Ας αφήσουμε τους Σκουρλέτιδες και τους νεόκοπους ακολούθους τους – κάτι μεγάλα κανάλια και δημοσιογραφικούς οργανισμούς, όπως ο ΔΟΨ (προσοχή, δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος…) – να αυτοθαυμάζονται, λέγοντας «να τι σημαίνει διαπραγμάτευση!…»κι ας προσπαθήσουμε να δούμε με όση ψυχραιμία μας επιτρέπει το γεγονός ότι δεν έχουμε ξεκολλήσει από το χείλος του γκρεμού, πού βρισκόμαστε μια εβδομάδα μετά τον «θρίαμβο της Αριστεράς»…
Κατ’ αρχάς – και χωρίς καμία διάθεση να χαλάσω την ευφορία που επικρατεί εδώ και μια εβδομάδα σε όλο αυτό το κύκλωμα που ανέφερα πιο πάνω – προσπαθώ να δω ποια Αριστερά επιτέλους έχει νικήσει και δεν το βλέπω. Εκείνο που βλέπω είναι ότι τις εκλογές πράγματι τις κέρδισε ένα κόμμα της αριστεράς, το πλέον λαϊκίστικο, στους κόλπους του οποίου – μετά την άρον άρον μετατροπή του σε «ενιαίο κόμμα» για να μη χάσουν το «μπόνους» των 50 εδρών του καλπονοθευτικού, για να μη ξεχνιόμαστε, νόμου… – συνυπάρχουν πρώην κομμουνιστές, στελέχη της πρώην ανανεωτικής αριστεράς, όσα ξέμειναν τέλος πάντων, τροτσκιστές, μαοϊκοί, μέλη διαφόρων ριζοσπαστικών κινημάτων, και βέβαια, μπόλικο ΠΑΣΟΚ. Στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο μέρος εκείνου του κρατικοδίαιτου ΠΑΣΟΚ που είτε ως εργατοπατέρες του κρατικίστικου συνδικαλισμού, είτε ως βουλευτές και τρόφιμοι του Δημοσίου επί κάποιες δεκαετίες, φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κρίση που ως σήμερα βιώνει η Ελλάδα.
Εκείνο που βλέπω ακόμη, είναι ότι το (Ανδρεϊκό) ΠΑΣΟΚ «είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό», συσπειρωμένο στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν ακόμη και μετά από εκείνο το εκκωφαντικό «Εμπρός να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα» του Τσίπρα είχα την παραμικρή αμφιβολία, ήρθε και η ανάσυρση από τα βάθη της λήθης του (Ανδρεϊκού) Γιάννη Ρουμπάτη στην ηγεσία της ΕΥΠ να το επιβεβαιώσει!.. (Εντάξει, το ξέραμε ότι η δημοσιογραφία μπορεί να σε οδηγήσει παντού, αλλά και στην ηγεσία της ΕΥΠ; Αρχιπράκτορας δημοσιογράφος; Για να εμπλουτίσουμε προφανώς τη συνθηματολογία των διαδηλωτών – αν θα υπάρξουν βέβαια διαδηλώσεις μετά τη «νίκη της Αριστεράς»…)
Τέλος πάντων, αυτή είναι η αριστερά που κέρδισε τις εκλογές. Αυτή είναι η αριστερά, που για να μπορέσει να συγκροτήσει κυβέρνηση προσέφυγε στις ψήφους των καμένων, του πλέον ακροδεξιού (μετά τη Χ. Α.) αναχρονιστικού, παράλογου, φοβικού, αντιευρωπαϊκού κόμματος που ανέδειξε η κρίση στη Βουλή…
Και για να μη τα λέω εγώ, ιδού τι έχει πει γι’ αυτούς με τους οποίους συγκυβερνά το κόμμα του, ο λαλίστατος, μέχρι χθες, κ. Παπαδημούλης:
- «Μην ανησυχείτε. Ο Καμμένος είναι τόσο δεξιός που δεν υπάρχει περίπτωση να έδινε ανοχή σε μια κυβέρνηση συνεργασίας της Αριστεράς»…
- «Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα κυβερνητικής σύμπραξης με τον Πάνο Καμμένο. Ανήκει στην πολυκατοικία της δεξιάς»…
- «Μια αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνηση που θα εξαρτάται από την ψήφο του Πάνου Καμμένου είναι αδύνατο να σταθεί»…
Ετσι, λοιπόν, αγαπητέ Δημήτρη; Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα; Και είναι αδύνατο να σταθεί;…
