Η πολιτική βία επιστρέφει

Η απόπειρα δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου ξύπνησε ζοφερές μνήμες από γεγονότα και καταστάσεις που πολύ θα θέλαμε να ξεχάσουμε.

Έχουμε πολλές φορές υποστηρίξει ότι ένα από τα οχήματα ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ήταν η εργαλειοποίηση της πολιτικής βίας. Με τη θεωρία της καλής και κακής βίας (χαρακτηριστικός υποστηρικτής αυτής της θεωρίας ο Γιώργος Κατρούγκαλος που μίλησε για αποδεκτή βία όταν συναντά την κοινωνική αποδοχή), δημιούργησε έναν προνομιακό βιότοπο για τους κάθε είδους εξτρεμιστές που κυριολεκτικά οργίασαν εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» στην πορεία προς την κατάληψη της εξουσίας.

Προπηλακισμοί, ξυλοδαρμοί, τραμπουκισμοί, ήταν για πολλά χρόνια στην ημερήσια διάταξη, με κορύφωση τα γεγονότα στη Μαρφίν και τους τέσσερις νεκρούς. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τον εμφυλιοπολεμικό λόγο και τη ρητορική του μίσους δημιούργησαν μια εντυπωσιακή αποδοχή της κουλτούρας της βίας στην ελληνική κοινωνία. Η εξήγηση δεν είναι μονοδιάστατη και σίγουρα πρέπει να διερευνηθεί περισσότερο. Το αξιοσημείωτο είναι ότι αυτή η αποδοχή διαπερνά οριζοντίως την ελληνική κοινωνία. Τέμνει την παραδοσιακή διάκριση Αριστεράς-Δεξιάς και δημιουργεί ένα νέο πολιτικό υβρίδιο, εκείνους που πιστεύουν ότι η λύση στα προβλήματα της χώρας είναι η τυφλή βία.

Μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, το φαινόμενο σημείωσε αξιοσημείωτη ύφεση, σε βαθμό που πολλοί αναλυτές να υποστηρίζουν ότι τώρα που η πολιτική βία ήταν άχρηστη στο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πέτυχε το σκοπό του, δεν είχε πλέον λόγο ύπαρξης.

Η άποψη αυτή υποτιμά την ανεξέλεγκτη δυναμική που απελευθερώνει η υποστήριξη της πολιτικής βίας, την αυτονόμησή της και το ανεξέλεγκτο των πράξεών της.

Ήδη είχαμε από καιρό δείγματα ότι το καζάνι έβραζε, ενώ παράλληλα δεν υπήρχε καμία αποφασιστικότητα στην αντιμετώπιση του φαινομένου από την πολιτική εξουσία. Εκρήξεις βομβών, φάκελοι παγιδευμένοι με εκρηκτικά, αυτονόμηση του κράτους των Εξαρχείων, συχνός κλεφτοπόλεμος με τους αστυνομικούς, όλα αυτά ήταν η βουή των επερχομένων γεγονότων. Ώσπου ήλθε η απόπειρα δολοφονίας για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πάει πλέον άλλο.

Η Δημοκρατία πρέπει να αντιμετωπίσει τους εχθρούς της με όλα τα μέσα που διαθέτει. Χωρίς δισταγμούς και ταλαντεύσεις. Ειδικά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να αντιληφθούν ότι η συμπάθεια προς το «χώρο» είναι και αδιέξοδη και επικίνδυνη. Απόψεις όπως αυτή που είχε εκφράσει ο νυν υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου, σε υπεράσπιση του Πάνου Λάμπρου ότι «στην επιμονή του Πάνου οφείλουμε πολλοί από εμάς την αλλαγή της νοοτροπίας μας για όλους όσους θεωρούσαμε ‘περιθωριακούς’», είναι πολιτικά απαράδεκτες.

Ας αντιμετωπίσουμε το τέρας κατάματα. Δεν πρέπει να του επιτρέψουμε να δολοφονήσει τη Δημοκρατία.