protagon.gr
Αν το Τρίτο Μνημόνιο ήταν δημιούργημα Τσίπρα-Βαρουφάκη και του καταστροφικού 2015, το Τέταρτο θα είναι, σε μεγάλο βαθμό, δημιούργημα δικαστικών αποφάσεων της ίδιας περιόδου.
Συγκεκριμένα, των αποφάσεων 2287-2290/2015 του Συμβουλίου της Επικρατείας, που έκριναν αντισυνταγματικές τις μνημονιακές περικοπές συντάξεων βάσει των ν. 4051 και 4093/2012 και άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου των αναδρομικών.
Η υπόθεση των αναδρομικών είναι εξοργιστική για πολλούς λόγους:
- Μια δικαστική απόφαση μετατρέπει τους Προϋπολογισμούς του κράτους σε κουρελόχαρτα και την οικονομική πολιτική σε φάρσα.
Αν δικαιωθούν όλοι οι θιγόμενοι από τις περικοπές –ενδεχόμενο βάσιμο νομικά- ο λογαριασμός των αναδρομικών ανέρχεται σε €5 δισ. ετησίως1.
Κι επειδή ο χρόνος εφαρμογής της απόφασης ποικίλει ανάλογα με τις αποφάσεις/ ερμηνείες των δικαστηρίων -μπορεί να φτάσει και την εξαετία, συμπεριλαμβάνοντας όλες τις χρήσεις από το 2013 ως το 2018 – το δημοσιονομικό κόστος ανεβαίνει δυσθεώρητα.
Σκεφτείτε μόνον ότι η «διαβολική» τρόικα επιβάλλει στην Ελλάδα να παράγει 3,5% πλεόνασμα ετησίως για πέντε χρόνια, ενώ τα «αγγελικά» ελληνικά δικαστήρια της προσθέτουν επιπλέον 2,8% πλεόνασμα ( € 5 δισ.) έως και έξι χρόνια, για να αποδίδει τα αναδρομικά στους συνταξιούχους.
- Το σκεπτικό της απόφασης που ρίχνει τη χώρα σε νέες περιπέτειες είναι – πολύ ευγενικά- απολύτως «παρωχημένο».
Οι «μνημονιακές» περικοπές κρίθηκαν αντισυνταγματικές, βάσει ενός σκεπτικού που επιστρατεύει μνημονιακούς δράκους και αντιμνημονιακούς μύθους. Ευεξήγητο, αφού οι συνεδριάσεις του ΣτΕ πραγματοποιήθηκαν το πρώτο 6μηνο του 2015 (Φεβρουάριο και Μάιο) και οι δικαστές επηρεάζονται από τη μυθολογία του λαϊκισμού εξίσου με τους κοινούς θνητούς. Σήμερα, όμως, που η ελληνική πολιτεία καλείται να εφαρμόσει τις αποφάσεις αυτές, οι μύθοι είναι πλήρως αποδομημένοι. Με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, η ίδια η μνημονιακή διακυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου διέψευσε τους αντιμνημονιακούς μύθους. Αυτός είναι ο πρώτος λόγος για να χαρακτηρίσουμε συνολικά «παρωχημένο» το σκεπτικό της απόφασης. Υπάρχουν κι άλλοι, επί μέρους αλλά ουσιαστικοί.
Στην απόφασή τους, π.χ., οι δικαστές αναφέρονται στη δυνατότητα λήψης άλλων μέτρων, εναλλακτικά αντί των υπό εξέταση περικοπών, όπως «τροποποίηση συνταξιοδοτικών προϋποθέσεων,… αύξηση ασφαλιστικών εισφορών».
Αστεία πράγματα! Λίγους μήνες μετά την απόφαση, οι εισφορές αυξήθηκαν και οι προϋποθέσεις συνταξιοδότησης τροποποιήθηκαν επί το αυστηρότερο, για να ανακοπεί το κύμα των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων που επιβάρυνε τα Ταμεία και το Ασφαλιστικό σύστημα. Αλλά, βεβαίως, τα μέτρα αυτά δεν επαρκούσαν.
Επίσης, βαρύνουσα σημασία στην απόφαση έχει η «παραβίαση των συνταγματικών αρχών της αναλογικότητας και της ισότητας στα δημόσια βάρη». Οι δικαστές θεωρούν (σωστά) ότι μεγάλο μέρος της δημοσιονομικής προσαρμογής που επιτυγχάνεται μέσω των υπό εξέταση μέτρων επιμερίζεται άνισα, επιβαρύνοντας δυσανάλογα μια μικρή μερίδα των υφιστάμενων τότε (2012) συνταξιούχων με σχετικά υψηλές συντάξεις. Αλλά ένα χρόνο αργότερα καταργήθηκε το ΕΚΑΣ, το οποίο «επιλεκτικά» μείωσε σε σημαντικό ποσοστό τα εισοδήματα των υφιστάμενων χαμηλοσυνταξιούχων. Και στη συνέχεια ψηφίστηκε νέος ασφαλιστικός νόμος που μειώνει πολύ περισσότερο τις συντάξεις για όλους τους άλλους: τους νέους συνταξιούχους και τους σημερινούς εργαζόμενους/αυριανούς συνταξιούχους. Και αυτός ο νόμος έκανε τις μνημονιακές περικοπές του 2012, που οι δικαστές έκριναν αντισυνταγματικές, να μοιάζουν με παιδική χαρά.
Διαβάστε την συνέχεια