Αλλά δεν είναι μόνο ο Παπαδημούλης, ο οποίος λέει και μια κουβέντα παραπάνω… Είναι και ο θεωρητικός του ΣΥΡΙΖΑ, ο καθηγητής Γιάννης (με δύο «ν» αυτός…) Μηλιός. Ο οποίος μιλώντας σε συγκέντρωση νέων, προφανώς φοιτητών, πριν από τις εκλογές του 2012, χαρακτήριζε το κόμμα του κ. Καμμένου «καθαρή εφεδρεία του συστήματος» και αναφερόμενος στις απόψεις του κ. Καμμένου οι υπουργοί Εθνικής Ασφαλείας, Αμυνας και Δικαιοσύνης να μην είναι πρόσωπα που θα εκλέγονται αλλά να είναι ο αρχηγός της αστυνομίας, ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, πρόσθετε:
«…Το κόμμα του κ. Καμμένου επιχειρεί να αλλοιώσει τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά που έχει και το παρόν καθεστώς ακόμα. Προτείνει χωρίς καμία επιφύλαξη και χωρίς να κρύβεται μια δημοκρατική εκτροπή. Και συγχρόνως μας λέει ότι πρέπει να μειωθεί κι άλλο η φορολογία του κεφαλαίου. Δηλαδή μας λέει ότι τα δημόσια έσοδα πρέπει να μειωθούν κι άλλο. Κι αν τα δημόσια έσοδα μειωθούν κι άλλο αυτό σημαίνει ότι θα απαιτηθούν περισσότερες περικοπές του κοινωνικού κράτους και του μισθού, γιατί ο κ. Καμμένος δεν λέει να μειωθούν οι στρατιωτικές δαπάνες ούτε το μέγεθος της αστυνομίας…»
Αλλά ακριβώς με αυτό το κόμμα και αυτόν τον πολιτικό αρχηγό, την «καθαρή εφεδρεία του συστήματος», επέλεξε να συνεργαστεί ο αρχηγός σας αγαπητέ Γιάννη Μηλιέ…
Ακριβώς αυτό το κόμμα, που «ανήκει στην πολυκατοικία της δεξιάς» επέλεξε για κυβερνητικό συνεταίρο του ο αρχηγός σας αγαπητέ Δημήτρη Παπαδημούλη…
Αλλά ας αφήσουμε τον κ. Παπαδημούλη και τον κ. Μηλιό και όλους εκείνους που διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους για τον Βορίδη και τον Μπαλτάκο και χαρακτήριζαν την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου «ακροδεξιά» να βρουν τις απαντήσεις που θα τους βολεύουν. Ετσι κι αλλιώς αυτή την ιστορία με τους καμένους, αργά ή γρήγορα, θα την βρούμε μπροστά μας. Εκείνο που προέχει τούτη τη στιγμή είναι να δούμε πού βρισκόμαστε και πού πάμε με αυτή τη «διαπραγμάτευση» που τόσο θαυμάζει ο κ. Σκουρλέτης…
Αν προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι ακριβώς γίνεται στηριγμένοι στα όσα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης επιλεκτικά μας παρουσιάζουν στα πλαίσια της ξεκάθαρης πλέον σύμπλευσής τους με το «καθεστώς Τσίπρα», οι Ευρωπαίοι απλώς περιμένουν τον κ. Τσίπρα και τις προτάσεις του για να τις αποδεχτούν και οι Αμερικανοί δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να διατυμπανίζουν την εμπιστοσύνη τους στον Ελληνα πρωθυπουργό και να πιέζουν τους Ευρωπαίους να τα βρουν μαζί του για το καλό της παγκόσμιας οικονομίας… Είναι όμως έτσι;
Η αλήθεια είναι ότι μετά τον ορυμαγδό που ακολούθησε εκείνη την απίθανη συνάντηση Βαρουφάκη – Ντάισεμπλουμ ο θόρυβος έχει καταλαγιάσει. Κυρίως γιατί ο Αλέξης Τσίπρας αντιλήφθηκε ή τον έκαναν να αντιληφθεί ότι η κατάσταση ξέφευγε και η σύγκρουση με τους Ευρωπαίους εταίρους ήταν αναπόφευκτη με ανυπολόγιστες συνέπειες για την Ελλάδα και παρενέβη με γραπτή μάλιστα δήλωση (μετανοίας, θα έλεγα, αλλά τέλος πάντων…) στο αμερικανικό οικονομικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Bloomberg για να ρίξει τους τόνους που είχαν ανεβάσει υπουργοί του με πρώτο και καλύτερο τον κ. Βαρουφάκη και να κάνει την πρώτη επί διεθνούς εδάφους «αλλαγή πλεύσης», τονίζοντας:
- «Η υποχρέωσή μου να σεβαστώ την καθαρή εντολή του ελληνικού λαού για τέλος της λιτότητας και επιστροφή σε μία αναπτυξιακή ατζέντα, σε καμιά περίπτωση δεν περιλαμβάνει τη μη εκπλήρωση των δανειακών μας υποχρεώσεων μας απέναντι στην ΕΚΤ και στο ΔΝΤ…».
