Αποχαιρετισμός στον Μένη Κουμανταρέα

—του Διονύση Καψάλη—

Μετά την ευγενική παραχώρηση του υλικού από τις εκπομπές του Διονύση Καψάλη (Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2014), αναδημοσιεύουμε εδώ τα κείμενα της ενότητας «Κυριακή του ανθρώπου», συνοδευμένα από το αντίστοιχο ηχητικό αρχείο. Ευχαριστούμε τον Διονύση Καψάλη για την πρόθυμη συνεργασία με το dim/art. Καλή ανάγνωση και καλή ακρόαση!  

Σήμερα, το πρώτο μέρος της τέταρτης εκπομπής, Κυριακ? 14 Δεκεμβρίου 2014.

* * *

Κυριακ? το? ?νθρώπου πάλι ?δ? στ? Τρίτο Πρόγραμμα.  Πρ?ν ?π? ?τιδήποτε ?λλο ?πόψε, προέχει κα? προηγε?ται ?νας ?ποχαιρετισμ?ς στ?ν Μένη Κουμανταρέα, τ?ν σπουδα?ο συγγραφέα, τ?ν μυθιστοριογράφο πο? ?ξιώθηκε ? πολύπαθη πόλη μας, ? ?θήνα. Μυθιστοριογράφος ?θηνα?ος ?ταν ? Μένης Κουμανταρέας, κι ?ς μ?ν τ?ν ?νθουσίαζε τ?ν ?διον ? χαρακτηρισμ?ς α?τός· μυθοστοριογράφος ?θηνα?ος μ? ?ναν τρόπο πο? δ?ν ?π?ρξε κανε?ς ?λλος τ?ς δικ?ς του ? ?ποιας ?λλης μεταγενέστερης γενι?ς. ? φρίκη κα? ? ?ποτροπιασμ?ς γι? τ?ν α?σχρό του φόνο θ? μ?ς συνοδεύει γι? πολ? καιρό. Κα? ? θλίψη γι? τ?ν ?πώλειά του. Σ?ς διαβάζω ?π? τ? τελευτα?ο του βιβλίο, πο? τιτλοφορε?ται ? θησαυρ?ς το? χρόνου· σ?ς διαβάζω τ? τέλος, πο? ?κούγεται τώρα πι? κα? σ?ν ?ποχαιρετισμ?ς στ? γράψιμο, γι? ν? μ?ν π? κα? στ? ζωή.

Ξαφνικ? ?νας ?χος κόβει τ? σιωπ? στ? δυό. Κάποιος χτυπ? τ?ν πόρτα ? μο? φαίνεται; Ποι?ς νά ?ναι τέτοια ?ρα νυχτιάτικα, ?κουσα καλά; [. . . ] Στήνω α?τ? μέσα στ? νύχτα. Α?τ?ς ο? ?νήσυχες νύχτες πο? ? πόλη μου περνάει τ? τελευτα?α χρόνια, ?νθρωποι πο? τρυπιο?νται, ?λλοι πο? παίζουν μ? σουγιάδες κι ?λλοι πο? ψάχνουν στ? σκουπίδια, σκουπίδια ο? ?διοι. Νύχτες πο? στέλουν σκι?ς ?πρόσκλητες ν? ταράξουν τ?ν ?πνο τ?ν ?θώων. ?ραγε, ?πάρχουν ?θ?οι ?κόμα; ?κούω τώρα τ? χτυπήματα ?λοκάθαρα σ? τακτ? διαστήματα, σ?ν χτύποι σφυριο? σ? δημοπρασία πο? κατοχυρώνουν κάτι φριχτό. Λ?ς νά ?ναι ?πέθαντοι βρικόλακες πο? κυκλοφορο?ν μέρα μεσημέρι; ? μήπως ?νάλγητοι χρηματιστ?ς κα? κούφιοι ο?κονομολόγοι, α?το? κι ?ν πίνουν α?μα! [. . . ] Παρ? ?λα α?τ? σκύβω κα? κοιτάζω μέσα ?π? τ?ς γρίλιες. Θ? στοιχημάτιζα ?τι κάποιος βρίσκεται ?ξω ?π? τ? σπίτι μου. Δ?ν γελιέμαι. Κι ?ς μ?ν τ?ν βλέπω, ?κε?νος σκάβει. Μήπως, μ? τ? πο? ?νοίξω τ?ν ?ξώπορτα, περιμένει ν? πέσω μέσα σούμπιτος; Κι ?ν, πάλι, καιροφυλακτο?ν ο? λεμφαδένες κα? σφυροκοπο?ν, ?τοιμοι ν? κατακλύσουν τ? κορμί μου ξανά, ?πως προφήτεψε τ? τσιμπλιάρικο ?γόρι; Μήπως α?τ? ?ννοο?σε μ? τ?ν ?μερομηνία το? θανάτου μου; ?,τι κα? ν? συμβαίνει, πολ? ?ργά. ?που νά ?ναι φτάνω στ? τέλος τ?ς ?στορίας μου ? α?τ? τέλος πάντων πο? θεωρε?ται τέλος…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art