηριστικά του ονείρου είναι ότι τίποτα δεν μας ξαφνιάζει σε αυτό. Χωρίς να το μετανιώνουμε, συμφωνούμε να ζήσουμε μέσα του με ξένους, τελείως αποκομμένοι από τις συνήθειες και τους φίλους μας».

«Η κάθοδος στο Εγώ, το όνειρο χωρίς ύπνο, ένα σπασμένο κερί που σβήνει, άγνωστο πως, ενώ το μεταφέρει η νύχτα του ανθρώπινου σώματος».

«Με την πρώτη έπεσα με τα μούτρα σε μια δουλειά όπου έπρεπε να επινοώ τα πάντα. Ο σκοπός μου δεν ήταν να κάνω μια ταινία, αλλά ένα ποίημα· να μεταχειριστώ μια μηχανή όχι για να διηγηθώ μια ιστορία, αλλά για να εξομολογηθώ, να πω με εικόνες πράγματα που κατοικούν μέσα στη βαθιά μας νύχτα και παίρνουν μορφή στην άκρη του ονείρου… Οι εικόνες μπαίνουν σε μια σειρά σύμφωνα με την απαρέγκλιτη λογική ενός εσωτερικού κόσμου, εκεί όπου η συμβατική λογική δεν λειτουργεί πια».

Το τρομερό παιδί