Και αμέσως πιο κάτω, ξεκαθάριζε ο κ. Τσίπρας ότι:
- « …δεν ήταν ποτέ πρόθεσή μας να δράσουμε μονομερώς στο ζήτημα του ελληνικού χρέους…»!
Και καλά, ο κ. Σκουρλέτης δεν κατάλαβε τίποτε από τη μεγαλοπρεπή κολοτούμπα του πρωθυπουργού του. Οι άλλοι των μεγαλόσχημων μέσων ενημέρωσης, γιατί – με ελάχιστες εξαιρέσεις – δεν επεσήμαναν ότι με αυτή τη γραπτή δήλωση ο κ. Τσίπρας αποδοκίμαζε τους υπουργούς του που πριν καλά καλά αναλάβουν καθήκοντα είχαν σπεύσει μονομερώς να διαγράψουν τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει η Ελλάδα έναντι των δανειστών της, διορίζοντας κατά χιλιάδες στο δημόσιο – καημός και πόθος μεγάλος της μεγάλης πλειοψηφίας αυτών που ανέδειξαν στις εκλογές τον ΣΥΡΙΖΑ – αυξάνοντας μισθούς και συντάξεις, καταργώντας συμβάσεις και διεθνείς συμφωνίες, ξηλώνοντας όσες αλλαγές είχαν απομείνει στην Παιδεία με αποκορύφωμα την επαναφορά των αιώνιων φοιτητών – πολλοί από τους οποίους έσπευσαν κιόλας στις Γραμματείες των Σχολών απαιτώντας την επανεγγραφή τους!…
Και γιατί ακόμη δεν επεσήμαναν ότι με αυτή τη δήλωση ο κ. Τσίπρας πέταγε στο καλάθι των αχρήστων όχι το μνημόνιο, αλλά τη δέσμευσή του για κατάργηση του μνημονίου, όπως διεκήρυσσε ότι θα κάνει και μάλιστα «με ένα νόμο, ένα άρθρο»;
Και γιατί ακόμη δεν επεσήμαναν, ότι με τη δήλωσή του για την εκπλήρωση των δανειακών μας υποχρεώσεων, ο Ελληνας πρωθυπουργός στην ουσία αναγνώριζε εν τέλει τις μνημονιακές υποχρεώσεις της Ελλάδας, ενώ με την διαβεβαίωσή του, ότι δεν θα δράσει μονομερώς, δεσμευόταν ότι η χώρα μας δεν θα προχωρούσε στο ξήλωμα όσων υποχρεώσεων προέκυπταν από τις δανειακές υποχρεώσεις της Ελλάδας, δηλαδή το μνημόνιο;
Αυτό είναι το μήνυμα που έστειλε στους Ευρωπαίους ο κ. Τσίπρας. Κι αυτό είναι που έριξε τους τόνους, ξεκαθάρισε κάπως το τοπίο κι επέτρεψε να διαφανούν και άλλες πλευρές των ελληνικών θέσεων,
Όπως, επί παραδείγματι, ότι δεν ζητάμε την κατάργηση (πολύ περισσότερο, τον … θάνατο!) της περιβόητης πλέον τρόικας, αλλά την .. αντικατάστασή της, όπως δήλωσε τη Δευτέρα στην Κύπρο ο κ. Τσίπρας, ή ακόμη και τη μετονομασία της σε … τρίο, όπως δήλωσε επίσης τη Δευτέρα στο Παρίσι ο κ. Βαρουφάκης!!
