Εθνική συνεννόηση στο ελληνικό λεξικό σημαίνει ότι, όταν η κυβέρνηση δεν μπορεί να σταθεί άλλο και η αντιπολίτευση δεν αντέχει εκλογές, τότε βρίσκουν τρόπο να συνεργαστούν. Δεν έχει καμία σημασία τι επιτάσσει το δημόσιο συμφέρον, πόσο βαθιά είναι η κρίση, ποια προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται χωρίς μεγάλες συναινέσεις – μετράει η κομματική σκοπιμότητα και οι προσωπικές στρατηγικές των πρωταγωνιστών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φοβάται το ασφαλιστικό και θέλει τον επιμερισμό της ευθύνης για τις προγραμματισμένες μειώσεις συντάξεων που θα δυσκολέψουν εκατομμύρια οικογένειες – ανάμεσά τους και όσες πίστεψαν ότι θα αποκατασταθεί η 13η σύνταξη ή ότι στο εξής θα πληρώνει η ολιγαρχία για να ανακουφιστούν οι κάτω.
Η ΝΔ, σε κενό ηγεσίας, διχάζεται για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσει την κυβέρνηση, αφενός επειδή πιέζεται ασφυκτικά από τους εταίρους να στηρίξει τα μέτρα, αφετέρου επειδή με τίποτα δεν θέλει εκλογές.
ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι διατηρούν την εσωκομματική ηρεμία με την αντιΤσίπρα στάση γιατί, διαφορετικά, κινδυνεύουν με διάλυση ή με απελευθέρωση φυγόκεντρων τάσεων.
Προνομιούχος παρατηρητής των εξελίξεων ο Βασίλης Λεβέντης που διδάσκει, νουθετεί, δυσανασχετεί και περιμένει την ώρα του – για πρώτη φορά στην εξουσία είτε μέσω οικουμενικής είτε στο πλαίσιο μιας νέας τριμερούς (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-Ενωση Κεντρώων, γιατί όχι εδώ που φτάσαμε;).
Η κουλτούρα του αντιδιαλόγου διευκολύνεται με την αντιπολιτική. Ο πρωθυπουργός κάλεσε τους πολιτικούς αρχηγούς να υπογράψουν κείμενο εναντίον της μείωσης των συντάξεων σαν να αποτελεί θέμα συμφωνίας κορυφής η εξυγίανση των ασφαλιστικών ταμείων. Δεν είναι απλώς η ανεργία, η εισφοροδιαφυγή, το δημογραφικό, η δυσαναλογία ενεργού και μη ενεργού πληθυσμού, οι διαρθρωτικές στρεβλώσεις του συστήματος – είναι που δεν τα βρίσκουν τα κόμματα ώστε να φτιάξουν κοινό κείμενο και να το καταθέσουν στους πιστωτές για να μας αφήσουν ήσυχους (στη χρεοκοπία μας).
Ο πρωθυπουργός τα λέει στα σοβαρά και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί απαντούν επίσης στα σοβαρά και διατρανώνουν ότι δεν πρόκειται να αποδεχτούν περικοπή ούτε ενός ευρώ για κάθε συνταξιούχο. Στο μεταξύ η μείωση των συντάξεων είναι προγραμματισμένη από το τρίτο μνημόνιο που ψήφισαν όλοι μαζί, μέσω της μείωσης της επιδότησης του ασφαλιστικού από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά δεν έχει σημασία ούτε τι ψήφισαν ούτε τι λένε οι αριθμοί, σημασία έχει ποιος θα κερδίσει τώρα από το νέο γύρο εξαπάτησης ενός εθισμένου στα ψέματα λαού που αρέσκεται στο ρόλο του τιμωρού, στο αφήγημα του θύματος και στο δόγμα ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.
Από το ξέσπασμα της κρίσης μέχρι τώρα βρέχει και κατεβάζει ένα απύθμενο τίποτα – στην πολιτική, στην οικονομία, στον κοινωνικό πολιτισμό. Συνεχίζουμε.
Με όρους Μπέκετ, παραμένουμε γιατί κάτι περιμένουμε – που όμως δεν θα έρθει.
Δημοσιεύτηκε στον Ελεύθερο Τύπο