Για να συμβάλω, μάλιστα, στο σχετικό προβληματισμό, θα πρότεινα να την ονομάζαμε «Τρίο Μπελκάντο», έτσι, για να φέρουμε στη μνήμη των παλαιοτέρων και βέβαια συνταξιούχων – και βαρύτατα πληγέντων, αν δεν είναι δικαστικοί και ένστολοι… – και κάποιες ευχάριστες στιγμές του παρελθόντος…
Εν πάση περιπτώσει, θα τα βρούμε, δεν θα χαλάσουμε τώρα τις καρδιές μας για ένα όνομα…
Κι ενώ τα πράγματα βρισκόντουσαν σ’ αυτό περίπου – το ασαφές και πάντα ολισθηρό – σημείο, ήρθε και πάλι ο Γιάνης (με ένα «ν» βεβαίως) Βαρουφάκης να μας δώσει μια άλλη πλευρά των ελληνικών διαπραγματευτικών (;) θέσεων δηλώνοντας τη Δευτέρα στους Financial Times ότι η ελληνική κυβέρνηση «δεν ζητά πλέον την ονομαστική διαγραφή χρέους», αλλά «προτείνει αντί του ‘’κουρέματος’’ ένα μενού ανταλλαγών χρέους με δύο ειδών ομόλογα: Ένα είδος με ρήτρα ανάπτυξης και ένα είδος χωρίς ημερομηνία λήξης…»
Υπήρξε τόσο … σαφής αυτή η νέα πρόταση, που χρειάστηκε λίγες ώρες αργότερα να (υποχρεωθεί; και από ποιον; … ) προχωρήσει σε διευκρινιστική δήλωση, σύμφωνα με την οποία: «Αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε ευφημισμούς και εργαλεία χρηματοπιστωτικής μηχανικής ώστε να βγάλουμε την Ελλάδα από την χρεοδουλοπαροικία, θα το κάνουμε»…
Με άλλα λόγια, ψάχνουμε να βρούμε πώς θα ονομάσουμε το συμβιβασμό που προσπαθούμε να πετύχουμε μήπως και βγούμε από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε εμπλακεί…
Και στο μεταξύ, εξακολουθούμε να αγνοούμε επιδεικτικά οτιδήποτε μας χαλάει την εικόνα των ανυποχώρητων διαπραγματευτών, που οδηγούν τις εξελίξεις και ορίζουν τους όρους της διαπραγμάτευσης…
Αναδεικνύουμε, επί παραδείγματι, τις θετικές πλευρές της παρέμβασης Ομπάμα, κρύβουμε όμως επιμελώς τα σημεία των δηλώσεων του Αμερικανού προέδρου στα οποία τονίζεται ότι οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τις βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα καταστήσουν την Ελλάδα πιο παραγωγική και ανταγωνιστική, ίσως γιατί αυτό μας επαναφέρει στην πραγματικότητα των υποχρεώσεων που έχουμε αναλάβει έναντι των Ευρωπαίων δανειστών μας και τις οποίες υποχρεώσεις προσπαθούμε να καλύψουμε με τις εμπνεύσεις του Βαρουφάκη ανάλογα κάθε φορά με τον συνομιλητή του…
Οπως επίσης αναδεικνύοντας τις θετικές πλευρές της παρέμβασης Ομπάμα, αποφεύγουμε να σημειώσουμε, πρώτον ότι η θέση του Αμερικανού Προέδρου για περιορισμό της λιτότητα έναντι της ανάγκης για ανάπτυξη αποτελεί πάγια θέση του την οποία και είχε διατυπώσει επί πρωθυπουργίας και Γιώργου Παπανδρέου και Αντώνη Σαμαρά, και δεύτερο, να υπενθυμίσουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, που αποτελούν και τον βασικότερο εταίρο – χρηματοδότη του ΔΝΤ, ενδιαφέρονται και για την προάσπιση των συμφερόντων αμερικανικών επιχειρήσεων που θα ήθελαν να επενδύσουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον στην Ελλάδα…
Υπάρχει και μια τρίτη πλευρά του αμερικανικού ενδιαφέροντος που ευσχήμως αποσιωπάται και που έχει να κάνει με τη θέση της Ελλάδας έναντι της Ρωσίας (Ουκρανία, πετρέλαια …), γι’ αυτό κι όταν ο κ. Τσίπρας ρωτήθηκε στην Κύπρο για το αν προτίθεται να προσφύγει σε δάνειο από την Ρωσία περιορίστηκε να πει ότι αυτή τη στιγμή πρωταρχικός στόχος είναι η επίτευξη συμφωνίας με τους εταίρους.
Οπως βέβαια, υπάρχει και άλλες πλευρές του αμερικανικού ενδιαφέροντος που αφορά την Ελλάδα και οι οποίες, όσο κι αν αυτή τη στιγμή δεν αναφέρονται αποτελούν πάγιες θέσεις της αμερικανικής πολιτικής, όπως οι σχέσεις της χώρας μας με το Ισραήλ – γι’ αυτό και έσπευσε ο Καμμένος να συναντηθεί με την πρέσβη του Ισραήλ και να δηλώσει ότι η συνεργασία με το Ισραήλ θα συνεχιστεί τόσο σε πολιτικό όσο και στρατιωτικό επίπεδο… – οι σχέσεις με τους Παλαιστίνιους, η ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και αρκετές ακόμη εκκρεμότητες που δεν είναι της ώρας να υπενθυμίσουμε…
Αλλά και στο ευρωπαϊκό επίπεδο, αγνοούμε ή παραβλέπουμε σκοπίμως δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων που μας χαλάνε την εικόνα μιας Ευρώπης έτοιμης να υποκύψει στην εικόνα που τόσο τα ελληνικά όσο και διεθνή Μέσα έχουν φιλοτεχνήσει για τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ (νέος, ωραίος, δυναμικός και … επικίνδυνος για την γερμανική κυριαρχία στην παρακμασμένη Ευρώπη…) όσο και στον ακατάσχετο βερμπαλισμό και τις ακραίες αλλά και απρεπείς για τους συνομιλητές του στιλιστικές επιλογές του Ελληνα υπουργού Οικονομικών…
Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα… Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Σόιμπλε, που τονίζει σε όλους τους τόνους ότι η Γερμανία «δεν θα αποδεχτεί μονομερείς αλλαγές στο πρόγραμμα», αλλά ακόμη και στους Γάλους, Ιταλούς, Ισπανούς, Πορτογάλους ηγέτες που ναι μεν βλέπουν με κατανόηση τις ελληνικές θέσεις για αλλαγή του μοντέλου της λιτότητας με ανάπτυξη, αλλά και δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι είναι κατηγορηματικά αντίθετοι στην ιδέα να αλλάξουν οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης προκειμένου να γίνουν δεκτές οι αξιώσεις της Αθήνας.
Πιο αιχμηρός μάλιστα ο Ισπανός πρωθυπουργός, τόνισε ότι όλοι θα θέλαμε να κυβερνάμε αυξάνοντας τη μια μετά την άλλη δαπάνη, «το θέμα, όμως, είναι από πού βγαίνουν τα χρήματα αυτά; Από τους Έλληνες; Από τους άλλους Ευρωπαίους ή από τον υπόλοιπο κόσμο; Ποιος θα δώσει αυτά τα χρήματα; Αυτό είναι το θέμα…», ήταν η δηλητηριώδης δήλωση του Ισπανού υπουργού Οικονομικών, ο οποίος παράλληλα έκανε σαφές ότι και η Ισπανία θέλει να μεταθέσει τη συζήτηση για την οικονομική πολιτική και τη λιτότητα προς την ανάπτυξη και τις επενδύσεις, «με σεβασμό όμως των κανόνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως έχει κάνει η Ισπανία»…
Τι έχει γίνει σαφές, δέκα ημέρες μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ: Πρώτο, ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο πέρα από το «βλέποντας και κάνοντας», ανάλογα με τις αντιδράσεις που συναντάμε. Δεύτερο, ότι η κυβέρνηση κινείται σε δυο επίπεδα, ένα στο εσωτερικό με τους υπουργούς να τάζουν «τα πάντα όλα» σε όλους, κι ένα δεύτερο, του εξωτερικού, με τον πρωθυπουργό να προσπαθεί να κερδίσει χρόνο καθησυχάζοντας τους Ευρωπαίους ηγέτες για τις προθέσεις του, χωρίς όμως και να τους παρουσιάζει ένα καθαρό σχέδιο εξόδου από την κρίση με το οποίο να ζητήσει την στήριξή τους, όπως επεσήμανε και ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μισέλ Σαπέν μιλώντας στο Reuters πριν συναντηθεί με τον Ελληνα ομόλογό του Γιάνη Βαρουφάκη.
Τι είπε ο κ. Σαπέν; Ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι «η Ελλάδα δεν θα κάνει τζάμπα βόλτα», κι ότι πρέπει «να διαπραγματευτεί με τους ευρωπαίους εταίρους ένα «νέο συμβόλαιο», αρκεί να υπάρξει ξεκάθαρη δέσμευση για μεταρρυθμίσεις».
Παρ’ όλα αυτά, εμείς άδουμε, τη στιγμή μάλιστα που «η χοντρή κυρία δεν έχει αρχίσει ακόμη να τραγουδά», όπως πολύ εύστοχα σημειώνει στο ηλεκτρονικό «Βήμα» ο Νότης Παπαδόπουλος..